#17
ผมพยายามจะเดินออกไปทางประตูบ้านแต่ถูกคว้าตัวไว้ ผมถูกล็อคจากด้านหลัง
“ปล่อย!!!”ผมพยายามดิ้น แต่ความคิดในการพยายามหนีผมก็หยุดลงทันทีเพราะผมกำลังดม… ใช่ดม กลิ่นน้ำหอมแบบนี้มัน “แฮร์รี่!!! ปล่อยฉันเลย!”ผมพยายามดิ้นอีกครั้งกลิ่นคนที่ใช้น้ำหอมนี้มีคนเดียวแฮร์รี่แน่นอนเขาแน่ใจ และถ้าหากคนด้านหลังเขาเป็นโจร พวกโจรคงจะไม่ฉีดน้ำหอมมาก่อนปล้นบ้านหรอกจริงไหม
“ก็ได้ๆ ขอเวลาแปบได้ไหม หลับตาก่อน”แฮร์รี่กระซิบข้างหูผม มือหนานั้นยกขึ้นมาปิดตาผม ผมยอมหยุดอยู่นิ่งๆทันที หัวใจผมเต้นรัวผมรู้อยู่แล้วว่าพวกเขาต้องมีเซอร์ไพส์อะไรแน่ๆ แต่มันก็ยังคงตื่นเต้นอยู่ดีนั้นแหละหน่า ผมได้ยินเสียงทะเลาะกันเล็กน้อยระหว่างเซนกับเลียมผมอดจะขำไม่ได้ นอกจากนั้นผมก็ได้ยินเสียงเด็กๆกำลังหัวเราะ
“เอาล่ะ…เปิดล่ะนะ”แฮร์รี่เปิดตาผม ผมมองทุกคนที่ตอนนี้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาพร้อมเค้กรูปหัวใจ ผมยกมือขึ้นปิดปากตัวเองพร้อมมองที่เค้กนั้น พวกเขาช่วยกันร้องเพลงวันเกิดให้ผม ผมยิ้มจนหุบไม่ได้
“จะ 30 แล้วนะครับคุณแม่”ไนออลที่ถือเค้กมาพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้ม ผมก้มลงอ่านตัวอักษรบนเค้กผมต้องขมวดคิ้วทันที เพราะมันเขียนว่า To mommy and wife สำหรับแม่และภรรยา “คะ คือไอเดียแฮร์รี่”ไนออลรีบพูดแก้ตัวทันที ผมหันไปหรี่ตามองแฮร์รี่ ร่างสูงนั้นยักไหล่อย่างไม่ใยดี
“ขอบคุณนะ…ทุกคนเลย ฉันลืมไปแล้วว่านี้วันเกิดฉัน”ผมพูดพร้อมยกมือสองข้างขึ้นมาประสานกันพร้อมหลับตาลง เตรียมจะเป่าเค้ก อยู่ๆผมก็ถูกหอมแก้มทั้งสองข้าง ผมเปิดตาขึ้นมามองก็พบเลียมและเซนข้างๆผม “ไอ้พวกนี้!”เลียมและเซนหัวเราะเบาๆ ผมหลับตาลงต่อ อธิฐานอย่างตั้งใจ ก่อนที่จะลืมตาขึ้นมาเป่าเค้ก
“คุณหญิงคุณชายค่ะ อาหารพร้อมแล้วนะค่ะ”ผมหันไปหาแม่บ้านที่มาตามพวกเรา ผมพยักหน้ารับรู้
“อยากรู้จักจะอธิฐานว่าอะไรกันหน่า?”แฮร์รี่ว่าพร้อมมาพร้อมยกมือขึ้นโอบไหล่ผม
“ไม่บอก บอกทำไม?”ผมผลักอีกคนออกแล้วเดินไปหาแลร์รี่ที่ถูกคนรับใช้อุ้มอยู่ “แม่คิดถึงลูกจังเลย พวกพ่อทำอะไรอยู่บ้างเนี่ยะ ไหนดูสิมีแผลตรงไหนหรือเปล่า?”ผมยกมือยกแขนแลร์รี่ขึ้นมาดู
“โห้ พูดอย่างกับพวกเราเป็นพี่เลี้ยงเด็กใจร้าย”เซนว่าขึ้นมาเบาๆตอนนี้ลีโอถูกเซนอุ้ม ส่วนเจมส์ก็อยู่ในอ้อมกอดของไนออล
“ใครจะไว้ใจกัน คุณพ่อมือใหม่แบบพวกนาย”ผมว่าขำๆ จากนั้นพวกเราก็เดินไปที่ห้องอาหารกัน
…..
“ฝันดีนะลูกรัก”ผมว่าเบาๆหลังจากเด็กๆหลับกันไปหมดแล้ว
“เฮ้ ลูอีส…ลงไปด้านล่างกันหน่อยสิ”เป็นไนออลที่เดิมมาตามผม ผมพยักหน้าก่อนที่จะหันมาดึงผ้าห่มให้คลุมมาถึงคอเด็กๆ ผมเดินตามไนออลออกมานอกบ้าน
“คุณเคยบอกพวกผมว่า การสร้างความประทับใจในวันพิเศษจะทำให้เราจำมันได้ดี”ผมมองรอบๆตัวผม ตอนนี้เลียม เซน ไนออลและแฮร์รี่ มายืนล้อมรอบผมท่ามกลางหิมะโปรยปราย ผมมองพวกเขาอย่างไม่เข้า พวกเขาจะทำอะไรกัน?
“พวกเราเลยอยากจะทำสิ่งที่พิเศษให้คุณมันไม่ใช่ในฐานะแม่หรอกนะ แต่ในฐานะคนรัก”เลียมพูดขึ้น ตอนนี้ทุกคนคุกเข่าลงกับพื้น ผมมองพวกเขาด้วยหัวใจที่เต้นรัว หวังว่ามันคงจะไม่ใช่สิ่งที่ผมคิดนะ
.
.
.
แต่เปล่าเลย มันเป็นแบบที่ผมคิด ทุกคนหยิบกล่องเล็กๆออกมาจากกระเป๋าตัวเอง ผมรู้ว่าข้างในนั้นมีอะไร ผมรู้ดี แต่ผมเคยเห็นแค่ในหนังนะ ผมไม่คิดว่าชาตินี้มันจะเกิดขึ้นกับผม แถมยังเกิดขึ้นพร้อมกันตั้ง 4 คน!
“ลูอีส แต่งงานกับพวกเรานะ”พวกเขาพูดพร้อมกัน กลางหิมะโปรยปราย เสียงของลมพัดผ่านราวกับหัวใจของผมหยุดเต้นหลังจากที่ได้ยินคำๆนั้นออกมาจากปากพวกเขา ทุกคนพูดออกมาอย่างพร้อมเพียงพร้อมแววตาหนักแน่นจนผมซาบซึ้งใจจริงๆ
“เฮ้…นิ้วนางฉันมีแค่นิ้วเดียวนะ”น้ำสีใสเริ่มไหลอาบแก้มผมจากความปลื้มใจและความซาบซึ้ง ผมหลุดยิ้มออกมา
“ไม่จำเป็นต้องนิ้วนางก็ได้นิ”ไนออลพูดพร้อมยิ้มให้ผม
“กะ ก็ได้ฉันตกลงจะแต่งกับพวกนาย”ผมตอบ พยายามที่จะไม่ให้น้ำเสียงสั่นแต่สุดท้ายมันก็สั่นอยู่ดี เลียมยืนขึ้นเดินตรงมาที่ผม ร่างสูงยกมือของผมขึ้นมาจุมพิตที่หลังมือเบาๆ
“ช่วงที่เราอยู่ด้วยกันมันเป็นเวลาที่ดีที่สุดเลยนะ”เลียมดันแหวนเข้าที่นิ้วชี้ของผม พร้อมก้มลงมาจูบหน้าผากของผม “ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะ”เลียมก้าวถอยหลังไป เซนเดินมาตรงหน้าผม
“ยอมรับนะว่าตอนแรกผมไม่ชอบขี้หน้าคุณเลย เพราะคุณดูเหมือนจะเป็นคนไม่ดี”เซนว่าพร้อมสวมแหวนที่นิ้วกลางให้ผม ร่างสูงกว่านั้นก้มลงมาหอมแก้มซ้ายของผม “แต่ผมได้รู้จักคุณมากกว่าเดิม ผมดีใจที่ได้รู้จักคุณ”แล้วเซนก็ก้าวถอยหลังไป
“อ่ะ แฮ่ม…ผมเรียนรู้อะไรหลายๆอย่างจากคุณ”ผมยิ้มให้ไนออล “แล้วผมก็ชอบอาหารที่คุณทำด้วย ผมขอบคุณสำหรับทุกอย่าง”ไนออลหอมเข้าที่แก้มขวาของผมพร้อมสวมแหวนเข้าที่นิ้วนางของผม แล้วไนออลก็ก้าวถอยหลังไป
“พวกพี่ๆแย่งผมพูดไปหมดแล้วเอาเป็นว่า…”แฮร์รี่ก้มลงมากระซิบที่ข้างหูผม “ผมชอบเวลาคุณอยู่บนเตียงมากเลยนะ”ผมผลักอกแฮร์รี่เบา
“ดูพูดจา นายนี้มันเด็กทะลึ่งจริงๆ”ผมพูดเบาๆ แฮร์รี่สวมแหวนเข้ามาที่นิ้วนางผมอีกวง
“พวกพี่ๆเขาฝากมาให้พูดแทนหน่ะ”แล้วร่างสูงก็โน้มใบหน้าลงมาหมอบจูบแสนอบอุ่นให้ผม กลางหิมะโปรยปราย ผมรู้สึกถึงความสุขที่มันล้นท่วมหัวใจไปหมด
“สุขสันต์วันเกิดนะครับ ลูอีส ไดเรกชั่น”จากนั้นทุกคนก็ก้าวเข้ามากอดผม ตอนนี้ตัวผมจมไปกับอ้อมกอดของพวกเขาแล้ว
ท่ามกลางหิมะโปรยปรายพวกเรากอดกัน
พวกเราเคยผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากมาด้วยกัน ทั้งสุข ทั้งทุกข์ ทั้งเศร้า พวกเราก็ยากลำบากมาด้วยกันจนทุกอย่างผ่านไป ผมไม่รู้จะมีเรื่องแย่ๆเข้ามาอีกไหม แต่ผมเชื่อมั่นว่าต่อให้จะมีเรื่องแย่ๆแค่ไหนเข้ามา พวกเราจะต่อสู้มันไปด้วยกัน และพวกเราจะผ่านมันไปได้อีกครั้ง พวกเรากอดกันเนินนานจนสุดท้ายแล้วทุกคนก็ผละออกไป
“คุณคือผู้ชายที่น่าอิจฉาที่สุดในโลกนะลูอีส”ไนออลพูด ผมหรี่ตามองอีกคนด้วยความสงสัย
“คุณมีสามีรวดเดียว 4 คนเลยนะ”เซนเสริมทัพกับไนออล ผมยิ้มเขินออกมา ผมก็ไม่เคยคิดเหมือนกันว่าพวกเขาจะทำแบบนี้ แฮร์รี่ก็เคยพูดอยู่ว่าเขาอยากจะแต่งงานกับผมแต่ก็ไม่คิดว่าจะทำจริงๆ และไม่ใช่แค่แฮร์รี่ด้วยแต่เป็นทุกคนเลย
“โอเค…ฉันก็คิดอย่างนั้น”ผมตอบพร้อมยิ้มไปด้วย
“เอาล่ะ ทีนี้ถึงเวลาต้องเข้าเรือนหอกันแล้ว”แฮร์รี่ตรงมาช้อนตัวผมขึ้นอุ้มในท่าเจ้าสาวเข้ามาในบ้านทันที
“อะไรนะ!! ไม่!!! พวกนาย 4 คนเนี่ยะนะ พวกนายเห็นฉันเป็นอะไรกัน!!!”ผมโวยวายทันที ไม่ต้องเดาให้ยากเลยว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวผม “พวกนายมันใจร้าย!!!!!”
…..
ผมยกมือของตัวเองมาบังแสงแดดที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา ผมคิดว่ามันเป็นแค่ฝัน แต่แหวน 4 วงที่นิ้วทั้งสามมันเป็นสิ่งเตือนว่าผมไม่ได้แค่ฝันไป ผมมองที่เตียงก็พบว่าทั้ง 4 ไม่อยู่แล้ว ไม่อยากจะนึกถึงเมื่อคืนเลย ผมจะบ้าตายกับทั้ง 4 คนนั้น ผมนึกสงสัยแล้วสิว่าพวกเขารักผมจริงหรือเปล่า ทำไมถึงทำร้ายชายร่างเล็กแบบผมได้ลงคอ พวกเขาขืนใจผม!!!
“มามี๊ ตื่นแล้ว นั้นไงลูกรัก”ไนออลอุ้มแลร์รี่เข้ามาในห้อง ผมกอดอกมองไนออลพร้อมเบะปากเล็กน้อย “มามี๊งอนป๊า แลร์ลี่ต้องช่วยพ่อง้อนะ”แล้วไนออลก็อุ้มแลร์รี่มาที่เตียง ผมก้มมองตัวเอง ตอนนี้ผมใส่เสื้อผ้าแล้วเรียบร้อย
“แม่”แลร์รี่พูดพร้อมลงจากตัวไนออลแล้วเดินมาหาผม ผมกอดลูกชายตัวเล็กพร้อมหอมแก้มแรงๆ
“ผมทำมื้อเช้าให้แล้วนะ คุณลุกไหวไหม?”ผมพยักหน้ายิ้มๆให้ไนออล
“แม่ตื่นแล้ว”เสียงของแฮร์รี่ดังขึ้น แฮร์รี่อุ้มลีโอเข้ามาตามมาด้วยเลียมที่อุ้มเจมส์และเซน พวกเขาเดินเข้ามานั่งบนเตียงพร้อมมองผม ทั้งลีโอและเจมส์ต่างลงจากตัวของคุณพ่อและก้าวมาหาผมทันที
“วันนี้พ่อคงไม่แกล้งลูกใช่ไหม”ผมกอดเด็กทั้งสามพร้อมกัน “ทานข้าวเช้าหรือยัง?”ผมถามเด็กๆก่อนจะหันไปมองทุกคนที่นั่งอยู่รอบๆเตียง
“เรียบร้อยแล้ว กว่าจะป้อนได้ฉันต้องไล่ตามแทบตาย”เซนว่านั้นทำให้ผมหัวเราะเล็กน้อย
“ก็นี้แหละเด็กๆ ใช่ไหมครับเด็กๆ”ผมก้มลงไปหอมแก้มเด็กทั้ง 3 อีกครั้ง
พวกเขามองมาที่ผมพร้อมรอยยิ้ม ไนออลขยับขึ้นมาข้างๆผม รวมถึงเซน เลียม และแฮร์รี่ด้วย พวกเขากอดผมและเด็กๆด้วยกัน
“เมอร์รี่คริสต์มาสนะครับ”แฮร์รี่พูดขึ้นมาทุกคนเริ่มกระชับกอดแน่นขึ้น
ในเช้าวันสำคัญแบบนี้ ราวกับว่ามันเป็นความฝัน ผมกอดเด็กๆที่ถือว่าเป็นลูกของตัวเอง พร้อมกับคุณพ่อทั้ง 4 คนที่โอบกอดผม มันจะเป็นอย่างนี้ทุกคน ทุกเดือน ทุกปี จนกว่า…
พระเจ้าจะพรากพวกเราให้จากกัน เจมส์…คุณกำลังดูพวกเราจากบนฟ้าใช่ไหม
“ฉันรักพวกนายนะ…”ผมพูดเบาๆคิดว่าจะไม่มีใครได้ยินแต่ทุกคนได้ยินมันชัดเจน
“พวกเราก็รักคุณ…คุณแม่เลี้ยง”แฮร์รี่พูด ทุกคนหันมามองผมเป็นตาเดียว “โอ้ ไม่สิ ตอนนี้ไม่ใช่แม่เลี้ยงแล้ว แต่เป็นเมียแทน”
“ตอนนี้ฉันเกลียดพวกนายแล้วล่ะ”ผมว่าอย่างไม่จริงจังนัก แล้วพวกเราก็หัวเราะออกมาด้วยกัน
และเรื่องนี้ก็จบอย่างมีความสุข
MOMMY STEP THE END…