MOMMY STEP – [ All x Louis ] #6 NC

#06

 

ผมถูกปลุกกลางดึก ผมยอมรับตอนนี้แทบไม่อยากจะลืมตาเลย ความปวดจี๊ดๆที่หัวแล่นเข้ามาราวกับสายฟ้าฟาด ผมลืมตามองคนหัวหยิกอยู่ข้างๆเตียงที่ตอนนี้ถือยากับน้ำเปล่าไว้ในมือ

 

“ไข้ขึ้นสูงมากเลยนะ ทานยาหน่อย”ผมขยับกายลุกขึ้นนั่ง มองยาในมือคนหัวหยิกนี้ ก่อนที่จะเหลือบไปมองที่นาฬิกาตี 3 “แค่ลุกมาดู ไม่อยากให้คนแบบนายมาตายในบ้านฉันแค่นั้น”ผมยกยิ้มใส่อีกคน

 

“เป็นห่วงก็พูดมาเหอะ”ผมแกล้งพูดยั่วอีกคน

 

“เหอะ…จะกินหรือไม่กิน”ผมไม่ตอบคำถามนั้น แต่อยากจะแกล้งประชดอีกคน ผมพยายามลุกจากอีกเตียงเดินหนีแฮร์รี่ แต่ก็ถูกอีกคนกระชากเอาไว้ก่อน  “จะไปไหน?”

 

“ไปตายที่อื่นไง นายบอกเองว่าไม่อยากให้คนแบบฉันตายในบ้านนาย”แฮร์รี่ถอนหายใจออกมายาวๆ หลังจากผมพูดจบ และนั้นทำให้รู้ว่าผมยั่วอีกคนสำเร็จ ผมสะบัดมือออกจากการเกาะกุมเตรียมเดินหนีร่างสูง

 

แต่ผิดคาดผมถูกกระชากแขนให้กลับไป ร่างสูงบดขยี้จูบลงมา ก่อนที่มือแกร่งนั้นจะบีบที่สันกามผม ผมค่อยๆเปิดปากออกลิ้นร้อนดันเม็ดยานั้นเข้ามาในปากผม ผมรับยานั้นเข้ามาในปากอย่างจำใจ

 

“อือ ขม!”ผมรีบแย่งน้ำจากมืออีกคนมาดื่มและผมก็ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆจากคนผมหยิกด้านหลัง ผมหันไปสาดน้ำที่เหลือใส่อีกคนทันที

 

“เฮ้! นี้สาดน้ำใส่คนที่ช่วยป้อนยางั้นเหรอ!”ผมมองอีกคนที่กึ่งโกรธกึ่งเล่นที แฮร์รี่ดูเหมือนจะโกรธๆแต่ก็ไม่ได้ดูจริงจังนัก ผมเดินหนีอีกคนล้มตัวลงนอนที่เตียงเช่นเดิมโดยไม่สนใจคนหัวหยิกที่บ่นอะไรสักอย่าง “พรุ่งนี้…ฉันจะออกจากบ้านแต่เช้านะ”เสียงกระซิบเบาๆจากแฮร์รี่กระซิบข้างหูผมก่อนที่ร่างสูงจะก้มลงมาขโมยหอมแก้มผมไป

 

“ฝันดีแฮร์รี่”ผมกระซิบเบาๆไม่รู้ว่าอีกคนจะได้ยินหรือเปล่า แต่ก็ช่างเหอะ ตอนนี้ผมอยากจะนอนให้ไอ้อาการปวดหัวบ้าๆนี้หายไป

 

—– MOMMY STEP —–

 

ผมเดินลงมาที่ห้องทานอาหารก็พบพี่ทั้งสองคนแต่ไม่พบแฮร์รี่ เดาว่าเจ้าน้องหัวหยิกนั้นคงจะไปมหาวิทยาแต่เช้าแล้ว ผมพยายามมองหาคุณแม่เลี้ยงแต่ก็ไม่พบเลยแม้แต่เงา

 

“เฮ้ แม่ล่ะ?”ผมถามพี่ๆทั้งสองคนที่กำลังทานมื้อเช้ากันอยู่

 

“เดี๋ยวนี้นายเรียกไอ้เตี้ยนั้นเป็นแม่เลี้ยงงั้นหรือ?”เซนพูดขึ้นแล้วมองห้าผมด้วยความไม่พอใจ ผมขมวดคิ้วทันที ไม่เข้าใจว่าทำไมเซนและแฮร์รี่ต้องต่อต้านลูอีสด้วยอีกคนใจดีจะตาย

 

“เซน!”เลียมขึ้นเสียงด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย ผมหันไปมองเซนที่ตอนนี้ชักสีหน้าไม่พอใจสุดๆ นั้นทำให้ผมขมวดคิ้วเข้าไปใหญ่ทำไมเลียมดูเป็นทุกข์เป็นร้อนขนาดนั้นกันนะ

 

“เหอะ!”แล้วเซนก็ลุกออกจากโต๊ะอาหารทิ้งให้ผมและเลียมอยู่ด้วยกันสองคน

 

“ลูอีสป่วย…ฉันฝากนายดูแลเขาด้วยนะไนออล วันนี้ฉันมีงาน เขายังไม่ได้ทานมื้อเช้าเลย”ว่าเสร็จเลียมก็ลุกออกไปอีกคน ผมค่อยๆนั่งลงบนเก้าอี้ทบทวนทุกอย่างสักพัก สรุปคือทุกคนไปหมดแล้ว โดยที่ลูอีสป่วยและเหลือเขาอยู่บ้าน เขาต้องดูแลลูอีสคิดได้ดังนั้นผมก็เดินขึ้นไปชั้นสองพร้อมกับข้าวต้มร้อนๆที่ลงมือทำเอง ฝีมือทำอาหารผมก็ไม่ได้ด้อยเสียหน่อย รับรองว่าคุณแม่ต้องชอบแน่ๆ

 

“มื้อเช้านะครับแม่”ผมเคาะประตูพร้อมพูดเสียงดังฟังชัดก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไป ก็เห็นคุณแม่กำลังนอนเล่นโทรศัพท์อย่างสบายใจ “พี่บอกว่าแม่ป่วย”ไนออลตรงมาที่เตียงวางข้าวต้มร้อนๆไว้ด้านข้าง

 

“ก็นิดหน่อย”คุณแม่ตอบ ผมมองใบหน้าอีกคนที่ขึ้นสีแดงเล็กน้อย ผมเอื้อมมือไปจับที่หน้าผากอีกคนก็พบว่ามันปกติแล้ว “ไม่เป็นอะไรแล้วนิ แต่ทำไมยังหน้าแดงอยู่ล่ะ?”ผมประคองใบหน้าอีกคนขึ้นมาดูชัดๆ

 

“ก็ไม่เป็นอะไรแล้วแค่ร้อนนิดหน่อย…”ผมเพิ่งสังเกตว่าตอนนี้คุณแม่ไม่ได้ใส่อะไรเลย มองไปที่พื้นด้านล่างก็พบว่าเสื้อและกางเกงกระจายอยู่บนพื้น ผมรอบกลืนน้ำลายเสียงดังทันทีเมื่อเห็นผิวขาวๆนั้นของคุณแม่

 

“ทานข้าวสักหน่อยนะครับ”ผมลากเก้าอี้มาข้างเตียงเตรียมจะป้อนข้าวต้มอีกคน ลูอีสวางโทรศัพท์ไว้ข้างเตียงก่อนที่จะหันมามองหน้าไนออลด้วยสายตาหลายความหมาย “คะ คือว่าผมว่าคุณควรจะใส่เสื้อผ้าสักชิ้นนะครับ”ผมเบนสายตาหลบไปมองอย่างอื่น

 

“ฉันไม่หิวเท่าไหร่”ลูอีสพูดขึ้นมาด้วยเสียงแหบพร่าและมันดูเซ็กซี่มากเลยสำหรับผม ผมหันกลับมามองอีกคน สบตาเข้ากับดวงตาคู่สวยนั้นและผมก็ชะงักราวกับถูกมนต์สะกดไว้

 

“คะ คือผมขอตัวไป…”ผมเตรียมลุกออกจากเก้าอี้แต่ก็ถูกแขนของคุณแม่ดึงไว้เสียก่อน แรงนั้นทำให้ผมล้มลงมานอนกับพื้นเตียงได้อย่างง่ายดาย คุณแม่ตัวเล็กปีนขึ้นมาบนตัวผมก่อนที่จะกดผมลงกับเตียง ผมเบิกตากว่าเมื่อพบว่าลูอีสนั้นไม่ได้ใส่อะไรเลย

 

“เด็กน้อย…”ลูอีสก้มลงมากระซิบเบาๆข้างหูผม ก่อนที่ฟันคงจะขบกัดที่ติ่งหูของผม ลิ้นเล็กๆนั้นเลียเข้าที่ซอกคอของผม จนผมรู้สึกเสียวไปหมด

 

“อะ อ่าส์ ลูอีส”ผมหลุดครางออกไปอย่างช่วยไม่ได้ มือซนๆของคุณแม่เริ่มปลดกางเกงผมลง สาบานได้ว่าผมยังไม่รู้ตัวเลยว่าอีกคนถอดกางเกงผมไป จนมือนั้นจับเข้าที่แก่นกายของผม ผมสะดุ้งจนแทบจะดีดตัวเองขึ้น

 

“เฮ้ อย่าดื้อกับแม่สิ…”อีกคนกดตัวผมไว้ ไม่ยอมให้ผมลุกได้เลย

 

“ผะ ผมไม่เคยทำแบบนี้กับใครเลยนะ”ผมเตรียมจะพูดต่อแต่อีกคนเอานิ้วชี้มาทาบลงกับปากผมเสียก่อน

 

“ชูวส์…เดี๋ยวแม่จะสอนหนูเองนะ”ผมหลับตาลงหลังจากได้ยินแบบนั้น สัมผัสนุ่มๆที่ปากทำให้ผมรู้ว่ากำลังจูบกับคุณแม่อยู่ ผมจูบตอบคุณแม่อย่างไม่ยอมแพ้  ราวกับผมกำลังมัวเมากับรสจูบที่แม่เลี้ยงของตัวเองมอบให้ รู้สึกดีแทบบ้า เสื้อของผมถูกถอดออกไป ตอนนี้ทั้งหมดและลูอีสไม่ได้สวมอะไรเลย ร่างกายของพวกเราเบียดเสียดกันราวกับจะรวมร่าง คนตัวเล็กกว่ารูดรั้งแก่นกายของผมขึ้นลงช้าๆราวกับค่อยๆกระตุ้นอารมณ์ผม

 

“ผมไม่อยากทำแบบนี้เลย…”ผมพูดออกมาเบาๆ นั้นทำให้ทุกอย่างหยุดลง ผมมองใบหน้าหวานของอีกคนที่กำลังมองมาที่ผมด้วยสายตาที่หลากหลายอีกแล้ว

 

“ถ้านายไม่อยากจะ…ฉันก็จะหยุด ฉันขอโทษ”ลูอีสปีนลงจากตัวผมทันที

 

“เดี๋ยว!”ผมดึงอีกคนไว้ทันที จะให้พูดยังไงดีล่ะ..ความจริงผมก็อยากนั้นแหละ แต่การทำอะไรแบบนี้ผมไม่เคยทำจริงๆ ใครจะคิดล่ะว่าผู้ชายคนหนึ่งแบบผมที่โตมาขนาดนี้ โตจนอายุ 22 แล้วแต่ยังไม่เคยได้แตะตัวผู้หญิงหรือแม้กระทั่งจูบ แต่ผมก็ยังเป็นผู้ชายอยู่นะและที่ผมทำคือดู…แบบว่าก็แค่ดูพวกหนังโป๊อะไรงี้ ไม่เคยคิดว่าจะได้ทำกับใคร จนกระทั่งลูอีสทำแบบนี้ ผมรู้สึกตั้งตัวไม่ทัน

 

“ผมแค่กลัวว่าจะทำอะไรตลกๆออกไป…”ผมพูดเสียงแผ่ว ลูอีสยกยิ้มมุมปากขึ้น ผมพลิกตัวอีกคนให้อยู่ใต้ล่าง “ผมจะพยายามมีสติไม่ทำอะไรตลกๆออกไปก็แล้วกัน”พูดจบผมก็ก้มลงไปจูบอีกคนทันที แขนของลูอีสยกขึ้นโอบรอบคอของผม ผมผละออกจากปากอีกคน ลากลิ้นตัวเองตามซอกคอขาวๆของอีกคน มาที่ยอดอกที่ตอนนี้มันกำลังชูชันขึ้นด้วยแรงอารมณ์ ผมขบกัดยอดอกนั้นเบาๆเรียกเสียงครางเบาๆจากคนใต้ร่างเป็นอย่างดี  ผมค่อยๆสอดนิ้วเข้าที่ช่องทางรักอีกคน ขยับเข้าออกช้าๆ

 

“พะ พอแล้ว”ผมดึงมือตัวเองออกมา ลูอีสลุกขึ้นมานั่ง ผมมองอีกคนด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย คุณแม่เลี้ยงขยับมานั่งคร่อมตักผม แก่นกายของผมถูกจับรูดรั้งขึ้นเล็กน้อยจนมันคับแน่นไปหมดไม่นานนักแก่นกายนั้นก็ถูกกลืนหายไปในช่องทางรักอีกคน “อ่าส์…”ลูอีสครางออกมาเบาๆใบหน้าสวยนั้นเชิดขึ้นเล็กน้อย “ตระกูลนี้ไม่ต่างกันจริงๆ”ลูอีสหลุดปากพูดเบาๆแต่ไนออลก็ยังคงได้ยิน

 

“อะไรไม่ต่างกันครับ?”ไนออลจ้องใบหน้าสวยนั้นอย่างไม่เข้าใจ ลูอีสทำเพียงแค่ส่ายหน้าก่อนที่จะขยับกายตัวเองขึ้นลงเรียกเสียงครางจากลูกเลี้ยงตัวเองได้เป็นอย่างดี บทรักของทั้งสองเริ่มทวีความร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ

 

ยามเช้าแบบนี้ไนออลคิดว่าตัวเองจะต้องมาดูแลแม่เลี้ยงคนสวยที่ป่วย…แต่มันผิดคาดๆจริงๆที่ตอนนี้เขาเป็นฝ่ายได้รับความดูแลเสียเอง

 

—– MOMMY STEP —–

 

ผมลงมาทำมื้อเย็นตามปกติหลังจากช่วงบ่ายๆผมหมดแรงไปกับลูกชายคนกลางของไดเรกชั่น ผมร้องเพลงด้วยความสบายใจในห้องครัวโดยที่ไม่รู้เลยว่ากำลังถูกใครอีกคนมองอยู่

 

“ดูเหมือนจะหายดีแล้วนะ…”เสียงของแฮร์รี่ดังขึ้นมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยทำให้ผมสะดุ้งรีบหันกลับไปมองอีกคนทันที “ตกใจอะไรกัน? ฉันไม่ได้หน้าเหมือนผีสักหน่อย”คำพูดแขวะๆนั้นออกจากปากลูกชายคนเล็กของตระกูลก่อนที่ร่างสูงนั้นจะตรงเข้ามาหาเขา มือหนานั้นทาบลงกับหน้าผากของผม “หายดีแล้วนิ…”แฮร์รี่ยกยิ้มมุมปากก่อนที่จะตบลงมาที่ก้นผมเบาๆ แต่มันก็ยังคงบทำให้ผมเจ็บอยู่ดีจนผมหลุดร้องออกไป

 

“อ่ะ!”แฮร์รี่จ้องผมราวกับจับผิด

 

“เจ็บก้น? ไปทำกับใครมาล่ะ หื้ม?”ร่างสูงเข้าประชิดตัวผมจนผมหลังชิดผนัง แขนแกร่งนั้นกักผมไว้ไม่ให้ไปไหน

 

“เรื่องของใครกันล่ะ? จะมาสนใจทำไม?”ผมผลักอีกคนให้พ้นทาง แต่ก็ถูกอีกคนดึงตัวไว้ แฮร์รี่ประกบจูบลงมากับปากผมบดเบียดมาแรงๆก่อนจะผละออก

 

“คุณเป็นของผมอย่าลืม”ร่างสูงกระซิบเบาๆก่อนที่จะเดินออกจากห้องครัวไป

 

“หึ…ฉันก็เป็นของนาย แต่ไม่ใช่นายคนเดียว”ผมพูดหลังจากแน่ใจแล้วว่าอีกคนเดินไปไกลแล้ว เอาล่ะ…ผมมีหน้าทีอีกอย่างที่ต้องทำ

 

ผมเปิดประตูเข้ามาในห้องของลูกชายคนกลางของตระกูล ไนออลกำลังนอนป่วยอยู่บนเตียง

 

“มื้อเย็นและยา…”ผมยิ้มให้อีกคนที่ค่อยๆลุกขึ้นมานั่ง ผมตักข้าวต้มขึ้นมาเป่าก่อนที่จะป้อนอีกคน พวกเราไม่ได้คุยอะไรกันมากนัก คงเพราะไนออลยังคงเขินอยู่มั้งเลยไม่กล้าคุยกับผม

 

“ที่คุณบอกว่าไม่ต่างกันนี้หมายความว่ายังไงครับ? เซ็กส์ของผมมันห่วยใช่ไหม?”ไนออลพูดเบาๆผมหัวเราะทันทีที่ได้ยินแบบนั้นก่อนที่จะส่ายหน้า

 

“ที่ฉันหมายถึงก็คือ…”ผมขยับใบหน้าเข้าใกล้อีกคนก่อนที่จะกระซิบข้างหู “ขนาดของน้องชายหน่ะ”หลังพูดจบผมก็หลุดขำออกมา

 

มันคือความจริงนะ ไม่ว่าจะเจมส์ เลียม แฮร์รี่ และไนออลขนาดมันไม่ค่อยต่างกันนะ LOL