MOMMY STEP – [ All x Louis ] #17 END

#17

 

ผมพยายามจะเดินออกไปทางประตูบ้านแต่ถูกคว้าตัวไว้ ผมถูกล็อคจากด้านหลัง

 

“ปล่อย!!!”ผมพยายามดิ้น แต่ความคิดในการพยายามหนีผมก็หยุดลงทันทีเพราะผมกำลังดม… ใช่ดม กลิ่นน้ำหอมแบบนี้มัน “แฮร์รี่!!! ปล่อยฉันเลย!”ผมพยายามดิ้นอีกครั้งกลิ่นคนที่ใช้น้ำหอมนี้มีคนเดียวแฮร์รี่แน่นอนเขาแน่ใจ และถ้าหากคนด้านหลังเขาเป็นโจร พวกโจรคงจะไม่ฉีดน้ำหอมมาก่อนปล้นบ้านหรอกจริงไหม

 

“ก็ได้ๆ ขอเวลาแปบได้ไหม หลับตาก่อน”แฮร์รี่กระซิบข้างหูผม มือหนานั้นยกขึ้นมาปิดตาผม ผมยอมหยุดอยู่นิ่งๆทันที หัวใจผมเต้นรัวผมรู้อยู่แล้วว่าพวกเขาต้องมีเซอร์ไพส์อะไรแน่ๆ แต่มันก็ยังคงตื่นเต้นอยู่ดีนั้นแหละหน่า ผมได้ยินเสียงทะเลาะกันเล็กน้อยระหว่างเซนกับเลียมผมอดจะขำไม่ได้ นอกจากนั้นผมก็ได้ยินเสียงเด็กๆกำลังหัวเราะ

 

“เอาล่ะ…เปิดล่ะนะ”แฮร์รี่เปิดตาผม ผมมองทุกคนที่ตอนนี้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาพร้อมเค้กรูปหัวใจ ผมยกมือขึ้นปิดปากตัวเองพร้อมมองที่เค้กนั้น พวกเขาช่วยกันร้องเพลงวันเกิดให้ผม ผมยิ้มจนหุบไม่ได้

 

“จะ 30 แล้วนะครับคุณแม่”ไนออลที่ถือเค้กมาพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้ม ผมก้มลงอ่านตัวอักษรบนเค้กผมต้องขมวดคิ้วทันที เพราะมันเขียนว่า To mommy and wife สำหรับแม่และภรรยา “คะ คือไอเดียแฮร์รี่”ไนออลรีบพูดแก้ตัวทันที ผมหันไปหรี่ตามองแฮร์รี่ ร่างสูงนั้นยักไหล่อย่างไม่ใยดี

 

“ขอบคุณนะ…ทุกคนเลย ฉันลืมไปแล้วว่านี้วันเกิดฉัน”ผมพูดพร้อมยกมือสองข้างขึ้นมาประสานกันพร้อมหลับตาลง เตรียมจะเป่าเค้ก อยู่ๆผมก็ถูกหอมแก้มทั้งสองข้าง ผมเปิดตาขึ้นมามองก็พบเลียมและเซนข้างๆผม “ไอ้พวกนี้!”เลียมและเซนหัวเราะเบาๆ ผมหลับตาลงต่อ อธิฐานอย่างตั้งใจ ก่อนที่จะลืมตาขึ้นมาเป่าเค้ก

 

“คุณหญิงคุณชายค่ะ อาหารพร้อมแล้วนะค่ะ”ผมหันไปหาแม่บ้านที่มาตามพวกเรา ผมพยักหน้ารับรู้

 

“อยากรู้จักจะอธิฐานว่าอะไรกันหน่า?”แฮร์รี่ว่าพร้อมมาพร้อมยกมือขึ้นโอบไหล่ผม

 

“ไม่บอก บอกทำไม?”ผมผลักอีกคนออกแล้วเดินไปหาแลร์รี่ที่ถูกคนรับใช้อุ้มอยู่ “แม่คิดถึงลูกจังเลย พวกพ่อทำอะไรอยู่บ้างเนี่ยะ ไหนดูสิมีแผลตรงไหนหรือเปล่า?”ผมยกมือยกแขนแลร์รี่ขึ้นมาดู

 

“โห้ พูดอย่างกับพวกเราเป็นพี่เลี้ยงเด็กใจร้าย”เซนว่าขึ้นมาเบาๆตอนนี้ลีโอถูกเซนอุ้ม ส่วนเจมส์ก็อยู่ในอ้อมกอดของไนออล

 

“ใครจะไว้ใจกัน คุณพ่อมือใหม่แบบพวกนาย”ผมว่าขำๆ จากนั้นพวกเราก็เดินไปที่ห้องอาหารกัน

 

…..

 

“ฝันดีนะลูกรัก”ผมว่าเบาๆหลังจากเด็กๆหลับกันไปหมดแล้ว

 

“เฮ้ ลูอีส…ลงไปด้านล่างกันหน่อยสิ”เป็นไนออลที่เดิมมาตามผม ผมพยักหน้าก่อนที่จะหันมาดึงผ้าห่มให้คลุมมาถึงคอเด็กๆ ผมเดินตามไนออลออกมานอกบ้าน

 

“คุณเคยบอกพวกผมว่า การสร้างความประทับใจในวันพิเศษจะทำให้เราจำมันได้ดี”ผมมองรอบๆตัวผม ตอนนี้เลียม เซน ไนออลและแฮร์รี่ มายืนล้อมรอบผมท่ามกลางหิมะโปรยปราย ผมมองพวกเขาอย่างไม่เข้า พวกเขาจะทำอะไรกัน?

 

“พวกเราเลยอยากจะทำสิ่งที่พิเศษให้คุณมันไม่ใช่ในฐานะแม่หรอกนะ แต่ในฐานะคนรัก”เลียมพูดขึ้น ตอนนี้ทุกคนคุกเข่าลงกับพื้น ผมมองพวกเขาด้วยหัวใจที่เต้นรัว หวังว่ามันคงจะไม่ใช่สิ่งที่ผมคิดนะ

.

.

.

แต่เปล่าเลย มันเป็นแบบที่ผมคิด ทุกคนหยิบกล่องเล็กๆออกมาจากกระเป๋าตัวเอง ผมรู้ว่าข้างในนั้นมีอะไร ผมรู้ดี แต่ผมเคยเห็นแค่ในหนังนะ ผมไม่คิดว่าชาตินี้มันจะเกิดขึ้นกับผม แถมยังเกิดขึ้นพร้อมกันตั้ง 4 คน!

 

“ลูอีส แต่งงานกับพวกเรานะ”พวกเขาพูดพร้อมกัน กลางหิมะโปรยปราย เสียงของลมพัดผ่านราวกับหัวใจของผมหยุดเต้นหลังจากที่ได้ยินคำๆนั้นออกมาจากปากพวกเขา ทุกคนพูดออกมาอย่างพร้อมเพียงพร้อมแววตาหนักแน่นจนผมซาบซึ้งใจจริงๆ

 

“เฮ้…นิ้วนางฉันมีแค่นิ้วเดียวนะ”น้ำสีใสเริ่มไหลอาบแก้มผมจากความปลื้มใจและความซาบซึ้ง ผมหลุดยิ้มออกมา

 

“ไม่จำเป็นต้องนิ้วนางก็ได้นิ”ไนออลพูดพร้อมยิ้มให้ผม

 

“กะ ก็ได้ฉันตกลงจะแต่งกับพวกนาย”ผมตอบ พยายามที่จะไม่ให้น้ำเสียงสั่นแต่สุดท้ายมันก็สั่นอยู่ดี เลียมยืนขึ้นเดินตรงมาที่ผม ร่างสูงยกมือของผมขึ้นมาจุมพิตที่หลังมือเบาๆ

 

“ช่วงที่เราอยู่ด้วยกันมันเป็นเวลาที่ดีที่สุดเลยนะ”เลียมดันแหวนเข้าที่นิ้วชี้ของผม พร้อมก้มลงมาจูบหน้าผากของผม “ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะ”เลียมก้าวถอยหลังไป เซนเดินมาตรงหน้าผม

 

“ยอมรับนะว่าตอนแรกผมไม่ชอบขี้หน้าคุณเลย เพราะคุณดูเหมือนจะเป็นคนไม่ดี”เซนว่าพร้อมสวมแหวนที่นิ้วกลางให้ผม ร่างสูงกว่านั้นก้มลงมาหอมแก้มซ้ายของผม “แต่ผมได้รู้จักคุณมากกว่าเดิม ผมดีใจที่ได้รู้จักคุณ”แล้วเซนก็ก้าวถอยหลังไป

 

“อ่ะ แฮ่ม…ผมเรียนรู้อะไรหลายๆอย่างจากคุณ”ผมยิ้มให้ไนออล “แล้วผมก็ชอบอาหารที่คุณทำด้วย ผมขอบคุณสำหรับทุกอย่าง”ไนออลหอมเข้าที่แก้มขวาของผมพร้อมสวมแหวนเข้าที่นิ้วนางของผม แล้วไนออลก็ก้าวถอยหลังไป

 

“พวกพี่ๆแย่งผมพูดไปหมดแล้วเอาเป็นว่า…”แฮร์รี่ก้มลงมากระซิบที่ข้างหูผม “ผมชอบเวลาคุณอยู่บนเตียงมากเลยนะ”ผมผลักอกแฮร์รี่เบา

 

“ดูพูดจา นายนี้มันเด็กทะลึ่งจริงๆ”ผมพูดเบาๆ แฮร์รี่สวมแหวนเข้ามาที่นิ้วนางผมอีกวง

 

“พวกพี่ๆเขาฝากมาให้พูดแทนหน่ะ”แล้วร่างสูงก็โน้มใบหน้าลงมาหมอบจูบแสนอบอุ่นให้ผม กลางหิมะโปรยปราย ผมรู้สึกถึงความสุขที่มันล้นท่วมหัวใจไปหมด

 

“สุขสันต์วันเกิดนะครับ ลูอีส ไดเรกชั่น”จากนั้นทุกคนก็ก้าวเข้ามากอดผม ตอนนี้ตัวผมจมไปกับอ้อมกอดของพวกเขาแล้ว

 

ท่ามกลางหิมะโปรยปรายพวกเรากอดกัน

 

พวกเราเคยผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากมาด้วยกัน ทั้งสุข ทั้งทุกข์ ทั้งเศร้า พวกเราก็ยากลำบากมาด้วยกันจนทุกอย่างผ่านไป ผมไม่รู้จะมีเรื่องแย่ๆเข้ามาอีกไหม แต่ผมเชื่อมั่นว่าต่อให้จะมีเรื่องแย่ๆแค่ไหนเข้ามา พวกเราจะต่อสู้มันไปด้วยกัน และพวกเราจะผ่านมันไปได้อีกครั้ง พวกเรากอดกันเนินนานจนสุดท้ายแล้วทุกคนก็ผละออกไป

 

“คุณคือผู้ชายที่น่าอิจฉาที่สุดในโลกนะลูอีส”ไนออลพูด ผมหรี่ตามองอีกคนด้วยความสงสัย

 

“คุณมีสามีรวดเดียว 4 คนเลยนะ”เซนเสริมทัพกับไนออล ผมยิ้มเขินออกมา ผมก็ไม่เคยคิดเหมือนกันว่าพวกเขาจะทำแบบนี้ แฮร์รี่ก็เคยพูดอยู่ว่าเขาอยากจะแต่งงานกับผมแต่ก็ไม่คิดว่าจะทำจริงๆ และไม่ใช่แค่แฮร์รี่ด้วยแต่เป็นทุกคนเลย

 

“โอเค…ฉันก็คิดอย่างนั้น”ผมตอบพร้อมยิ้มไปด้วย

 

“เอาล่ะ ทีนี้ถึงเวลาต้องเข้าเรือนหอกันแล้ว”แฮร์รี่ตรงมาช้อนตัวผมขึ้นอุ้มในท่าเจ้าสาวเข้ามาในบ้านทันที

 

“อะไรนะ!! ไม่!!! พวกนาย 4 คนเนี่ยะนะ พวกนายเห็นฉันเป็นอะไรกัน!!!”ผมโวยวายทันที ไม่ต้องเดาให้ยากเลยว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวผม “พวกนายมันใจร้าย!!!!!”

 

…..

 

ผมยกมือของตัวเองมาบังแสงแดดที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา ผมคิดว่ามันเป็นแค่ฝัน แต่แหวน 4 วงที่นิ้วทั้งสามมันเป็นสิ่งเตือนว่าผมไม่ได้แค่ฝันไป ผมมองที่เตียงก็พบว่าทั้ง 4 ไม่อยู่แล้ว ไม่อยากจะนึกถึงเมื่อคืนเลย ผมจะบ้าตายกับทั้ง 4 คนนั้น ผมนึกสงสัยแล้วสิว่าพวกเขารักผมจริงหรือเปล่า ทำไมถึงทำร้ายชายร่างเล็กแบบผมได้ลงคอ พวกเขาขืนใจผม!!!

 

“มามี๊ ตื่นแล้ว นั้นไงลูกรัก”ไนออลอุ้มแลร์รี่เข้ามาในห้อง ผมกอดอกมองไนออลพร้อมเบะปากเล็กน้อย “มามี๊งอนป๊า แลร์ลี่ต้องช่วยพ่อง้อนะ”แล้วไนออลก็อุ้มแลร์รี่มาที่เตียง ผมก้มมองตัวเอง ตอนนี้ผมใส่เสื้อผ้าแล้วเรียบร้อย

 

“แม่”แลร์รี่พูดพร้อมลงจากตัวไนออลแล้วเดินมาหาผม ผมกอดลูกชายตัวเล็กพร้อมหอมแก้มแรงๆ

 

“ผมทำมื้อเช้าให้แล้วนะ คุณลุกไหวไหม?”ผมพยักหน้ายิ้มๆให้ไนออล

 

“แม่ตื่นแล้ว”เสียงของแฮร์รี่ดังขึ้น แฮร์รี่อุ้มลีโอเข้ามาตามมาด้วยเลียมที่อุ้มเจมส์และเซน พวกเขาเดินเข้ามานั่งบนเตียงพร้อมมองผม ทั้งลีโอและเจมส์ต่างลงจากตัวของคุณพ่อและก้าวมาหาผมทันที

 

“วันนี้พ่อคงไม่แกล้งลูกใช่ไหม”ผมกอดเด็กทั้งสามพร้อมกัน “ทานข้าวเช้าหรือยัง?”ผมถามเด็กๆก่อนจะหันไปมองทุกคนที่นั่งอยู่รอบๆเตียง

 

“เรียบร้อยแล้ว กว่าจะป้อนได้ฉันต้องไล่ตามแทบตาย”เซนว่านั้นทำให้ผมหัวเราะเล็กน้อย

 

“ก็นี้แหละเด็กๆ ใช่ไหมครับเด็กๆ”ผมก้มลงไปหอมแก้มเด็กทั้ง 3 อีกครั้ง

 

พวกเขามองมาที่ผมพร้อมรอยยิ้ม ไนออลขยับขึ้นมาข้างๆผม รวมถึงเซน เลียม และแฮร์รี่ด้วย พวกเขากอดผมและเด็กๆด้วยกัน

 

“เมอร์รี่คริสต์มาสนะครับ”แฮร์รี่พูดขึ้นมาทุกคนเริ่มกระชับกอดแน่นขึ้น

 

ในเช้าวันสำคัญแบบนี้ ราวกับว่ามันเป็นความฝัน ผมกอดเด็กๆที่ถือว่าเป็นลูกของตัวเอง พร้อมกับคุณพ่อทั้ง 4 คนที่โอบกอดผม มันจะเป็นอย่างนี้ทุกคน ทุกเดือน ทุกปี จนกว่า…

 

พระเจ้าจะพรากพวกเราให้จากกัน เจมส์…คุณกำลังดูพวกเราจากบนฟ้าใช่ไหม

 

“ฉันรักพวกนายนะ…”ผมพูดเบาๆคิดว่าจะไม่มีใครได้ยินแต่ทุกคนได้ยินมันชัดเจน

 

“พวกเราก็รักคุณ…คุณแม่เลี้ยง”แฮร์รี่พูด ทุกคนหันมามองผมเป็นตาเดียว “โอ้ ไม่สิ ตอนนี้ไม่ใช่แม่เลี้ยงแล้ว แต่เป็นเมียแทน”

 

“ตอนนี้ฉันเกลียดพวกนายแล้วล่ะ”ผมว่าอย่างไม่จริงจังนัก แล้วพวกเราก็หัวเราะออกมาด้วยกัน

 

และเรื่องนี้ก็จบอย่างมีความสุข

 

MOMMY STEP THE END…

MOMMY STEP – [All x Louis] #16

#16

 

“หมอเสียใจกับเรื่องคุณแม่ของเด็กด้วยนะครับ…”นั้นเป็นสิ่งที่ผมได้ยิน หลังจากที่ผมมาที่โรงพยาบาล “แต่เด็กๆทั้งสามปลอดภัยดี พวกเขาสุขภาพแข็งแรงมาก ยินดีด้วยนะครับ”ผมยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง มือไม้สั่นไปหมด หมอเดินผ่านผมไป ตอนนี้เลียมกำลังคุยกับพ่อแม่ของเคทเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมด

 

ทำไมมันมีแต่เรื่องวุ่นวายจังเลยนะ ไนออลยืนกอดปลอบผม ผมซบหน้าลงกับแผ่นอกของไนออล

 

สุดท้ายแล้วทุกอย่างก็ลงตัวพ่อแม่ของเคทเสียใจกับเรื่องนี้มาก แต่ก็เคารพการตัดสินใจของเคท เธอบอกจะให้ผมดูแลลูกๆของเธอ และเหมือนพ่อแม่ของเธอจะไม่ติดข้องอะไร ผมเสนอจัดงานศพให้เธอ และทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดี

 

14 เดือนผ่านไป หลายๆอย่างเริ่มลงตัวมากขึ้นตอนแยกก็วุ่นวายมากกับการเลี้ยงเด็กโชคดีที่มีคุณป้าและพ่อแม่ของเคทมาเยี่ยมบ่อยๆ พวกเขาสอนเราทุกอย่างเกี่ยวกับการเลี้ยงเด็ก ทำให้ตอนนี้ทุกอย่างราบรื่นดี

 

“คิดดีแล้วหรือเปล่านะที่ปล่อยเด็กๆไว้กับเซนและแฮร์รี่ ฉันเริ่มเป็นห่วงแล้วสิ”ผมบ่นเบาๆระหว่างไล่อ่านรายการที่ต้องซื้อ ตอนนี้ผมเลียมและไนออลมาอยู่ที่ห้างเพื่อซื้อของใช้สำหรับเด็กๆ แต่ตอนนี้พวกเรายังคงวนเวียนอยู่หมวดอาหาร เพราะไนออลเลือกนู้นเลือกนี้อยู่นานสองนานก็ไม่เสร็จ

 

“เอาหน่า ฉันว่าพวกเขาต้องรับมือกับเด็กๆได้แน่ๆ”เลียมบอกให้กำลังใจผมเบาๆ ผมพยักหน้าเข้าใจก่อนที่จะเดินเลือกซื้อของกินต่อ

 

—– MOMMY STEP —–

 

แต่ความจริงมันตรงกันข้ามเลยผมและเซนไม่สามารถรับมือกับเด็กตัวเล็กๆที่น่ารักทั้งสามคนได้เลย

 

“ไม่เอานะแลร์รี่ อย่าปีนโต๊ะแบบนั้นสิ!”เซนขึ้นเสียงเล็กน้อยก่อนที่จะวิ่งไปอุ้มเด็กชายตัวเล็กที่สุดที่กำลังพยายามปีนขึ้นบนโต๊ะอาหาร

 

“ไม่! ลีโอ! ฉีกแบบนั้นไม่ได้นะ นั้นของแม่ โอ๊ยตายแม่ด่าแน่ๆเลย”ผมรีบวิ่งไปดูผลงานของน้องคนกลางที่กำลังฉีกสมุดบันทึกอะไรสักอย่างที่ลูอีสเก็บไว้ “มือไหนฉีกกัน หื้ม? รู้ไหมนี้ของแม่”ผมดุเด็กชายตัวน้อย และตอนนี้ลีโอก็เริ่มเบะปากแล้ว “โอ้ ไม่นะ อย่าร้องป๊าขอโทษครับ”ผมอุ้มเด็กน้อยมาโอ๋โดยเร็ว

 

“เฮ้ แฮร์รี่นายเห็นเจมส์บ้างไหม?”เซนอุ้มแลร์รี่มาหาผม ผมส่ายหน้าทันที “นายทำลูกหายงั้นเหรอ?!”เซนตะโกนลั่น

 

“ใจเย็นสิ…เห็นเดินไปเดินมาแถวนี้นะ รีบช่วยกันตามหาเถอะ”ผมว่าก่อนที่จะอุ้มลีโอออกเดินตามหาเจมส์ ให้ตายสิหายไปไหนกันแล้วนะ

 

“แฮร์รี่! เซน!”เสียงหวานๆตวาดลั่นมาจากหน้าบ้าน ผมและเซนชะงักทันที ร่างเล็กๆของลูอีสเดินเข้ามาพร้อมกอดเจมส์เอาไว้แน่น สายตาดุๆนั้นไม่ดีแน่ “ทำไมปล่อยเจมส์ออกมาคนเดียวแบบนี้ ถ้าลูกเดินออกไปด้านนอกรั้วบ้านจะทำยังไง”ร่างเล็กส่งเจมส์ให้เลียมอุ้มก่อนที่จะตรงมาหาผมและเล็ก

 

“โอ๊ยๆ เจ็บแล้วครับๆ”ผมถูกลูอีสดึงหูอย่างแรงรวมถึงเซนด้วย ผมและเซนร้องโอดโอยออกมาด้วยความเจ็บปวด

 

“ถ้าทีหลังดูแลลูกไม่ดีแบบนี้เจอหนักกว่านี้แน่”ลูอีสชี้หน้าพวกผมสลับกัน

 

เด็กๆทั้งสามเพิ่งฉลองวันเกิดไปเมื่อสองเดือนก่อน ลูกคนโตชื่อ เจมส์ จูเนียร์ ลูอีสเป็นคนตั้งให้เพราะเด็กคนนี้หน้าเหมือนเจมส์มาก ส่วนคนกลางชื่อลีโอ เลียมถือสิทธ์เป็นคนตั้ง ส่วนคนเล็กสุดชื่อแลร์รี่ ผมเสนอตั้งเองเป็นการผสมระหว่างชื่อผมและลูอีส ผมถูกเซนและไนออลหน้างอใส่ทันที แต่สุดท้ายพวกเขาก็ยอมรับจนได้

 

“อั๊มๆ เก่งมากเลยครับ!”ลูอีสกำลังป้อนมื้อเย็นเล็กๆที่หลังบ้าน ไม่อยากเชื่อว่าลูอีสจะสามารถรับมือกับเด็กๆทั้งสามคนได้อย่างเหลือเชื่อด้วยตัวคนเดียว ทั้งๆที่ผมกับเซนยังไม่สามารถรับมือกับเด็กทั้งสามได้เลย

 

“ป่อ!”แลร์รี่ชี้นิ้วมาที่ผมพร้อมพยายามเรียกผมว่าพ่อ ผมยิ้มด้วยความเอ็นดู ผมก้าวเข้าไปหาคุณแม่ที่กำลังป้อนข้าวให้ลีโออยู่ ลีโอเห็นผมก็รีบเดินเข้ามาหาผมทันที “ป่อ”

 

“ดูเหมือนจะอิ่มกันแล้วนะ”ลูอีสพูดหลังจากที่ยื่นช้อนไปที่ปากของเจมส์ เด็กชายตัวน้อยส่ายหน้าทันที “อยู่กับพ่อก่อนนะลูก เดี๋ยวแม่มานะ”ลูอีสยิ้มให้กับเด็กๆ “ดูลูกดีๆด้วย!”

 

“สองมาตรฐานชัดๆ พูดกับลูกดีแต่พูดกับผัวไม่น่ารักเลย โอ๊ย!”ผมถูกลูอีสหยิกต้นแขนทันทีหลังพูดจบ ก่อนที่ร่างเล็กจะเดินหายเข้าไปในบ้าน “เด็กมานี้มา”ผมนั่งลงบนพื้นหญ้าสีเขียวพร้อมอุ้มเด็กทั้งสามมานั่งตักก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือมาเปิดการ์ตูนให้เด็กๆดู วิธีนี้ได้ผล…เด็กๆนั่งดูมือถือกับผมโดยไม่ดื้อไม่ซนเลย

 

“แฮร์รี่ ให้ลูกดูโทรศัพท์ใกล้ไปแล้วนะ”ลูอีสเดินมานั่งลงข้างๆผมก่อนที่จะดึงโทรศัพท์ของผมออกจากมือไป “เดี๋ยวลูกก็ติดโทรศัพท์หรอก”

 

“ขี้บ่นขึ้นทุกวันเลยนะ”ผมยกแขนขึ้นมาคว้าไหล่อีกคนเข้ามากอด เด็กๆเริ่มลุกออกจากตักผมแล้วไปวิ่งเล่นกันอีกทาง “แก่ขึ้นแล้วนิเนอะ”ผมกระซิบบอกอีกคน

 

“แล้วไง? แก่แล้วทำไม? ไม่หล่อเหมือนเดิมเหรอ?”ลูอีสว่ายิ้มๆให้ผมพร้อมขยับหน้าเข้ามาใกล้กว่าเดิม

 

“เปล่า จะบอกว่าเซ็กซี่กว่าเดิมอีก”ผมตอบพร้อมยกยิ้มขึ้น

 

“ปากดี”คนตัวเล็กในอ้อมกอดยกมือขึ้นมาบีบจมูกผมเบาๆ พวกเราเรื่อยใบหน้าเข้ามากันเรื่อยๆจนเกือบจะจูบกันแต่…

 

“แง้!!!”เสียงร้องไห้ของลีโอดังขึ้น ลูอีสจึงละจากผมหันไปสนใจกับเด็กทั้ง 3 ทันที ลีโอล้มลงกับพื้น ผมและลูอีสรีบวิ่งไปหาลีโอทันที

 

“เจ็บไหมครับลีโอ”ผมอุ้มเด็กชายตัวเล็กสองคนเข้าบ้าน ส่วนลูอีสก็อุ้มอีกคนตามมา เพิ่งรู้ว่าการเป็นพ่อแม่มันลำบากแบบนี้

 

—– MOMMY STEP —–

 

ตอนนี้บ้านถูกเปลี่ยนตำแหน่งใหม่หมดแล้ว ผมย้ายมาอยู่ที่ห้องของเจมส์ ซึ่งมันกว้างกว่าห้องอื่น ผมจัดห้องให้เข้าที่เข้าทาง เพราะผมต้องนอนกับเด็กๆ ซึ่งนั้นมันตัดปัญหาบางอย่างได้ พวกคุณพ่อทั้งหลายจะได้ไม่แย่งตัวผมนอนด้วย

 

“ฝันดีนะครับลูกรัก”ผมก้มลงจุมพิตที่หน้าผากเด็กๆทุกคนก่อนที่จะลงไปทานข้าว โชคดีที่ช่วงนี้ไนออลรับหน้าที่ทำอาหารแทนผมช่วยแบ่งเบาภาระได้ดีเลยทีเดียว ผมทานมื้อเย็นเสร็จก็ได้เวลาขึ้นมาพักผ่อนแล้ว ผมเหนื่อยล้าเกือบจะทุกวันเลยช่วงนี้ พวกเด็กๆชอบตื่นมากลางดึกและผมก็ต้องลุกไปกล่อมให้นอนอีกรอบ

 

“เฮ้…”เลียมเปิดประตูตามหลังผมเข้ามา ผมหันไปมองอีกคน “เด็กๆหลับหรือยัง”เลียมว่าพร้อมหันไปมองอีกเตียงที่ติดริมผนังห้อง

 

“หลับแล้ว”พูดว่า เลียมเดินไปที่เตียง ร่างสูงมองเด็กๆมือหนาของเลียมเอื้อมไปลูบกลุ่มผมนุ่มๆของเด็กๆ ผมยืนมองการกระทำของอีกคนก็อดยิ้มไม่ได้ “เอาล่ะ คุณแม่กับลูกจะนอนแล้ว คุณพ่อก็ไปนอนได้แล้วนะ”ผมเขย่งตัวจุ๊ปปากอีกคน

 

“ใครว่า…เด็กๆวันนี้ห้ามแอบดูพ่อกับแม่นะ”เลียมรวบเอวผมเข้าไปกอดแน่น ก่อนที่จะยกตัวผมไปที่เตียง

 

“ห้ามเสียงดังนะเดี๋ยวลูกตื่น”สุดท้ายผมก็ยอมร่างสูงจนได้ เลียมยกยิ้มก่อนที่จะประกบจูบลงมากับปากผม ร่างสูงถอนจูบออกไปถอดเสื้อผ้าตัวเองออกอย่างรีบร้อน ผมก็ทำเช่นเดียวกัน จากนั้นพวกเราก็จูบกันอีกครั้ง เลียมผละจากปากผมเปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นยอดอกผมแทน ผมเอื้อมมือไปจับที่เป้าอีกคนผ่านกางเกงตัวหนา

 

“อื้มส์”ร่างสูงครางออกมาเบาๆ เลียมเริ่มถอดกางเกงตัวเองออก ก่อนที่จะโยนมันไปให้พ้นทาง แต่มันพลาด…

 

เคร้ง! นาฬิกาปลุกที่หัวเตียงผมมันตกลงพื้นจนเสียงดัง ผมหันไปมองที่เตียงลูกๆทันที

 

“แง้!!!”นั้นไง ผมคิดไว้แล้ว ผมขยับตัวรีบเดินไปอีกเตียงทันที เหลือบมองไปทางเลียมอย่างคาดโทษ

 

และสุดท้ายแล้วคืนนี้พวกเขาก็แค่นอนกอดกัน ไม่มีอะไรมากกว่านั้น ผมรู้สึกเฉยๆกับเรื่องนี้ แต่คนที่เสียดายก็คงจะเป็นเลียมเพราะอีกคนเอาแต่หงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด

 

“นั้นลูกนะเลียม โทษลูกไม่ได้”ผมว่าเบาๆ เลียมกอดผมแน่นพร้อมคลอเคลียกับแก้มผมอย่างออดอ้อน “หยุดเลยนะเลียม ถ้าเสียงดังลูกตื่นอีกที ฉันจะไล่นายไปนอนห้องตัวเอง”เลียมลุกขึ้นนั่งมองผมด้วยใบหน้าหงุดหงิดสุด ชักจะเอาแต่ใจแล้วนะ

 

“งั้นไปที่ห้องน้ำกัน ลูกคงไม่ได้ยินหรอก”ผมยังไม่ทันได้ตอบตกลงอะไรทั้งสิ้น ร่างสูงก็ฉุดกระชากผมให้ลุกจากเตียงทันที

 

และคืนนั้นผมก็แทบไม่ได้นอนทั้งคืน

 

…..

 

ผมดูโทรศัพท์ก็พบว่ามันเป็นวันอาทิตย์ที่ 24 ธันวาคม ผมมองไปที่บ้านข้างเคียงพวกเขาเริ่มประดับประดาบ้านแล้ว ก็แน่ล่ะใกล้จะปีใหม่แล้วแถมพรุ่งนี้ยังเป็นวันเทศกาลสำคัญ เช่นเดียวกับผม เช้านี้ผมให้หนุ่มๆดูแลลูกส่วนผมก็ออกมาซื้อของตกแต่งบ้านคนเดียว คนเยอะมากๆเลยล่ะกว่าผมจะกลับมาถึงบ้านก็เย็นพอดี แต่พอผมกลับมาถึงบ้านก็พบว่าบ้านเงียบมาก

 

“พวกเขาไปไหน?”ผมถามคนรับใช้หญิง เธอส่ายหน้าเชิงไม่รู้ “ช่างเถอะ ช่วยฉันจัดของหน่อยแล้วกัน”ผมว่า ตอนนี้คนรับใช้ชายอีก 2-3 คนช่วยผมยกของลงจากรถมาเตรียมจัดบ้าน

 

กว่าจะจัดเสร็จก็เล่นเอาส่ะเหงื่อตก ผมมองรอบบ้าน นึกโมโหพวกหนุ่มๆพวกนั้นที่หายหัวไปไหนก็ไม่รู้ ทำให้เขาต้องเหนื่อยอยู่คนเดียวแบบนี้ เสร็จจากจัดบ้านผมก็ต้องไปทำมื้อเย็นอีก ไนออลก็หายไปไหนก็ไม่รู้

 

“คุณหญิงไม่ต้องทำหรอกค่ะ คุณผู้ชายบอกว่าจะซื้อมาทานค่ะ”ผมขมวดคิ้วไหนตอนแรกเธอบอกว่าไม่รู้ว่าพวกนั้นไปไหน แต่ทำไมตอนนี้ถึงบอกพวกนั้นจะซื้ออาหารมาทาน ผมเตรียมจะอ้าปากถาม แต่เธอก็ไปสียก่อนแล้ว

 

ผมพยายามโทรตามพวกเขาทุกคน แต่ก็ไม่รับสาย นี้จะแกล้งอะไรกันล่ะเนี่ยะ? ผมเริ่มหงุดหงิดขึ้นมา ผมต้องมานั่งคอยพวกหนุ่มๆกลับบ้าน แถมหิมะยังตกอีกนึกเป็นห่วงส่ะแล้ว ผมกดโทรศัพท์โทรหาพวกเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่ก็ยังไม่มีการตอบรับ

 

พรึบ!!! ไฟบ้านทั้งหลังดับ ผมมองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากแสงจากหน้าจอโทรศัพท์ตัวเอง ผมไม่ได้กลัวหรอกนะ แต่การที่มองไม่เห็นอะไรแบบนี้มันก็หวั่นใจ สงสัยหิมะตกแรงเกินไปมั้ง ผมเอื้อมมือคว้าอากาศ หวังว่าจะหาที่ยึดได้บ้าง

 

“ป้าครับ! เครื่องปั่นไฟสำลองใช้ได้หรือเปล่า?”ผมตะโกนภายใต้ความมืด ผมเดินออกไปมองที่หน้าต่าง แต่ทำไมบ้านหลังตรงข้ามมีไฟแถมหิมะก็ตกนิดเดียว แล้วทำไมไฟถึงดับ

 

เขากำลังโดนแกล้งอยู่หรือเปล่า?

 

 

 

 

MOMMY STEP – [ All x Louis ] #15

#15

 

มันกลายเป็นข่าวดังชั่วข้ามคืน เจมส์ ไดเรกชั่นเสียชีวิตแล้ว หนุ่มๆดูเสียใจมากแต่ดูท่าลูอีสจะเสียสติไปเลยมากกว่า

 

“เมื่อไหร่?”ผมพยายามตั้งสติถามคนรับใช้นั้น

 

“อาทิตย์ที่แล้วค่ะ ศพของนายท่านถูกฝังที่อเมริกา ญาติที่นั้นเขาทำพิธีให้ เขาขอร้องให้พยายามปิดข่าวค่ะ แต่สุดท้ายก็ปิดไม่พ้น”ผมทรุดกายลงกับพื้นทันที นี้สินะเรื่องที่เขาไม่บอกผม แฮร์รี่พยายามจะพยุงผมขึ้น แต่ผมไม่มีเรี่ยวแรงพอที่จะยืนอีกต่อไป

 

“ไม่…ไม่”ผมพูดคำเดิมวนซ้ำไปซ้ำมาราวกับคนบ้าเสียสติ คนอื่นๆพยายามเข้ามากอดปลอบผม ตอนนี้ผมร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร ความอ่อนแอทั้งหมดมันแสดงออกมาชัดเจนแล้ว ผมไม่มีแรงที่จะเข้มแข็งต่อไป ไม่มีอีกต่อไปแล้ว

 

“ไม่เป็นไรนะ ใจเย็นก่อนลูอีส”เลียมเข้ามากอดปลอบผมอีกคน ตามมาด้วยไนออลและเซน พวกเรา 5 คนกอดกันที่พื้นพร้อมร้องไห้ออกมา ผมไม่สามารถหยุดร้องไห้ออกมาได้เลย

 

ผมกำลังนั่งอยู่ที่ห้องนอนของเจมส์ ถึงแม้ไม่มีคนใช้มันแต่ผมก็ยังคงเข้ามาทำความสะอาดด้วยตัวเองทุกวัน ผมมองรูปคู่ผมและเจมส์ที่ข้างหัวเตียง ตอนนั้นผมยังเด็กและเจมส์ก็ดูเป็นหนุ่มหล่อมากๆด้วย ผมยกรูปนั้นขึ้นมาจูบเบาๆพร้อมเอาแนบอกกอดรูปนั้นอยู่แบบนั้นแล้วก็เริ่มร้องไห้ออกมาอีกครั้ง

 

“คุณหญิงค่ะ…จดหมายที่คุณเจมส์เขียนฝากไว้ เขาบอกให้ดิฉันให้คุณหลังจากที่เขา…เสีย”หญิงคนรับใช้เดินเข้ามาในห้องพร้อมส่งจดหมายเก่าๆให้ผม ผมรับมันมาไว้และเธอก็เดินจากไป ผมมองจดหมายนั้นทั้งน้ำตา มันเขียนว่าถึงลูอีสที่รักของฉัน ผมหลุดยิ้มออกมาเล็กน้อย เขาเคยบอกเจมส์ว่าไม่ชอบให้เจมส์เรียกเขาแบบนี้ แต่เจมส์ก็เรียกเขาแบบนี้ตลอด

 

ถึง ลูอีสที่รักของฉัน

            ถ้าเธอได้รับจดหมายนี้ นั้นหมายถึงฉันคงไม่อยู่แล้ว ฉันขอโทษนะที่ทำแบบนี้ ฉันไม่อยากให้เธอเป็นห่วงคนแก่แบบฉัน เธอต้องเดินหน้าต่อไป บ้านหลังนี้เป็นของเธอแล้ว รวมถึงเงินเก็บในธนาคารของฉันทั้งหมดมันเป็นของเธอ ส่วนลูกๆของฉันจะรับช่วงบริหารธุรกิจของพวกเขาอย่างเต็มตัว อย่าตามใจพวกเขามากล่ะ เด็กๆพวกนั้นเอาแต่ใจฉันรู้ แต่ขอให้เธอดุพวกเขาบ้างล่ะ ฉันรู้ว่าเธอเป็นคนใจดี ฉันดีใจที่ได้พบกับเธอ นอกจากลูกๆของฉันแล้วเธอก็เป็นสิ่งที่ฉันภาคภูมิใจเสมอมา ลูอีส ทอมลินสัน

 

ผมปาดน้ำตาลวกๆ ผมหยุดร้องไห้ไม่ได้เลย ผมรู้ว่าสักวันมันต้องมีวันนี้แต่ผมยังไม่ได้ทำใจเลย ไม่สิ ผมไม่เคยทำใจ ผมไม่อยากจะยอมรับว่าจะเสียเจมส์ไปในเร็วๆนี้ ไม่เคยคิดเลยและเจมส์ปิดบังมันมาตลอด

 

ผมเริ่มค้นห้องทำงานของเจมส์ ห้องนอนของเจมส์ไม่เคยล็อคเลย แต่ผิดกับห้องทำงานของเจมส์ที่ล็อคไว้ตลอด ผมค้นลิ้นชักโต๊ะทำงานของเขาก็พบ…ผลตรวจ เนื้องอกในสมองระยะสุดท้าย นี้สินะเจมส์ถึงล็อคห้องนี้ไว้ตลอดและไม่อยากให้ผมเข้ามาในห้องทำงาน

 

“คุณโอเคนะค่ะลูอีส”เคทถาม เธอยืนอยู่ที่หน้าประตู ผมปัดน้ำตาไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะยิ้มให้เธอ

 

“ฉันโอเค ไม่เป็นไรหรอก…”ผมยืนขึ้นเก็บทุกอย่างลงที่เดิม “ดูเหมือนว่าฉันมีเรื่องให้ทำเยอะเลยหลังจากนี้”เธอยิ้มปลอบผม ผมยิ้มตอบ

 

“ฉันจะช่วยคุณเอง…คุณเข้มแข็งลูอีสเชื่อฉันสิ”เธอเดินมากุมมือผมปลอบๆ ตอนนี้ท้องของเธอใหญ่มากก็นะแฝด 3 นี้เนอะ “อย่างน้อยคุณก็จะได้ลูกชายตัวน้อยทั้งสามคนในอีกไม่นานนี้”ผมเอื้อมมือไปลูบที่ท้องของเธอ

 

“เขาเตะมือฉันด้วย”ผมยิ้มออกมาด้วยความตื่นเต้น “เดี๋ยวเราก็จะได้พบกันแล้วนะหนูน้อย…”ผมพูดเบาๆพร้อมกับเอาหน้าแนบกับท้องอีกคนฟังเสียงสิ่งมีชีวิตภายในท้องนั้น อย่างน้อยๆเขาก็ยังจะมีผู้สืบตระกูลคนใหม่ ผมอยากให้คุณเห็นนะเจมส์หลานของคุณ

 

—– MOMMY STEP —–

 

1 อาทิตย์ต่อมา

 

ตอนนี้ผมและพี่ๆมาอยู่ที่บ้านของตระกูลสวิฟต์ ส่วนลูอีสอยู่ที่บ้าน นึกเป็นห่วงอีกคนเพราะลูอีสดูจะเสียใจมาก

 

“ที่ฉันให้พวกนายมาที่นี้ เพราะเจมส์อยากจะให้ฉันเล่าความจริงให้พวกนายฟัง”มิสเตอร์สวิฟต์พูดขึ้น ตอนนี้พวกเราอยู่ที่ห้องรับแขกของบ้าน “พวกนายได้รับธุรกิจต่อจากเจมส์ทุกคนอย่างที่กำหนดไว้ตั้งแต่แรก ส่วนบ้านตกเป็นของลูอีส เงินในธนาคารทั้งหมดของเจมส์ก็ด้วย กลายเป็นของลูอีสแล้ว ในฐานะลูกบุญธรรม”ผมขมวดคิ้วอย่างสงสัยทันทีและดูเหมือนคนอื่นๆก็ด้วย

 

“คุณบอกว่าลูกบุญธรรมงั้นหรือ?”ผมถามออกไปอย่างไม่เข้าใจ พ่อบอกว่าลูอีกเข้ามาอยู่ในฐานะแม่ไม่ใช่ลูกบุญธรรมเสียหน่อย

 

“ใช่แล้วแฮร์รี่…ลูกบุญธรรม เจมส์เป็นเพื่อนกับครอบครัวทอมลินสัน แต่เกิดอุบัติเหตุทำให้พ่อแม่ของลูอีสเสีย เหลือเพียงแค่ลูอีส เจมส์จึงดูแลลูอีสให้เหมือนลูกอีกคน”พวกเราตั้งใจฟังที่เขาพูด

 

“ถ้าอย่างนั้น ลูอีสอายุเท่าไหร่?”เซนถาม มันเป็นคำถามที่คาใจพวกเรามานานแล้ว แม้แต่เลียมที่เคยคบกับลูอีสยังไม่รู้เลยว่าจริงๆแล้วคุณแม่เลี้ยงของพวกเขาอายุเท่าไหร่กันแน่

 

“ปีนี้เขาจะ 28 ห่างกับเลียม 2 ปี”พวกเราชะงักค้างกันหมด ว่าแล้วผมว่าแล้วเชียวอย่างลูอีสต้องยังไม่เกิน 30 แน่นอนและผมก็คิดถูกด้วย

 

“เจมส์อยากให้พวกเธอดูแลลูอีส ต่อไปนี้การตัดสินใจเป็นของพวกเธอ พวกเธอโตขึ้นแล้ว ต่อจากนี้พวกเธอจะได้ใช้ทางเดินชีวิตในแบบของตัวเอง ส่วนลูอีสก็เหมือนจะเป็นเหมือนพี่น้องหรืออะไรทำนองนั้น”พวกเราพยักหน้าเข้าใจ ผมว่ามันคงจะไม่ใช่พี่น้องแล้วล่ะ มันมากกว่านั้นแล้ว “ฉันรู้เรื่องที่ลูกสาวฉันทำกับลูอีสแล้ว ฝากขอโทษเขาด้วยนะ ฉันขอโทษจริงๆ”

 

“ไม่เป็นไรครับ เรื่องมันผ่านมาแล้ว”เซนพูดขึ้น

 

พวกเราคุยเรื่องธุรกิจกับมิสเตอร์สวิฟต์อีกสักพักแล้วจริงเดินทางกลับ

 

“คุณหนูอาหารเย็นพร้อมแล้วนะค่ะ”คุณป้าแม่บ้านบอก ผมมองหาคนตัวเด็กกว่าแต่ก็ไม่พบ และเหมือนคุณป้าจะรู้ความต้องการของผม เธอจึงตอบคำถามผมให้ “คุณหญิงอยู่ด้านบนค่ะ”ผมพยักหน้าและรีบขึ้นไปด้านบนทันที

 

“ลูอีส…ลูอีส!!”ผมรีบตรงเข้าไปปัดยาที่มืออีกคนทันที เพราะเหมือนลูอีสจะพยายามกลืนยาหลายเม็ดนั้นเข้าไป เขาพยายามจะฆ่าตัวตายหรือเปล่า?

 

“ทำบ้าอะไรของนายเนี่ยะ แฮร์รี่!”ลูอีสหัวเสียใส่ผมทันที ผมตรงเข้าไปคว้าอีกคนมากอด

 

“นายนั้นแหละคิดจะทำอะไร? นายอย่าคิดสั้นนะลูอีส ถ้าเสียนายไปอีกคนพวกเราจะอยู่ยังไง?”ผมพูดพร้อมกอดอีกคนแน่นกว่าเดิม “โอ๊ย เจ็บนะ”ผมถูกอีกคนหยิกเข้าที่ต้นแขนอย่างแรง

 

“บ้าหรือไง? ฉันแค่ปวดหัวนิดหน่อยก็เลยจะกินยา แต่ยานั้นมันหกมาเต็มมือฉันเฉยๆ แล้วตอนนี้นายก็ปัดยาหกหมดแล้ว!”เพล้ง! รู้สึกหน้าแตกอย่างแรงเลย ผมผละจากอีกคนพร้อมมองใบหน้าหวานนั้นที่ตอนนี้ดูไม่สบอารมณ์เท่าไหร่

 

“ก็แค่เป็นห่วงเท่านั้นเอง…”ผมจับแก้มทั้งสองข้างของลูอีสพร้อมก้มลงไปจุ๊ปจมูกเบาๆ “ถ้าเสียนายไปอีกคนพวกเราคงอยู่ไม่ได้ จริงๆนะ”ผมสบตาเข้ากับใบหน้าหวานนั้น

 

“มดขึ้นแล้วแฮร์รี่…”เสียงแซวๆจากเซนทำให้ผมสะดุ้งจนผละจากอีกคน ผมหันไปชูนิ้วกลางให้เซน เซนเดินเข้ามาควงแขนลูอีสไปจากผมหน้าตาเฉย “ไปทานข้าวกันนะครับ”เซนพูดกับลูอีสตามปกติราวกับผมไม่อยู่ตรงนี้

 

“เฮ้ๆ แม่ฉัน ฉันจะพาไปเอง”ผมรีบตรงเข้าไปควงแขนลูอีสอีกข้างทันที

 

“อะไรกัน? ลูอีสก็แม่ฉันเหมือนกัน”เซนเถียงขึ้นมา

 

“พอได้แล้ว!”ดูเหมือนคนตัวเล็กเริ่มหมดความอดทนกับผมและเซนแล้ว คนตัวเล็กกว่าสะบัดแขนจนหลุดแล้วเดินหนีพวกผมไปด้านล่างทันที

 

“เอาจริงนะแฮร์รี่…ลูอีสเริ่มดื้อกับเราแล้ว”เซนเปิดประเด็นพร้อมยกยิ้มที่มุมปากอย่างชั่วร้าย

 

“สงสัยคืนนี้เราต้องจัดการคนดื้อสักหน่อยแล้ว”ผมยกยิ้มขึ้นเช่นเดียวกับเซน จากนั้นพวกเราจึงเริ่มวางแผนชั่วร้ายกันจัดการกับคุณแม่คนสวย

 

—– MOMMY STEP —–

 

ผมตื่นขึ้นมาในเช้าอีกวัน ความเสียใจเรื่องเจมส์ยังคงกระตุ้นผมเหมือนเดิมแต่แค่มันน้อยกว่าเมื่อวานผ่านมา 1 อาทิตย์แล้วที่เจมส์จากไป ตอนนี้เรื่องงานหนักขึ้นมากเพราะผมต้องจัดการดูงานช่วยหนุ่มๆที่ไม่เอาไหนเลย โดยเฉพาะชายสองคนที่นอนกอดผมอยู่คนละข้าง แฮร์รี่กับเซนนั้นเอง

 

เมื่อคืนหลังผมขึ้นมาบนห้อง ยอมรับว่าคิดถึงเตียงใจจะขาดเพราะผมรู้สึกปวดหัว แต่กับเจอสองคนนี้ในห้อง จากนั้นพวกเขาก็ล็อคผม หลังจากนั้นก็น่าจะเดาออกว่าเกิดอะไรขึ้น

 

“เช้าแล้ว ลุกไปเลยทั้งสองคน!”ผมขยับตัวพยายามยันกายขึ้นนั่งแต่ก็ระบมไปหมดทั้งตัวจนสุดท้ายแล้วผมก็ล้มตัวลงไปนอนที่เดิม

 

“วันนี้วันหยุด”เซนพูดพรึมพรัมพร้อมเอื้อมมือมากอด

 

“ฉันต้องไปทำมื้อเช้านะ เลียมกับไนออลคงรออยู่”ผมว่าพร้อมปัดแขนอีกคนออกแต่ก็ไม่วายเซนยังคงขยับแขนมากอดผมเหมือนเดิม

 

“ไม่ทำสักวันก็ได้”แฮร์รี่พูดเสริมทัพกับเซน สองคนนี้เข้ากันดีเหลือเกิน เหอะ!

 

“โอเค ถ้าพวกนายไม่ลุก ฉันจะหนีไปนอนกับไนออลทุกคืนเลย!”ผมใช้ไม้ตายตะโกนลั่นจนทั้งสองลุกขึ้นทันที

 

“พวกเราจะลุกไปแต่งตัวเดี๋ยวนี้แหละครับ”เซนและแฮร์รี่พูดพร้อมกันก่อนที่จะรีบหยิบผ้าขนหนูพันรอบเอวออกจากห้องไป ส่วนผมต้องใช้แรงทั้งหมดพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นด้วยความยากลำบาก

 

สุดท้ายแล้วผมและพวกหนุ่มๆทุกคนก็มารวมที่ห้องทานอาหาร

 

“แบบนี้ไม่ยุติธรรมเลยนะครับ! ลูอีส!”ไนออลพูดขึ้นมาระหว่างทานอาหาร ผมมองอีกคนด้วยความงุนงง “คุณนอนกับเซนและแฮร์รี่ไม่ได้นะ แล้วผมกับเลียมล่ะ นี้มันไม่ยุติธรรมเลยนะ!”เซนยักไหล่ให้ไนออล

 

“ใครดีใครได้ครับน้อง”แล้วเซนกับแฮร์รี่ก็ยิ้มให้กัน ผมเหลือบมองทั้งสองคน ทำเหมือนผมเป็นสิ่งของอย่างงั้นแหละ เริ่มจะหงุดหงิดแล้วนะ แต่เมื่อคงต้องพักเรื่องทะเลาะนั้นไว้ก่อนเพราะเลียมดูเหมือนจะทำหน้าตาตกใจหลังจากที่ได้รับโทรศัพท์

 

“เคทคลอดแล้ว!”เลียมพูดขึ้น

 

“!!!”

 

 

 

 

MOMMY STEP – [ All x Louis ] #14

#14

 

วันนี้ผมบอกคนอื่นๆว่าจะมาดูงานพร้อมเซน เซนและผมมาที่ผับแห่งหนึ่งด้วยกัน ตลอดทางเต็มไปด้วยความเครียดเซนไม่อยากให้ผมมา ผมรู้ แต่จะให้มันค้างคาแบบนี้ก็ไม่ได้ผมต้องจัดการ ผมต้องรู้ว่าพวกนั้นต้องการอะไร

 

“จับมือฉันไว้”เซนจับมือผมแน่นราวกับว่ากลัวว่าผมจะหลุดมืออีกคนไป ผมอมยิ้มเล็กน้อย ดูภายนอกเซนอาจจะดูเป็นคนแข็งกระด้าง แต่จริงๆแล้วเซนเป็นคนดีและน่ารักคนหนึ่งเลยล่ะ ตามความคิดผมนะ

 

“ว้าว นายพาลูอีสมาจริงๆด้วย”ผมแค่ได้ยินเสียงก็รู้เลยว่าเป็นใคร

 

“จัสติน!!”ผมตะโกนชื่ออีกคนเสียงดัง คนของจัสตินเข้ามาล็อคตัวเซนไว้แน่น ผมจ้องหน้าอีกคนด้วยความโกรธและเกลียดชัง หมอนี้จะไม่เลิกตื้อเขาจริงๆใช่ไหม?

 

“เจอกันอีกแล้วยอดยาหยี”จัสตินเดินเข้ามาทางผมหมายที่จะกอดแต่ผมหลบออกมากก่อน “หึ…กลัวหรือว่ารังเกียจฉันกันล่ะ?”ใบหน้าหล่อนั้นเริ่มเย็นชาและน้ำเสียงก็เรียบนิ่งจนน่ากลัว

 

“รังเกียจ!”ผมตอบออกไปอย่างไม่เกรงกลัว ผมจ้องไปที่ใบหน้าอีกคน

 

“หึ่ย!!”ดูเหมือนจัสตินจะโมโหขึ้นมาแล้ว เขาตรงเข้ามาอย่างรวดเร็ว มือแกร่งนั้นบีบกรามผมแน่นจนรู้สึกเจ็บไปหมด

 

“ปล่อยเขานะ!!!”เซนตระโกนเสียงดังพร้อมพยายามดิ้นให้หลุดจากการเกาะกุม แต่ก็สู้แรงพวกนั้นไม่ได้ตอนนี้เซนถูกล็อคไว้โดยผู้ชาย 3 คน

 

“ปล่อยเขาไป นายมีเรื่องแค่กับฉันไม่เกี่ยวกับเขา!”ผมว่าพร้อมพยายามแกะมืออีกคนออก จัสตินหรี่ตาไปมองที่เซนสลับกับมองมาที่ผม

 

“แฟนใหม่หรือยาหยี? หน้าตาใช้ได้เลยนะ”จัสตินผลักออกมาด้านข้าง ชายสองคนรีบตรงเข้ามาล็อคผมทันที “หน้าใบหน้าหล่อๆนี้มีรอยแผลเป็นสักหน่อย…นายคงจะเลิกสนใจมันสินะ”จัสตินหยิบมือสั้นขึ้นมาแล้วตรงไปที่เซน

 

“ไม่! ปล่อยเขาไปจัสติน!!”ผมดิ้นสุดแรงแต่อีกคนเข้าประชิดตัวเซนแล้ว หัวใจผมเต้นรัว บีบรัดกันไปหมด มีดนั้นกำลังจ่ออยู่ที่หน้าของเซน “จัสติน ได้โปรดล่ะ ฉันจะยอมนายทุกอย่าง ยอม ทุก อย่าง”ผมพูดนั้นทำให้จัสตินลดมีดลงและหันมามองที่ผม

 

“ทุกอย่างงั้นหรือ?”ผมพยักหน้า รอยยิ้มชั่วร้ายเผยขึ้นจากใบหน้าของจัสตินทันที “หึ…เอางั้นก็ได้ ฉันว่าถ้าฉันมีอะไรกับนายต่อหน้าไอ้แฟนใหม่ของนาย มันจะสนุกแค่ไหน”ผมมองอีกคนด้วยสายตาชิงชัง

 

“ไม่ลูอีส…ขอร้องล่ะ”เซนว่าขึ้นมาเบาๆผมถูกกดให้คุกเข่าลงกับพื้น ร่างสูงเดินมายืนตรงหน้าผม

 

“ถอดกางเกงให้ฉันหน่อยสิ…ที่รัก”แขนผมถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ผมยกมือขึ้นข้างหนึ่งค่อยๆปลดกางเกงอีกคนให้ลงจนมากองอยู่ที่ขา

 

“ไม่ลูอีส…”เซนว่าด้วยความอ่อนแรง ราวกับเรี่ยวแรงทั้งหมดถูกดูดหายไปเมื่อเห็นภาพตรงหน้า

 

“เซน…”ผมเหลือบตาไปมองที่เอวของชายคนหนึ่งที่ล็อคตัวเซนเอาไว้ เซนมองตามสายตาของผม และพวกเราก็รู้ทันกัน

 

“เร็วสิยอดรัก…”ผมใช้ความเร็วขยับตัวไปหยิบปืนพกตรงเอวของชายร่างสูงด้านหลังผม จากนั้นก็รีบลุกขึ้นมาล็อคตัวจัสตินไว้

 

“เอาล่ะ…หมดเวลาสนุกแล้ว ปล่อยตัวเซน ไม่งั้นน้องชายนายไม่เหลือแน่”ผมจ่อปืนไปที่กลางเป้าอีกคน สลับกับจ่อปืนไปที่ชายสามคนให้ปล่อยตัวเซน

 

“ปล่อยสิว่ะไอ้โง่!”จัสตินตะโกนลั่น ก่อนที่ลูกน้องทั้งสามจะปล่อยตัวเซนเป็นอิสระได้ทีเซนก็รีบคว้าปืนพกของหนึ่งในสามนั้นไว้ทันที

 

“เอาล่ะ จัสติน ขอพูดให้ชัดเจนเลยนะ เลิกยุ่งกับฉันส่ะ”ผมกระซิบข้างใบหูอีกคน พร้อมไล่ปืนพกไปที่หน้าท้องของอีกคน “ฉันพกเครื่องบันทึกเสียงมาด้วยรู้หรือเปล่า? ถ้านายยังกล้ายุ่งกับฉันหรือคนรอบตัวฉันอีก เรื่องนี้ถึงตำรวจแน่”ผมว่าพร้อมผลักอีกคนให้ไปพาลูกสมุนของตัวเอง ผมจ่อปืนไปที่จัสติน

 

“หึ…นายไม่กล้ายิงฉันหรอก ลูอีส นายมันคนใจอ่อน”จัสตินว่าพร้อมยกยิ้มเชิงท้าทายผม ลูกน้องของจัสตินพยายามเข้ามาหาผมอีกครั้ง ผมยกปืนยิงขู่ทันทีทำให้ลูกน้องนั้นหนีไป “ก็เอาสิ…ถ้านายไม่สนสิ่งที่ฉันกับนายเคยทำร่วมกัน ก็ยิงเลย”จัสตินยังคงพูดท้าทายผม ผมลดปืนลงเล็กน้อย “หึๆ”จัสตินยกยิ้มมุมปาก

 

“ขอโทษนะจัสติน…ฉันไม่สนใจกับสิ่งที่นายทำเลย”แล้วผมก็ลดปืนไปยิงที่เท้าอีกคน

 

“โอ๊ยบ้าจริง!”จัสตินร้องออกมาด้วยความจ็บปวด

 

“ถ้ายังไม่เลิกยุ่งกับฉัน ต่อให้ต้องฆ่านายฉันก็จะทำ!”ผมพูดจากนั้นก็รีบวิ่งหนีออกมาพร้อมเซน พวกเรารีบวิ่งขึ้นมาบนรถ เซนรีบขับรถออกจากผับนั้นทันที

 

“นายบอกว่ามีเครื่องบันทึกเสียงงั้นเหรอ?”เซนหันมาพูดกับผม

 

“มันก็แค่เรื่องหลอกเด็ก…ฉันรู้นิสัยหมอนั้นดี เจอดีขนาดนี้คงไม่ยุ่งกับฉันอีกนาน”ผมขำออกมาเล็กน้อย เหตุการณ์เมื่อกี้มันเหมือนในหนังเลย หัวใจผมเต้นแรงสุดๆไปเลย แต่ตอนนี้ผมและเซนก็รอดมาได้แล้ว

 

…..

 

พวกเราหยุดรถที่ร้านสะดวกซื้อตอนนี้ก็เป็นเวลาตี 3 แล้วพวกเรายังคงไม่กลับบ้านโทรศัพท์ผมสั่นไม่หยุดเลยเพราะหนุ่มๆที่เหลือโทรตามผม ร่างสูงกว่าของเซนเดินถือเบียร์กระป๋องมาให้ผม

 

“ขอบใจ”ผมรับมาแล้วยิ้มให้ร่างสูง ผมยืนพิงหน้ารถพร้อมยกเบียร์ขึ้นดื่ม “นี้มันบ้ามากๆเลย”

 

“ใช่บ้ามากๆ ที่นายกล้ายิงหมอนั้น”เซนหัวเราะออกมาผมก็เช่นกัน

 

“ก็ถ้าไม่จัดการให้เข็ดหมอนั้นก็คงยังตามตื้อฉันหยุดแหละ…แบบนี้แหละดีแล้ว”จากนั้นพวกเราก็เงียบกัน ผมจิบเบียร์เงียบๆเซนก็เช่นกันไม่มีบทสนทนาใดเลย จนกระทั่งเบียร์ของผมและเซนหมอ

 

“อยากดื่มอีกไหม”ผมส่ายหน้าปฏิเสธไป เซนพยักหน้าเข้าใจก่อนที่จะหยิบกระป๋องเบียร์ผมไปทิ้งให้ แล้วเขาก็เดินกลับมา

 

“เฮ้…ตอนที่นายไม่อยู่พวกเราคุยกัน”ผมหันหน้าไปมองเซนอย่างรอฟังว่าอีกคนจะพูดเรื่องอะไร “ไนออลหลุดปากออกมาว่าเขามีอะไรกับนาย รวมถึงเลียม แฮร์รี่ และฉันด้วย”ผมเบิกตาขึ้นเล็กน้อย นี้พวกเขารู้กันแล้วงั้นหรือ? “พวกเรารับได้นะ…คือว่า มันไม่สมควรแต่…..”

 

“ถ้าพวกนายอยากให้ฉันไป…ฉันก็ไปได้นะ ถะ ถ้าพวกนายต้องการ”ผมว่าแทรกขึ้นมา ผมคิดไว้แล้วว่าต้องมีวันนี้ วันนี้ต้องมาถึง

 

“ไม่ๆ ลูอีส…พวกเราไม่ได้อยากให้นายไปเลย พวกเราะแค่ทะเลาะกัน”เซนกุมมือผมสองข้างพร้อมสบตาของผม “พวกเราทะเลาะกัน เพราะกลัวว่านายจะรักพวกเราไม่เท่ากัน”ผมหลุดขำเล็กน้อย

 

“รู้ไหม ฉันคิดว่าพวกนายเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว…แต่ความจริงพวกนายมัน เด็กชะมัด”ผมกอดเซนแน่น น้ำตาผมคลอ “ฉะ ฉันคิดว่าถ้าพวกนายรู้แล้ว พวกนายจะเกลียดฉัน คิดว่าพวกนายจะรับฉันไม่ได้”

 

“เปล่าเลย…พวกเราแค่ทะเลาะกันเพราะแย่งตัวนายมานอนด้วย ฮ่าๆ”เซนหัวเราะออกมาขำๆพร้อมลูบหัวผมอย่างปลอบใจ

 

“พวกนายมันเด็กเอาแต่ใจทุกคน”ผมทุบอกอีกคนแรงๆ

 

พวกเรากลับมาถึงบ้านตอน 7 โมงเช้าโดยที่ไม่ได้นอนพักผ่อนเลย เมื่อผมก้าวเข้ามาในบ้านก็พบบุตรชายของตระกูลไดเรกชั่นทั้ง 3 คนที่เหลือยืนกอดอกเรียงกันมองมาที่ผมและเซน

 

“ไปไหนกันมา”แฮร์รี่พูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง โกรธแน่ๆเลย

 

“คะ คือว่า มันพูดยาก มะ มันมีเรื่องนิดหน่อย ฉะ ฉะ ฉัน ฉัน..”ผมพูดติดๆขัดๆ ผมควรจะเลาเรื่องที่เกิดขึ้นให้แฮร์รี่ฟังดีไหม

 

“เหอะ!”และแล้วบุตรชายคนเล็กของตระกูลไดเรกชั่นก็เดินงอนๆขึ้นไปบนห้องทันที

 

“เดี๋ยวสิแฮร์รี่!”ผมเดินผ่านเลียมและไนออลตามอีกคนไปทันที โตแล้วยังงอนอีกเด็กชะมัด!

 

เซนยิ้มและพยายามเดินผ่านเลียมกับไนออลแต่โดนกักไว้ก่อน และจากนั้นเซนก็ถูกรีดไถ่ความจริงทั้งหมด

 

“แฮร์รี่ หยุดเดินหนีฉันนะ!”ผมตะโกนเล็กน้อยร่างสูงหยุดทันที ผมเดินเข้าไปกอดแฮร์รี่จากด้านหลังอย่างออดอ้อน “ทำไมไม่ฟังกันบ้างล่ะ? ฉันอธิบายได้นะ”ผมทำน้ำเสียงหวานๆอ้อนอีกคน แต่หารู้ไม่ว่าร่างสูงกำลังกลั้นยิ้มสุดชีวิต เพราะแฮร์รี่รู้อยู่แล้วว่าลูอีสจะต้องมาง้อเขาแน่และตอนนี้ลูอีสก็กำลังทำเช่นนั้นอยู่

 

“คือเมื่อวาน…”ผมพูดเล่าความจริงทั้งหมดให้แฮร์รี่ฟัง แต่ร่างสูงยังคงนิ่งเงียบเช่นเดิม จนผมกอดแน่นกว่าเดิม “เชื่อลูอีสหน่า อย่าโกรธลูอีสเลย”ผมอ้อนอีกคนสุดแรงเกิด ใช่! เกิดมาไม่เคยอ้อนใครแบบนี้เลยจริงๆ

 

“ทำเรื่องอันตรายแบบนั้นแต่กลับไม่บอกกันสักคำ…”สุดท้ายแฮร์รี่ก็ยอมพูดออกมา นั้นทำให้ผมรู้สึกผิดทันที ผมมุดแผ่นหลังอีกคน

 

“ต่อไปจะไม่ทำแบบนี้แล้ว สัญญานะ…”ผมว่าเบาๆแฮร์รี่ขยับกายหันมาสบตากับผม ร่างสูงมองผมด้วยสายตาเรียบนิ่ง นี้โกรธจริงจังขนาดนั้นเลยเหรอ? ผมเริ่มเบะปากพร้อมทำตาน่าสงสารขอความเมตตาอีกคนให้ให้อภัยผม

 

“ถ้ายังไม่เลิกทำหน้าตาแบบนั้นผมจะจับคุณแม่ฟัดตรงนี้เลยนะ”ผมถูกรวบตัวไปกอดแน่น แววตาทะเล้นแถมเจ้าเล่ห์นั้นทำให้ผมรู้ว่า…

 

“นายหลอกแกล้งฉันแฮร์รี่!”ผมทุบตีอกแกร่งของอีกคนไม่ยั้งมือ

 

“โอ๊ยๆ พอแล้วๆ ฮ่าๆๆ”แฮร์รี่ร้องเจ็บไปหัวเราะไป ผมหยุดมือก่อนจะจ้องหน้าร่างสูงงอนๆ เหอะ ในเมื่อแกล้งงอนผมแบบนี้ ผมจะแกล้งงอนกลับบ้างเป็นไง? “เฮ้ ลูอีส…ฉันจริงจังนะ นายทำหน้าแบบเมื่อกี้ น่ารักสุดๆเลย”ผมผลักอีกคนออกห่าง หันหลังให้แล้วกอดอกเป็นเชิงว่างอนๆ

 

“ไม่งอนสิครับ ผมขอโทษเราหายกันโอเคไหม?”แฮร์รี่กอดผมจากด้านหลังพร้อมเกยคางกับไหล่ผม

 

“เหอะ!”ผมยังคงไม่สนใจเหมือนเดิมจนกระทั่ง…

 

“แย่แล้วค่ะคุณหญิง…คุณเจมส์”แม่บ้านที่เคยทำหน้าตาไม่เป็นมิตรใส่ผมตอนนี้วิ่งขึ้นมาชั้นสองด้วยความร้อนรน เธอเห็นผมมและแฮร์รี่กอดกันแต่เรื่องนั้นไม่สำคัญ เธอพูดเรื่องสำคัญนั้นและมันทำให้ผมผมเบิกตากว้างทันทีหลังจากฟังสิ่งที่เธอพูด

 

“!!!”ผมเข่าแทบทรุดลงกับพื้นลังจากได้ยิน “ไม่จริงใช่ไหม!!!”

MOMMY STEP – [ All x Louis ] #13

#13

 

เช้าวันเสาร์ผมและหนุ่มๆนั่งรวมกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ผมมองเลียมและเซนนั่งเล่นวิดีโอเกมส์กันอย่างเมามันส์ ส่วนไนออลก็นั่งดูมือถือท่าทางจะสนุกกับเกมส์กอลฟ์ที่กำลังดูอยู่ ส่วนผมก็นั่งเปิดนิตยาสารสินค้าบนโซฟาโดยมีลูกชายคนเล็กสุดของบ้านนอนตักอยู่

 

“มองทำไมนักหนา?”ผมก้มลงมองคนที่กำลังหนุนตักผม แฮร์รี่ไม่ทำอะไรเลยนอกจากนอนมองหน้าผม จนผมรู้สึกหงุดหงิด

 

“ก็แค่อยากมอง”แฮร์รี่พูดเบาๆพร้อมยกมือขึ้นมาบีบจมูกผม ผมปัดมือหนานั้นออก แต่แฮร์รี่ยังคงเอื้อมมือมาบีบแก้มผมแถมยังยิ้มอย่างไม่รู้สึกสะทกสะท้านใดๆ เสียงหัวเราะของแฮร์รี่ดังขึ้นแถมยังไม่หยุดก่อกวนผมอีก

 

“แฮร์รี่!”ผมตะโกนชื่ออีกคนเสียงดังพร้อมกับตบไปกลางเป้าอีกคน จากใบหน้าร่าเริงมีความสุขถูกแทนที่ด้วยสีหน้าแห่งความเจ็บปวดแทน แฮร์รี่งอตัวกุมน้องชายตัวเองด้วยความจุก พี่ๆของแฮร์รี่หันมาหัวเราะเยาะด้วยความสะใจเป็นที่สุด

 

“คุณเลียมค่ะ มีผู้หญิงมาหาค่ะ”เสียงของคนรับใช้ในบ้านว่า เลียมรีบเดินออกไปทันที ผมมองตามอีกคน

 

“แฮร์รี่!!”ผมตวาดลั่นเมื่อถูกแฮร์รี่กดลงกับโซฟา “ออกไปเลยนะ…..ไนออลช่วยด้วย!”ผมร้องพร้อมมองหาไนออล ไนออลกับเซนมองหน้ากันก่อนที่จะตรงมาที่ผม ผมคิดว่าพวกเขาจะมาช่วยผมนะ แต่เปล่าเลย ทั้งสามคนรุมแกล้งจี้เอวผม และผมก็บ้าจี้อย่างหนักด้วย ตอนนี้ผมจะขาดใจตายแล้ว “พอแล้ว!!!”ผมตะโกนแต่พวกเขายังไม่หยุด ผมดิ้นไปมาสุดแรง

 

“แม่บอกก่อนสิว่ายอมพวกเรา”เซนพูดขึ้น

 

“นี้โตๆกันแล้วนะไม่ใช่เด็กๆ”ผมว่าพร้อมมองหน้าทุกคน เซนมองหน้าผมนิ่ง แฮร์รี่หันหน้าไปพยักหน้ากับไนออล ไนออลหันหน้าไปพยักหน้ากับเซน ผมมองทุกคนสลับกันไปมา

 

“งั้นพวกเราจะจับแม่แก้ผ้าเป็นไง”ไนออลว่าพร้อมพยายามดึงกางเกงผมลง ผมเริ่มดิ้นอีกครั้งทันที

 

“มันเป็นไปไม่ได้!!”เสียงของเลียมดังขึ้นทำให้พวกเราหยุดทุกการกระทำทันที ผมรีบลุกขึ้นจากโซฟาตรงไปที่หน้าบ้านทันที

 

“ฉันก็คิดอย่างนั้น! จนฉัน…ไปโรงพยาบาลมา นี้ไง!”หญิงสาวคนหนึ่งยื่นกระดาษให้เลียม ผมตรงไปหาพวกเขาทันที เมื่อเลียมดูเหมือนจะสติแตกไปแล้ว

 

“เฮ้ เกิดอะไรขึ้น? ใจเย็นๆก่อนนะ”ผมตรงไปประคองหญิงสาวคนนั้น เธอร้องไห้ออกมา เลียมก็ดูเหมือนจะน้ำตาคลอ “ไม่เป็นอะไรนะ ค่อยๆคุยกัน”ผมประคองเธอเดินไปนั่งด้านใน “เอาล่ะพูดมาสิว่าเกิดอะไรขึ้น?”ทุกคนมานั่งรวมกันที่ห้องรับแขก

 

“ฉันท้องกับเลียม…ฉันไปที่โรงพยาบาล ฉันคิดว่าไม่ใช่ลูกของเขา แต่ผลตรวจมันบอกว่าเลียมคือพ่อของเด็ก”ผมกอดปลอบเธอ

 

“ไม่เป็นไรนะ”ผมว่าเบาๆ

 

“ฉันไม่ได้คิดจะเอาผิดกับเลียมนะ…ตะ แต่ว่าฉันเลี้ยงเด็กไม่ได้ ฉันต้องเรียนให้จบพ่อกับแม่ฉันไม่รู้เรื่องนี้”ผมพยักหน้าเข้าใจ

 

“เลียมจะรับเลี้ยงเด็กเอง ไม่ต้องห่วงนะ…ระหว่างนี้เธอมาพักที่นี้ดีไหม?”เธอเบิกตามองมาที่ผมอึ้งๆ

 

“ฉะ ฉันไม่คิดว่าจะได้มาอยู่ที่นี้คะ คือว่า”เธอเหมือนจะเกรงใจที่ต้องมาอยู่ที่นี้ ผมจับมือเธอมากุมพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ ไม่อยากจะให้เธอแตกตื่น

 

“ไม่ต้องเกรงใจ พวกเราจะช่วยดูแลเธอ”ผมคุยกับเธออยู่นานสองนาน ไม่นานนักพวกเราก็ตกลงกันได้

 

สุดท้ายแล้วเธอก็ตัดสินใจมาอยู่ที่บ้านของเจมส์ หนุ่มๆก็ไม่ติดใจอะไร ผมจึงยกห้องนอนของผมให้เธอ ทีนี้ผมก็ต้องมาเลือกอีกว่าจะอยู่ห้องใคร

 

“ถ้านายยกห้องนอนให้เธอ งั้นนายก็ต้องมานอนห้องฉันแล้วล่ะ”เลียมพูด ตอนนี้เธอไปดูห้องด้านบนกับแม่บ้านแล้ว

 

“ได้ไง ฉันรู้นะนายคิดอะไร ไม่! ฉันค้านลูอีสต้องนอนกับฉัน”แฮร์รี่

 

“ไม่! ฉันรู้นายคิดอะไร แม่ต้องนอนกับฉัน”ไนออล

 

“ไม่พวกนายทุกคน ไม่สมควรนอนกับลูอีสแต่เป็นฉันต่างหาก”เซน

 

“หยุด! ฉันจะไม่นอนห้องใครเลยจบไหม”ผมละปวดหัวจริงๆ กุมขมับตัวเองอย่างช่วยไม่ได้

 

เธอชื่อว่า เคท ตอนนี้เธอตั้งท้องได้ 6 เดือนกว่าๆแล้ว เธอตั้งท้องลูกแฝด 3 คนผมรู้สึกดีใจมากๆ เพราะผมชอบเด็ก ผมฝันอยากจะมีลูกมาตั้งนานแล้ว ผมอยากจะเลี้ยงเด็ก แต่ในสถานะแบบนี้ผมคงมีลูกไม่ได้หรอก เพราะผมชอบผู้ชาย ผมไม่เคยคิดจะมีอะไรกับผู้หญิงเลย คงเพราะผมสนิทกับเจมส์มั้งผมเลยเบี่ยงเบน

 

ผมกับเธอเข้ากันได้อย่างเหลือเชื่อ เธอเรียบร้อยและน่ารัก ไม่น่าเชื่อว่าจะพลาดท่าแบบนี้ ตามที่เลียมเล่า วันนั้นเลียมและเธอไปปาร์ตี้กันและพวกเขาเมาหนักมาก ทำให้เกิดเรื่องขึ้น ผมเข้าใจเพราะพวกเขาเป็นวัยรุ่น

 

“ไม่ต้องยกนะ เดี๋ยวฉันยกไปเอง”ผมว่าหลังจากที่เธอพยายามจะยกถาดอาหารไปเสริฟ

 

“ฉันสงสัย…อะ เอ่ออย่าหาว่าฉันสอดรู้เลยนะ ถ้าจะถามว่าคุณเป็นอะไรกับพวกเขา คือเลียมบอกว่าเขามีพี่น้องอีก 3 คน”ผมยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร

 

“ฉันเป็นแม่เลี้ยงพวกเขาหน่ะ”ผมยิ้มขำออกมาหลังเห็นเธอเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อผม

 

“คะ คุณอายุเท่าไหร่?”เธอถาม

 

“ฉันอายุ 28 ส่วนพ่อของพวกเขา เจมส์อายุ 60”เธออ้าปากค้างพร้อมร้องโอ้มายก็อดออกมา จนผมขำออกมาเสียงดัง “เธอไม่ต้องแปลกใจขนาดนั้นหรอก…ความจริงแล้วเจมส์เขาเหมือนเป็นพ่อฉันเลยล่ะ แต่เขาขอให้ฉันมาอยู่ดูแลพวกหนุ่มๆในฐานะคุณแม่ ถึงตอนนี้พวกนั้นยังไม่รู้อายุฉันเลย”ผมว่ายาว คำตอบของผมทำให้เธอหยุดอ้าปากค้างได้แล้ว

 

“พวกคุณดูไม่เหมือนเป็นแม่ลูก…เหมือนคุณเป็น ไม่รู้สิ เหมือนแฟนกัน”เคทว่า

 

“ก็อาจจะมากกว่านั้น”ผมขยิบตาให้เธอก่อนที่จะยกถอดอาหารไปเสริฟให้หนุ่มๆ

 

“ว้าว…พวกเธอดูสนิทกันเร็วจังเลยนะ”เลียมพูดขึ้นหลังจากผมและเคททานมื้อเย็นไปคุยไป

 

“พวกเราคุยกันถูกคอดี…”ผมตอบพร้อมยักคิ้วกวนๆใส่เลียม

 

ผมส่งเคทเข้านอน ผมค่อยๆเปิดประตูห้องเธอออกมา ผมตัดสินใจจะนอนที่โซฟาห้องรับแขก

 

“แน่ใจหรือค่ะว่าจะไม่นอนห้องป้าแทน”ผมส่ายหน้าพร้อมกล่าวขอบคุณน้ำใจคุณป้า คุณผ้าส่งผ้าห่มและหมอนให้ผม ผมตรงเข้าไปที่ห้องรับแขกพร้อมจัดแจงหมอนกับผ้าห่มแล้วล้มตัวลงนอนจมกับโซฟาทันที

 

เที่ยงคืน

 

ผมรู้สึกถึงแรงกดทับมาที่ตัวผม ผมยังคงไม่ลืมตารอดูว่าอีกฝ่ายจะทำอะไร อีกคนพรมจูบที่ซอกคอผม ผมลืมตาดูข้างหนึ่งก็พบว่าเป็นเลียม ผมยังคงนอนนิ่งๆต่อไป มือหนาเริ่มยกขึ้นมาเลิกเสื้อผมขึ้น ผมลืมตาขึ้นมองก่อนที่จะกระแทกเข่าไปที่กลางเป้าอีกคนแรงๆ

 

“โอ๊ย! ลูอีส!”เลียมกุมเป้าตัวเองก่อนที่จะล้มลงซบกับอกของผม

 

“นิสัยไม่ดี คิดจะทำอะไร? เลียม?”ผมลูบหัวอีกคนเบาๆปลอบใจอีกคนหลังว่าน้องชายของเลียมคงจะไม่เป็นอะไรมาก เพราะแรงเมื่อครู่นี้ไม่ใช่น้อยๆเลย

 

“ก็แค่คิดถึงเท่านั้นเอง”เลียมว่าเบาๆพร้อมยกมือลูบไล้ไปทั่วก้นของผม “ฉันคิดอยู่แล้วว่านายจะต้องทำแบบนี้ บอกแล้วไงให้มานอนกับฉัน”

 

“คาดว่าจะไม่ได้นอนนะถ้านอนกับนาย”เลียมขยับขึ้นมามองหน้าผมเขายกยิ้มเล็กน้อยแล้วก้มลงมาจุ๊ปที่ปากผม

 

“ลูอีส…”ดวงตาของเลียมสบตากับผมอย่างมีความหมาย ผมรู้ว่ามันหมายถึงอะไร “ฉันมีคอนดอมนะ”จากนั้นเสื้อของผมก็ถูกถอดออกไป และผมก็ไม่ได้จนเกือบเช้า

 

…..

 

ผมนอนอยู่บนตัวของเลียมที่โซฟาตัวเดียวกันโดยที่เสื้อผ้าของพวกเรายังกองอยู่กับพื้น ผมเปิดโทรศัพท์ดูเวลาก็พบว่ามันเกือบจะ 6 โมงแล้วสักพักคงจะมีคนลงมาแล้ว

 

“ตื่นได้แล้ว”ผมตบแก้มอีกคนเบาๆ เลียมลืมตาขึ้นมาเล็กน้อย ผมลุกขึ้นนั่งบนตัวอีกคนก่อนจะตีอกแกร่งนั้นเบาๆปลุกให้เลียมตื่นขึ้น “เดี๋ยวน้องๆจะตื่นแล้วนะ”ผมก้มลงไปกระซิบข้างหูอีกคน แขนของเลียมยกขึ้นมากอดเอวผมไว้หลวมๆ

 

“ยังไม่อยากตื่นเลย ฉันได้นอนไม่กี่ชั่วโมงเองนะ”เลียมว่าด้วยเสียงงัวเงีย นั้นทำให้ผมดึงหูอีกคนแรงๆกับคำตอบอีกคน

 

“ฉันก็นอนพร้อมนายนะ ลุกเลย!”สุดท้ายเลียมก็ยอมลุกขึ้นมา ทำให้ตอนนี้ผมนั่งอยู่บนตักของเลียม อีกคนยกยิ้มให้ผม ผมขมวดคิ้วทันที “ยิ้มอะไร?”

 

“ก็แค่…ลีลานายยังเด็ดไม่เปลี่ยน”ผมหน้าแดงกับคำชมนั้นเล็กน้อย ผมเตรียมจะอ้าปากด่าอีกคนแต่ก็ถูกจูบเสียก่อน “เลิกบ่นได้แล้วครับแม่”แล้วเลียมก็ลุกจากโซฟาใส่เสื้อผ้าผมก็เช่นกัน ผมยังมีหน้าที่ทำมื้อเช้าให้หนุ่มๆอีก นึกแล้วเหนื่อยจริงๆ

 

พักหลังๆเซนไม่ค่อยอยู่บ้านเท่าไหร่ผมนึกสงสัยว่าเซนทำอะไร วันนี้ผมจึงแอบรออีกคนกลับบ้าน ผมยกนาฬิกาขึ้นมองก็พบว่าตอนนี้เกือบตี 2 แล้ว รถคันหรูของเซนขับเข้ามาจอดหน้าบ้าน ผมเตรียมจะอ้าปากด่าอีกคนว่าทำไมกลับดึกกลับต้องเก็บคำด่านั้นไว้ เพราะใบหน้าอีกคนช้ำและมีเลือดออกอยู่ด้วย

 

“เซน!”ผมรีบวิ่งเข้าไปพยุงอีกคนทันที ผมพยุงเซนมาที่โซฟา “รอนี้นะ”ผมเดินเข้าไปหยิบกล่องพยาบาลทันที “ไปทำอะไรมา?”ผมเริ่มทำแผลให้อีกคนอย่างเบามือ

 

“บอกไม่ได้ โอ๊ย!!”ผมได้ยินคำตอบของเซนก็กดสำลีลงบนแผลแรงๆทันที “โอ๊ยๆ!!! บอกแล้วๆ”ผมยิ้มแล้วรอฟังคำตอบของอีกคน “มีคนบอกว่ารู้จักนาย…และพวกนั้นบอกว่าให้ฉันพานายไปหามัน”เซนว่า

 

“คงไม่ใช่เทย์เลอร์ใช่ไหม?”ผมหรี่ตามองอีกคนเซนส่ายหน้าทันที

 

“เทย์เลอร์สาบานว่าจะไม่ยุ่งกับพวกเราอีก พวกนี้ไม่ใช่เทย์เลอร์แน่นอน…เพราะพวกนั้นมีเจ้านายเป็นผู้ชาย”เซนเล่าต่อ

 

“พรุ่งนี้ พาฉันไปหามัน…”ผมว่า

 

“ไม่! มันอันตรายเกินไป ฉันไม่ยอมให้นายเป็นอะไรแน่”เซนยกมือขึ้นลูบแก้มของผมเบาๆ “ถ้านายเป็นอะไรไป ฉันจะไม่ยอมให้อภัยตัวเองแน่ครั้งนี้”ผมยิ้มให้เซนเขินๆ

 

“ไม่เป็นไรหรอกหน่า…พวกเราจัดการพวกนั้นได้แน่ ฉันแค่อยากรู้ว่าพวกนั้นเป็นใคร”ผมพูด “ถ้านายอยากช่วยฉันจริงๆ พรุ่งนี้เราจะไปหาพวกนั้นกัน”สุดท้ายเซนก็พยักหน้าเข้าใจ

 

ใครกันนะ…

 

MOMMY STEP – [ All x Louis ] #12

#12

 

“รู้ไหมเธอบอกว่าคุณพยายามใส่ร้ายเธอ”ร่างสูงของแฮร์รี่พูดขึ้น เขากำลังนั่งอยู่บนเตียง ผมหยิบนาฬิกาข้างเตียงขึ้นมาดูก็พบว่ามันเป็นเวลาเกือบ 4 โมงเย็นแล้ว ตอนนี้ผมกำลังนอนคว่ำหน้าอยู่ผมและแฮร์รี่ยังคงไม่ได้สวมเสื้อผ้าใดๆเลย มีแค่ผ้าห่มผืนใหญ่เท่านั้นที่ปกคลุมกายพวกเราเอาไว้

 

“ก็อาจจะจริง…ทำไมนายไม่เชื่อเธอล่ะ?”ผมว่าพร้อมพลิกกายหันหน้ามองอีกคน

 

“คุณป้าแม่บ้านบอกว่าเธอใส่ร้ายคุณ แถมเมื่อวานผมโดนเซนอัดหน้าจนเลือดกำเดาไหลเพราะเธอสั่งคนมาทำร้ายคุณ”แฮร์รี่ว่าพร้อมจับจมูกประกอบ “เซนหมัดหนักนะ แต่ไม่เท่าคุณตบเลย”

 

“เหอะ…สมควรแล้ว อยากโดนอีกสักฟาดไหมล่ะ?”แฮร์รี่รีบส่ายหน้ารัวๆ ผมยิ้มออกมาก่อนจะขยับตัวเข้าไปซุกแผ่นอกอีกคนอย่างออดอ้อน “นายคิดว่าฉันเป็นแม่ที่ดีไหม…”ผมถามเบาๆ

 

“ไม่รู้สิ ไม่เคยมีหนังสือเล่มไหนบอกว่าแม่สามารถเป็นเมียได้ด้วย”ผมยกมือขึ้นตีกลางเป้าอีกคนแรงๆจนแฮร์รี่สะดุ้งขึ้นตัวงอเพราะความจุก “คุณเป็นแม่ที่ดีนะจริงๆ”แฮร์รี่ว่ายกยอผมหลังจากเจอดีเข้าไป

 

“แล้วนายจะเลิกกับเธอไหม? คือฉันไม่ชอบผู้หญิงแบบเทย์เลอร์…แบบว่าฉันเป็นแม่ ฉันควรจะเป็นคนช่วยเลือกเจ้าสาวให้กับลูกชายฉัน”ผมซบลงบนอกอีกคนพร้อมพูด แฮร์รี่ยกมือขึ้นลูบที่กลุ่มผมสีน้ำตาลของผมอย่างเบามือ

 

“เธอพยายามทำร้ายแม่ผมนะ..จะไม่ให้เลิกได้ไง และผมคงไม่คิดจะแต่งงานหรอก”ผมเงยหน้ามองอีกคนด้วยความไม่เข้าใจ ไอ้ที่บอกว่าจะเลิกกับเทย์เลอร์โอเคลูอีสเข้าใจแล้ว แต่ที่บอกว่าจะไม่แต่งงานนี้แฮร์รี่คงล้อเล่นใช่ไหม? “ก็ผมมีทั้งแม่และเมียในคนเดียวกันแล้ว การแต่งงานคงไม่จำเป็น”

 

“หน๋อย!”ผมยกมือเตรียมจะฟาดกลางเป้าอีกคนแต่เหมือนแฮร์รี่จะรู้ทัน ร่างสูงรีบคว้าแขนผมไว้ทันที

 

“เฮ้! ผมพูดอะไรผิด…”ไม่หรอกแฮร์รี่ นายไม่ได้พูดอะไรผิดนายคงไม่รู้หรอกว่าพี่ๆของนายก็มีทั้งแม่และเมียในคนเดียวกัน แถมแม่ยังเป็นคนเดียวกันด้วย “ถ้าจะให้ผมแต่งงาน ผมก็คงจะแต่งกับคุณ”แฮร์รี่ก้มลงมาหมายจะจูบผม แต่ผมหลบทันที

 

“พอเลย…ฉันต้องไปทำอาหารเย็นแล้ว เหนียวตัวจะแย่”ผมลุกออกจากเตียงเตรียมเดินไปที่ห้องน้ำ แต่อยู่ๆร่างของผมก็ลอยขึ้น แฮร์รี่ช้อนตัวผมขึ้นในท่าเจ้าสาว

 

“เดี๋ยวผมช่วยอาบให้”ผมดิ้นไปมาทันที…คิดหรือว่าเด็กอย่างแฮร์รี่จะหยุดอยู่แค่การอาบน้ำ ทูสบู่ ไม่เลยมันไม่ได้หยุดแค่นั้นแน่นอน

 

“ทำไมลงมาช้ากันจังค่ะ…”คุณป้าแม่บ้านถามผมหลังจากที่ผมลงมาทำมื้อเย็น ซึ่งตอนนี้เป็นเวลา 6 โมงเย็น ผมติดอยู่ในห้องน้ำกับแฮร์รี่ 2 ชั่วโมง! ร่างสูงที่เดินตามหลังมาอมยิ้มจนน่าโมโห

 

“ผมเจอแมวดื้อหน่ะครับ…ผมพยายามจะอาบน้ำให้ แต่แมวตัวนั้นกับดิ้นไม่ยอมอยู่นิ่งๆสักที”แฮร์รี่พูดพร้อมยกยิ้มให้กับแม่บ้าน

 

“แล้วตอนนี้แมวอยู่แล้วล่ะค่ะ”คุณป้าถาม

 

“ผมปล่อยไปแล้วครับ เดี๋ยวเจ้าแมวจะไปหาอาหารมาให้ลูกแมวทาน”คุณป้าพยักหน้ายิ้มๆ ผมยืนกอดอกฟังอีกคนเล่าความเท็จให้คุณป้าฟัง พร้อมเลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นมองไปที่อีกคน “อะไรครับแม่?”

 

“เลิกโม้ได้หรือยัง? ถ้าไม่คิดจะช่วยก็ออกไปจากครัวได้แล้ว เห็นแล้วมันเกะกะตา”ผมพูดพร้อมผลักอกอีกคนให้ออกห่าง

 

“โอเค วันนี้ผมจะช่วยวันหนึ่ง”แล้วแฮร์รี่ก็เดินเข้ามาในครัวกับผม พวกเราช่วยกันทำมือเย็นทะเลาะกันไปทะเลาะกันมา หยอกล้อกันราวกับไม่ใช่แม่ลูก พูดง่ายๆคือมันเหมือนผัวเมียหยอกกันมากกว่า คุณป้าถึงกับส่ายหัวให้พวกเรา

 

“ยกไปเสริฟเลย”ผมยื่นถาดอาหารให้แฮร์รี่ ร่างสูงรับมันไปแล้วเดินออกจากครัวเตรียมไปเสริฟ

 

“นานแล้วนะค่ะที่ได้เห็นคุณแฮร์รี่เข้าครัว…หลังจากคุณแม่เสีย คุณหนูก็ไม่เคยเข้ามาในครัวอีกเลย”ผมพยักหน้ารับรู้

 

“เขาอาจจะอยากลองทำอะไรใหม่ๆดูมั้งครับ…”ผมว่าพร้อมยิ้มอย่างไม่คิดมาก

 

“ตั้งแต่คุณหญิงเข้ามาอะไรๆก็ดูเปลี่ยนไป หนุ่มๆที่ดูเงียบเหงาก็ดูราวมีชีวิตชีวาขึ้น มีเรื่องให้ปวดหัวเหมือนสมัยคุณนายหญิงยังอยู่…”ผมพยักหน้า ป้ายิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตร จริงอยู่ที่ผมเข้ามาทำให้บ้านนี้ดูวุ่นวายกว่าเดิม “หนุ่มๆแทบไม่เคยลงมาทานข้าวพร้อมกันเลยจนคุณหญิงเข้ามา พวกเขาจึงได้มีโอกาสมาร่วมโต๊ะอาหารกัน”

 

“ผมอยากจะให้เขาเป็นผู้ใหญ่ที่ดี ต้องมีระเบียบ มีวินัย ผมโตมาด้วยชีวิตที่ยากลำบาก ไม่เหมือนพวกเขา พวกเขาหน่ะสุขสบาย มันก็ดีแล้วผมเข้าใจว่าการเติบโตขึ้นมาโดยการไม่มีพ่อแม่เป็นยังไง”ผมคุณกับคุณป้าอย่างเปิดใจ พวกเราคุยกันนานสองนานจนแฮร์รี่เดินกลับมาตามผมไปทานมื้อค่ำ

 

“ปกติไนออลไม่เคยพลาดอาหารมื้อค่ำ เขาไปไหน”เลียมถามขึ้นมาระหว่างที่ทานอาหารกันอยู่

 

“ฉันจัดฉากให้เขาทำงานจนดึก…คงรู้นะว่าพรุ่งนี้วันเกิดไนออล”ผมยกยิ้มขึ้น ทุกคนหันมาสบตาผม “ฉันอยากจะเซอร์ไพส์เขา พวกเธอก็ต้องทำด้วย”

 

“พวกเราทำทุกปีอยู่แล้ว พวกเราให้ของขวัญเขา เขาดีใจก็แค่นั้น”เซนพูดขึ้น

 

“ไม่แค่นั้นไม่พอ…ฉันอยากให้มันเป็นวันเกิดที่ดี รู้ไหม การสร้างความประทับใจในวันพิเศษแบบนี้ จะทำให้เราจำมันไปตลอดชีวิต และจำง่ายด้วย”ผมยักไหล่แล้วยกน้ำขึ้นดื่ม “พรุ่งนี้ไนออลจะกลับมาที่บ้านตอน 3 ทุ่มโดยประมาน ทุกคนต้องจัดฉากว่าไม่อยู่บ้าน จากนั้นก็เซอร์ไพส์!”ผมยกมือขึ้นประกอบ และทุกคนบนโต๊ะก็ดูจะอึ้งๆเล็กน้อย

 

“ก็ได้ตกลง”เลียมพูดขึ้น เซนและแฮร์รี่ก็พยักหน้าเห็นด้วย

 

—– MOMMY STEP —–

 

ผมกลับมาที่บ้านตอนเกือบๆ 3 ทุ่ม บ้านเงียบหมดไฟส่วนใหญ่ปิด วันนี้เป็นวันเกิดผมเอง ถ้าทุกคนจะลืมก็คงไม่แปลก เพราะพวกเขาไม่ได้จัดฉลองวันเกิดให้ผมมาหลายปีแล้ว ก็มีให้ของขวัญเล็กน้อย ไม่ได้ฉลองอะไรกันมากมาย

 

“ป้าครับ?…พวกเขาไปไหนกันหรือครับ?”ผมถามคุณป้าแม่บ้าน

 

“อะ เอ่อ พะ พะ พวกเขาไม่อยู่ค่ะ”เป็นเพราะคุณป้าไม่ชอบโกหกจึงพูดยากไปหน่อย ไนออลรู้ว่ามันต้องมีอะไรแน่ แต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไรมากนัก ผมเดินเข้ามาภายในบ้านที่มืดสนิท ทำไมถึงปิดไฟกันนะ? ผมพยายามเดินไปเปิดไฟแต่ก็เหมือนถูกอะไรบางอย่างตบเข้าที่หน้า กลิ่นมันเหมือน

 

“เค้ก?”ผมอุทานเบาๆ และผมก็เห็นแสงสว่างใกล้ๆ เค้กกลมๆเล็กๆน่ารักอยู่ตรงหน้าของลูอีส

 

“วันนี้วันเกิดใครกัน”ลูอีสพูดเบาๆผมยิ้มทันทีด้วยความปลื้มใจ

 

“ผมเอง…”ผมตอบเบาๆ และแล้วเสียงพี่น้องคนอื่นๆก็ร้องเพลงฉลองวันเกิดให้ผม ผมน้ำตาคลอทันที

 

“อธิฐานด้วยนะไนออล…”ลูอีสกระซิบบอกเบาๆ ผมยกมือขึ้นมาประกบกันสองข้างพร้อมหลับตา ก่อนที่จะเป่าเค้กตรงหน้า แล้วไฟก็เปิดขึ้น

 

“สุขสันต์วันเกิดนะไนลอ้วน”แฮร์รี่ลูบเค้กมาที่ใบหน้าของผม

 

“สุขสันต์วันเกิดนะน้องรัก”เซนอีกคน ตอนนี้หน้าผมเลอะไปหมดแล้ว

 

“สุขสันต์วันเกิดไนออล เกือบจะแก่เท่าฉันแล้วนะ”เลียมเดินเอาเค้กมาแปะหน้าผมพร้อมลูบไปมา จนตอนนี้ผมไม่เห็นอะไรแล้ว

 

“นี้พวกพี่เล่นอะไรกันเนี่ยะ! ฉันเลอะหมดแล้ว”ผมบ่นเบาๆ

 

“แผนของแม่หน่ะ”แฮร์รี่ชี้ไปทางลูอีสที่กำลังยิ้มให้ผม พวกเราฉลองกันดื่มกันอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน อันที่จริงเคยทำ ตอนที่มีแม่อยู่…แม่มักจะเซอร์ไพส์พวกเขาแบบนี้ จนแม่จากไปพวกเราก็ไม่เคยเซอร์ไพส์กันอีกเลย

 

เวลาผ่านไป ข้ามไปเป็นอีกวัน วันเกิดผมมันจบลงแล้ว คนอื่นๆขึ้นไปนอนพักผ่อนกันในห้องของตัวเอง ผมก็มาที่ห้องของผม ผมนอนไม่หลับ ผมออกมายืนที่ริมระเบียงมองดูท้องฟ้ายามราตรี

 

“คงเป็นแม่ใช่ไหมที่ส่งลูอีสมาให้พวกผม…”ผมพูดเบาๆพร้อมกับมองไปบนท้องฟ้า ผมไม่รู้เลยว่าลูอีสเข้ามาตอนไหน “ผมดีใจที่มีลูอีส”แรงกอดจากด้านหลังทำให้ผมรู้ทันทีว่าเป็นลูอีส เพราะคนๆเดียวที่จะกอดผมซบผมแบบนี้ก็มีแค่ลูอีส

 

“ฉันก็ดีใจที่มีพวกนายทุกคน”ลูอีสพูดเบาๆ ผมกุมมืออีกคนที่กอดรอบเอวของผมอยู่ “สุขสันต์วันเกิดนะ ไนออล”อีกคนเกยคางกับไหล่ผมใบหน้าหวานยิ้มให้ผม นั้นทำให้ผมยิ้มออกมาด้วย

 

“ครับ คุณแม่…”ผมหันกลับไปกอดอีกคนแน่น “ให้ตายสิลูอีส ถ้าให้แต่งงานผมจะแต่งงานกับคุณ”

 

“ฮ่าๆ ฉันคิดว่าไม่ใช่แค่นายคนเดียวที่คิดแบบนั้นหรอกนะ…ถ้าฉันเลือกใครสักคน ที่เหลือต้องอิจฉาแน่ๆ”ประโยคหลังผมพูดเบาๆไม่ให้อีกคนได้ยิน แต่ไนออลได้ยินมันชัดเจน

 

“ผมรู้…”ลูอีสคงไม่รู้หรอกว่าพวกเราได้คุยกันหมดแล้ว ระหว่างที่ลูอีสไม่อยู่ผมหลุดปากออกไป ผมหลุดปากเรื่องวันนั้นให้พี่น้องคนอื่นรู้ จากนั้นพวกเราก็คุยกันแบบเปิดอก และผมก็รู้ว่าคุณแม่คนสวยเคยเป็นอดีตแฟนของเลียม แถมวันแรกลูอีสยังมีอะไรกับแฮร์รี่ ตามมาด้วยผม และล่าสุดคือเซน

 

พวกเราคุยกัน ทุกอย่างเต็มไปด้วยความเครียดหลังจากที่ได้รู้เรื่องที่ลูอีสทำ แต่แปลกที่พวกเราไม่โกรธลูอีสเลย จนกระทั่งลูอีสกลับมา และพวกเราทั้งหมดก็เข้าไปกอดเขา ถึงลูอีสจะทำแบบนี้…แต่ก็ยอมรับจริงๆถ้าจะให้ลูอีสออกไปจากบ้านหลังนี้ หรือเลิกยุ่งเกี่ยวกับพวกผม พวกผมก็คงทำใจกันไม่ได้ มันคงจะดีกว่าถ้าปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ต่อไป

 

สักวัน…แค่รอเวลา พวกเราจะวางแผนจัดการคุณแม่คนสวยจอมยั่ว ให้เป็นของพวกเราเท่านั้น

 

“ฝันดีเจ้าของวันเกิด…”ลูอีสยืดตัวขึ้นมาจุ๊ปปากของผมแล้วก็เดินออกจากห้องไป นึกเสียดายเล็กน้อยที่ไม่ได้รั้งอีกคนให้อยู่นานกว่านี้

 

“ฝันดีลูอีส”

MOMMY STEP – [ All x Louis ] #11

#11

 

“มื้อเช้าเสร็จแล้ว”ผมว่าหลังจากปาดเหงื่อตัวเองเล็กน้อย มองรอบโต๊ะก็ไม่ยักจะเห็นแฮร์รี่ ผมจึงเดินออกมาจากห้องอาหารก็พบร่างสูงแต่งตัวดูดีมากๆแถมกลิ่นน้ำหอมนี้โชยมาแต่ไกลจนผมต้องเอามือปิดจมูกไว้ ผมเกลียดกลิ่นน้ำหอมมากได้กิล่นทีไรอยากจะอ้วกทุกที แฮร์รี่มองผมด้วยสายตาเรียบนิ่ง

 

สุดท้ายผมก็ไม่กล้าที่จะพูดออกไป แฮร์รี่เดินผ่านผมไปเฉยๆ ผมพยายามจะอ้าปากเรียกอีกคน แต่กลับทำไม่ได้ ทำไมกันลูอีส นายมันหน้าด้านอยู่แล้วนิ ก็แค่แฮร์รี่ แค่เด็กเอาแต่ใจคนเดียว ทำไมนายจะทำไม่ได้

 

และที่ผมทำคือ มองดูรถคันหรูของอีกคนค่อยๆขับออกไป

 

“คุณหนูแฮร์รี่เขาก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ…ปากแข็ง”คุณป้าแม่บ้านเดินมาพูดกับผม ผมยิ้มให้เธอเล็กน้อย “ใช้เวลาสักหน่อยเดี๋ยวเขาก็มาง้อคุณหญิงเองนั้นแหละค่ะ”ผมพยักหน้าเข้าใจ

 

เกิดมาผมก็ไม่ต้องมาคอยตามตื้อใครแบบนี้เลยนะ…นอกจากเจมส์ผมก็ไม่ได้สนใจหรือใยดีกับใครอีกเลย ยกเว้นกับลูกของเจมส์ยิ่งเป็นแฮร์รี่ด้วยนั้นทำให้เขาต้องลดฐิทิลงมาบ้างแล้ว

 

เฮ้อออออออออออออออออ! ผมถอนหายใจเย็นแล้วทุกคนกลับมาทานข้าวยกเว้นแฮร์รี่ ผมถามคนอื่นๆ ก็บอกว่าแฮร์รี่ไม่ได้บอกใครว่าจะไปไหนผมตัดสินใจโทรตามอีกคนแต่เขาปิดเครื่อง ผมเริ่มจะเป็นห่วงแล้ว เขาจะหนีออกจากบ้านหรือเปล่านะ?

 

“แฮร์รี่ๆ ทำไมไม่รับสายฉันนะ”ผมเดินไปเดินมาอยู่หน้าบ้านจนผมนึกออก ผมรีบกดโทรไปหาเฟดดี้ทันที ทุกการกระทำของผม ผมไม่รู้เลยว่าเซนกำลังแอบมองผมอยู่ หลังจากผมได้คำตอบของเฟดดี้ผมก็รีบขับรถยนต์คันหรูออกไปที่ทันที เฟดดี้บอกว่าตอนนี้แฮร์รี่กำลังได้ดื่มกับเทย์เลอร์ที่ผับไดเรกชั่น

 

ร่างเล็กของคุณแม่เลี้ยงก้าวเข้ามาในผับอันคุ้นเคย สายตากวาดมองรอบทิศพยายามมองหาลูกชายคนเล็กกับผู้หญิงคนหนึ่งแต่ก็ไม่พบ

 

“เฮ้ นี้นายเบียดฉันนะ!!”ผมกัดฟันด่าชายตัวใหญ่สองคนที่เดินเข้ามาเบียดตัวผมทั้งสองข้างแต่เขากับล็อคแขนผมไว้แน่นจนผมดิ้นไม่หลุด เสียงเพลงดังกลบเสียงร้องขอความช่วยเหลือของผม ทำให้ไม่มีใครสังเกตเลยว่าผมกำลังถูกชายสองคนนี้ลากออกมานอกผับ

 

“ลูอีส!!”ผมพยายามหาต้นเสียงแต่ก็ไม่พบ มันเป็นเสียงของเซนเขาจำมันได้ แต่เซนอยู่ไหนล่ะ? เขาไม่เห็นใครเลย

 

“หมดเวลาเล่นสนุกแล้วคุณแม่…”ชายคนหนึ่งหยิบเข็มฉีดยาออกมาผมรู้ทันทีเลยว่าพวกเขาจะทำอะไร นี้ผมโดนลักพาตัวเหรอเนี่ยะ?! ชายอีกคนพยายามเข้ามาล็อคตัวผม

 

“ขอเตือนนายด้วยความหวังดี ถ้าไม่อยากจะเจอดีอย่ามายุ่งกับฉัน”ผมพูดข่มขู่ให้อีกคนหวาดกลัว ผมเคยเป็นทหารแต่นั้นนายมาแล้ว นานมากๆด้วยแต่ผมก็พอที่จะต่อสู้ได้อยู่บ้างแหละ

 

“เก็บปากไว้ดูดไอ้จอนของฉันเถอะ ฮ่าๆ”ชายคนนั้นพูดจาลามกออกมาก่อนที่จะก้าวเข้ามาหาผม ผมยกยิ้มมุมปากก่อนที่จะเตะขาอ่อนอีกคนข้างหนึ่งจนชายคนนั้นร้องออกมา ตามด้วยปล่อยหมัดหนักๆเสยคางอีกคน จนชายตัวใหญ่นั้นถอยหลังไป “ฉันเริ่มจะหมดความอดทนแล้วนะ!”ชายตัวใหญ่เดินเข้ามาใกล้ผม ผมปล่อยหมัดหนักๆเข้าไปที่แก้มซ้ายและขวาจนเลือดสีแดงสดทะลักออกมา

 

“แก!!!!”เหมือนชายตัวใหญ่นั้นจะเหลืออดแล้ว เขาวิ่งตรงเข้ามาที่ผมหมายจะคว้าตัว แต่ผมหลบทันจนอีกคนวิ่งชนกำแพง ผมหันหลังมองผลงานตัวเองด้วยความประมาทรู้ตัวอีกทีผมก็ถูกเข็มฉีดยาสลบนั้นปักเข้าที่คอจนได้ และทุกอย่างก็มืดลง

 

—– MOMMY STEP —–

 

ผมแอบขับรถตามลูอีสออกมาที่ผับ ผมเข้ามาในผับพยายามเดินหาแต่ก็ไม่พบ ระหว่างนั้นผมเห็นชายตัวใหญ่ 2 คนกำลังลากคนตัวเล็กกว่าออกมาและนั้นคือ “ลูอีส!!”ผมตะโกนแต่เหมือนอีกคนจะไม่ได้ยิน ผมรีบแทรกผู้คนกว่า 20 คนเพื่อให้เดินมาทางออก

 

ในที่สุดผมก็ออกมาได้ ผมรีบวิ่งตามหาอีกคนทันที และผมก็เห็นผมอ้าปากค้างทันที ลูอีสกำลังจัดการคนตัวใหญ่นั้นคนหนึ่ง จากหมัดที่ปล่อยออกไปจนทำให้เลือดทะลักออกมา ผมสาบานได้ผมจะไม่ทำให้ลูอีสโกรธจนต่อยผมแน่ๆ

 

“ระวัง!”ผมตะโกนบอกอีกคน แต่เหมือนจะไม่ทันลูอีสสลบไปแล้ว ชายตัวใหญ่สองคนนั้นหันมามองผมทันที

 

“หึ…ไม่ยุ่งจะดีกว่านะพ่อหนุ่ม เดี๋ยวหน้าหล่อๆนั้นจะเสียโฉม”ชายตัวใหญ่ตรงเข้ามาที่เข้า

 

“งั้นก็ถึงเวลาเปิดศึกแล้วล่ะ”ผมตรงเข้าไปจัดการกับชายสองคนนั้นทันที ทักษะการต่อสู้ผมถือว่าดีเยี่ยมเพราะผมมีเรื่องชกต่อยบ่อยๆ ไม่นานนักผมก็จัดการกับชายตัวใหญ่สองคนนี้สำเร็จ

 

“ใครส่งแกมาบอกฉัน! ถ้าแกไม่บอกฉันจะแจ้งตำรวจ!”ผมกระชากคอชายร่างใหญ่คนหนึ่งที่ยังคงมีสติอยู่ เขาพยายามจะพูดด้วยเสียงติดขัดเพราะตอนนี้นี้กลบปากเขาอยู่

 

“ทะ เทย์เลอร์…สวิฟต์”ว่าจบผมก็จัดการชกหน้าชายคนนั้นจะสลบทันที

 

ผมโอบอุ้มร่างของลูอีสขึ้นแนบอก ดูเหมือนอีกคนจะไม่ได้สติแล้วในตอนนี้ ผมต้องรีบพาอีกคนกลับบ้าน และต้องจัดการเรื่องบ้าๆนี้

 

 

…..

 

“โว้ว นี้มันเรื่องอะไรกัน ลูอีสเป็นอะไร”เลียมที่ดูจะแตกตื่นมากๆรีบวิ่งเข้ามาทางผม

 

“ลูอีสเป็นอะไร!”เสียงแฮร์รี่ดังขึ้นไล่หลังผม กลับมาแล้วสินะ! ผมส่งตัวลูอีสให้เลียมอุ้ม ก่อนที่จะหันไปชกใบหน้าของน้องชายคนสนิทด้วยความโมโห แฮร์รี่กุมจมูกทันทีเพราะดูเหมือนเลือดจะออก

 

“เลิกกับนางผู้หญิงคนนั้นส่ะ ถ้านายยังเห็นแก่ลูอีส…”เซนว่าแฮร์รี่เบิกตาเล็กน้อยพร้อมขมวดคิ้วด้วยความงุนงง “เธอ…เทย์เลอร์ เธอสั่งให้คนมาจับลูอีส! พวกนั้นพยายามทำร้ายลูอีส!”ผมตะโกนลั่น

 

“ไม่…เธอไม่ทำแบบนั้นแน่ ลูอีสต้องจัดฉากแน่ๆ!”แฮร์รี่ส่ายหน้าแรงๆ ผมตรงเข้ากระชากคอเสื้ออีกคน

 

“ฟังนะน้องชาย…ฉันแอบตามลูอีสไป เพราะเขาเป็นห่วงแกแฮร์รี่! เป็นห่วงเลยขับรถเพื่อจะไปตามหาแก แต่ถูกจับก่อน เรื่องทั้งหมดมันเกิดเพราะแก! ไปหานางร้ายนั้น!”ผมตะโกนเสียงดังอีกครั้ง ไนออลรีบเข้ามาแยกผมกับแฮร์รี่ทันที “อย่ามายุ่งกับลูอีสอีก ถ้าแกยังไม่เลิกกับนางผู้หญิงคนนั้น!”ผมชี้หน้าก่อนที่จะเดินเข้าไปในบ้าน

 

 

ดึกแล้วผมมาดูอาการลูอีส คนตัวเล็กยังคงหลับอยู่ ผมเดินเข้าไปนั่งลงข้างๆกายอีกคน ยกมือขึ้นลูบกลุ่มผมนุ่มๆนั้นอย่างเอ็นดู ก่อนที่จะก้มลงไปขโมยจุมพิตที่ปากสีกุหลาบนั้น นึกเสียว่าตัวเองเป็นเจ้าชายที่จุมพิตให้เจ้าหญิงตื่นขึ้นมา…แต่มันก็แค่ความคิดเพ้อฝันของผมเท่านั้น

 

“ฮะ แฮร์รี่…”อีกคนพูดออกมาทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่ ผมกุมมืออีกคนแน่น “แฮร์รี่…”อีกคนยังคงพูดชื่อแฮร์รี่ออกมาไม่หยุด ผมล้มตัวลงนอนกอดอีกคน ทำไมภายในใจมันช่างเจ็บปวดเหลือเกินนะ คนตัวเล็กกว่าซุกเข้ามาอ้อมกอดเขา ลูอีสคงคิดว่าเขาเป็นแฮร์รี่ ถ้าหากรู้ว่าเขาเป็นเซนลูอีสคงจะรีบขยับตัวออกห่างเขา

 

“ฉันอยู่นี้แล้วนะ”ผมก้มลงไปจูบหน้าผากอีกคน แม้จะเจ็บปวดที่ลูอีสละเมอเรียกชื่อน้องชายตัวเองออกมา ทั้งๆที่เป็นเขา เขาคือเซน ไม่ใช่แฮร์รี่… “คืนนี้ฉันขอกอดนายนะ ถึงแม้ฉันจะไม่ใช่แฮร์รี่”ผมกระซิบบอกเบาๆก่อนจะปิดเปลือกตาลง

 

“เซน…”ผมได้ยินไม่แน่ชัดนักว่าอีกคนพูดว่าอะไร แต่ผมเหนื่อยล้าเกินกว่าจะตั้งใจฟัง ในที่สุดผมก็หลับไปพร้อมกับหมอบความอบอุ่นให้คนตัวเล็กในอ้อมกอด

 

ยามเช้ามาถึง ผมเปิดประตูออกมาก็พบแฮร์รี่กำลังนั่งชันเข่าอยู่ที่ริมประตู เมื่อผมเปิดประตูแฮร์รี่ก็รีบลุกขึ้นมาทันที

 

“ลูอีส…เป็นยังไงบ้าง?”แฮร์รี่ถามด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆ คาดว่าอีกคนคงจะมานั่งรอเขาและลูอีสตั้งแต่เมื่อคืน

 

“เขาไม่เป็นอะไรหรอก…ดูแลเขาด้วย เมื่อคืนเขาละเมอชื่อนายตั้งหลายครั้ง”ผมว่าพร้อมตบบ่าแฮร์รี่ก่อนที่จะเดินจากไป ผมหันกลับไปเหลือบมองน้องชายตัวเองที่ตอนนี้รีบเข้าไปในห้องด้วยความร้อนรน

 

—– MOMMY STEP —–

 

ผมตื่นขึ้นมาสายๆ ขยับตัวเองเล็กน้อย ผมหันไปข้างกายก็พบแฮร์รี่กำลังนอนอยู่ในท่านั่งข้างเตียงของผม ผมสะกิดอีกคนเบาๆ แฮร์รี่ลืมตาขึ้นมาก่อนที่จะกระโจนเข้ามากอดผมแน่น

 

“ผมขอโทษๆๆ”แฮร์รี่พร่ำบอกคำขอโทษซ้ำไปซ้ำมา จนผมลูบหลังอีกคนให้ใจเย็นลง

 

“ไม่เป็นไร…ฉันยกโทษให้นาย ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษ”พวกเราผละกอดออกจากกัน แฮร์รี่สบตากับผมพร้อมรอยยิ้ม “ขอโทษที่ตบหน้านายนะ”ผมยกมือขึ้นลูบแก้มอีกคนเบาๆ

 

“ยังสงสัยอยู่เลยว่าตบหรือต่อยกันแน่แรงชะมัดเลย”ร่างสูงว่ายิ้มๆ “เหมือนยังเจ็บๆอยู่เลย ต้องรักษาให้ผมด้วยกันจูบ”ไม่ว่าเปล่าร่างสูงพองแก้มก่อนที่จะเอียงแก้มมาใกล้หน้าผม ผมหยิกแก้มนั้นแรงๆจนแฮร์รี่ร้องขึ้นมา “โอ๊ย!! เจ็บนะ”ผมดึงอีกคนเข้ามาประกบจูบไม่มีการลุกล้ำใดๆทั้งนั้น พวกเราแค่จูบกันธรรมดาเท่านั้น ผมค่อยๆผละออก

 

“ทีนี้หายหรือยัง?”ผมถามพร้อมยิ้มเขินๆ

 

“ยังเลยขออีกทีได้ไหม”แฮร์รี่โน้มใบหน้ามาใกล้ผมอีกครั้ง ผมยกมือขึ้นตบเข้าที่ใบหน้าหล่อนั้นแรงๆอีกที “อ้าวส์! นี้มันเจ็บมากเลยนะ!”แฮร์รี่ลูบแก้มตัวเอง

 

“ก็ต้องทำให้เจ็บก่อนสิจะได้รักษา”ร่างสูงยกยิ้มก่อนที่จะโน้มตัวลงมาอีกครั้งกดผมลงกับเตียง ริมฝีปากของร่างสูงประกบจูบลงมาลิ้นร้อนไล่เลียริมฝีปากของผมพร้อมขบกัดอย่างเอาแต่ใจ ผมยกมือขึ้นโอบรอบคอแฮร์รี่ ร่างสูงยังคงบดเบียดจูบมาเรื่อยๆ ผมเผยปากออกให้อีกคนได้สอดแทรกลิ้นเข้ามาในโพรงปากผม พวกเราจูบกันอย่างดูดดื่มราวกับไม่เคยได้จูบกัน มือหนานั้นเริ่มเลิกเสื้อผมขึ้น ผมรีบจับมืออีกคนให้หยุดทันที

 

“ถือว่าเป็นบทลงโทษก็แล้วกัน…ฉันให้ได้แค่จูบ”แฮร์รี่หน้างอทันที ผมยิ้มขำออกมาอย่างช่วยไม่ได้เมื่อเห็นใบหน้าหล่อๆนั้นงอเหมือนลูกหมาตกน้ำ “แม่ไม่ใจร้ายกับลูกหรอกจริงไหม?”ผมพูดแฮร์รี่สบตากับผมอย่างรู้ความหมาย

.

.

.

“อะ อื้อ อ่าส์ แฮร์รี่”

 

เพราะแม่คนนี้ไม่ใจร้าย ทำให้บทลงโทษนั้นไม่มีความหมาย

MOMMY STEP – [ All x Louis ] #10

#10

 

ผมรีบก้าวเท้ายาวๆก่อนที่ประตูบานใหญ่จะเปิดออก เลขาหลายคนที่อยู่ในห้องจ่อปืนมาทางผม บางส่วนเตรียมล็อคผมด้วยซ้ำเพราะผมรีบเปิดประตูเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัว

 

“เจมส์!”ผมตะโกนออกมาด้วยความโล่งใจที่อีกคนยังคงดูสบายดี เลขาหลายคนลดอาวุธลง ผมตรงไปหาอีกคนทันที “คุณไม่เป็นไรใช่ไหม…ทำไมคุณไม่รีบโทรบอกผมล่ะ”ผมย่อกายลงพูดกับอีกคนด้วยความโล่งอก เจมส์ยิ้มมาให้ผมมือใหญ่นั้นลูบกลุ่มผมของผมอย่างเอ็นดู

 

“ฉันไม่เป็นไรหรอก…แต่ฉันจะหัวใจวายเพราะเธอเข้ามาแบบนี้ เลขาของฉันตกใจกันตั้งหลายคน”เจมส์พูดหยอกเย้าผม ผมยิ้มออกมาก่อนที่จะกอดคอคนแก่กว่า

 

“ผมไม่อยากให้คุณเป็นอะไร…ผมจะอยู่ดูแลคุณ”เจมส์สีหน้าเครียดทันทีที่ได้ยินแบบนั้น เขาลูบหลังปลอบลูอีสเบาๆพร้อมจูบลงที่แก้มเนียน

 

“สัญญากับฉันได้ไหมลูอีส…ถ้าฉันเป็นอะไรไป เธอจะต้องเข้มแข็ง และดูแลเด็กๆของฉัน”ผมกอดเจมส์แน่นกว่าเดิม มันคงไม่ใช่คำสั่งเสียใช่ไหม?

 

“ผมสัญญา…แต่คุณอย่าพูดแบบนี้ได้ไหม ผมยังทำใจไม่ได้ ผมยังไม่พร้อมที่จะเสียคุณไปนะ”น้ำตาผมไหลอาบแก้ม เจมส์รู้สึกได้จึงยกมือขึ้นลูบหัวผมอย่างปลอบโยน

 

“เด็กน้อยของฉัน…ไม่ร้องไห้สิ”เจมส์ว่าแซวผม ผมหยุดร้องไห้ก่อนที่จะหันกลับมามองคนแก่กว่ายิ้มๆ “ร้องไห้แบบนี้ไม่สวยเลยนะ”เจมส์เอื้อมมือมาหยิกแก้มผมเบาๆ

 

“ผมจะอยู่ดูแลคุณจนกว่าคุณจะหายดีเจมส์”ผมจับมืออีกคนมากุมไว้พร้อมจูบที่หลังมือเบาๆ

 

“ไม่ ฉันสบายดีลูอีส…เธอได้บอกเด็กหรือเปล่าว่าเธอมา?”ผมส่ายหน้ารัวๆพร้อมหัวเราะออกมาเล็กน้อย “นิสัยไม่ดีเลยนะ…เธอต้องเชื่อใจพวกเขาสิ เธอจะต้องบอกพวกเขา มีเรื่องไม่สบายใจอะไรบอกพวกเขาได้ ลูกๆของฉันเขาเป็นคนดีเชื่อฉันสิ…เธอทำแบบนี้พวกเขาเป็นห่วงนะ”เจมส์พูดนั้นทำให้ผมรู้สึกผิดขึ้นมาทันที ก็จริงของเจมส์

 

เจมส์โทรบอกผมว่าถูกยิงนั้นทำให้ผมรีบขับรถออกมาทันที เสื้อผ้าผมก็เก็บมาไม่เยอะนักผมรีบสุดชีวิตเลยที่จะมาหาเจมส์ โชคดีที่เจมส์มีเครื่องบินส่วนตัวสำรองไว้ที่อังกฤษผมจึงบินมาได้โดยไม่ต้องรอ และผมไม่ได้ดูเวลาเลยด้วยซ้ำว่าผมออกมากี่โมง

 

“ขอฉันดูโทรศัพท์เธอหน่อย…”ผมส่งโทรศัพท์ให้เจมส์อย่างง่ายดาย เจมส์เปิดเครื่องแล้วส่งมันกลับมาให้ผม ทั้งเลียม ไนออล เซนและแฮร์รี่ พวกเขาโทรหาผมรวมๆแล้วเกือบ 500 สายได้

 

“พวกเขาเป็นห่วงเธอนะ เธอควรที่จะกลับไปหาพวกเขา ฉันไม่สามารถอยู่ดูแลพวกเขาได้ แต่เธอทำได้…ลูอีส”ผมกัดปากอย่างชั่งใจ ผมนึกเป็นห่วงเจมส์แต่ตอนนี้ผมเริ่มห่วงพวกหนุ่มๆที่บ้านเสียแล้ว

 

“ครับ…ดูแลตัวเองด้วย”ผมจูบที่หน้าผากคนแก่กว่าก่อนที่จะยิ้มให้ “หากมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีกให้เลขาคุณโทรหาผมทันทีเลยนะ”ผมว่าย้ำ เจมส์พยักหน้าเบาๆ ผมดึงแขนเลขาคนสนิทของเจมส์ให้ออกมาคุยกับผม

 

“เฮ้…ยังไงฉันก็เป็นห่วงเจมส์อยู่ดี จัดคนเฝ้า 24 ชั่วโมงคนร้ายพวกนั้นอาจจะกำลังลอบทำร้ายเจมส์อีกก็ได้ นายต้อง…ดูแลเขา ฉันฝากความหวังไว้ที่นายนะ”ผมว่าเขายิ้มขึ้นมาเล็กน้อย

 

“ไม่มีใครลอบทำร้ายนายท่านหรอกครับ แค่พวกโจรปล้นธนาคารและเจ้านายอยู่ผิดที่ผิดเวลาเลยโดนลูกหลงเข้าหน่ะครับ”เขาว่าขำๆ ผมก็คิดไปส่ะไกล ใครจะรู้เจมส์ทำธุรกิจใหญ่ๆตั้งหลายอย่างอาจจะมีพวกคนที่หวังฆ่าเจมส์เพื่อแย่งธุรกิจก็ได้จริงไหม!?

 

“เฮ้ หยุดหัวเราะเลยนะ!”ผมชกอกอีกคนแรงๆ จนอีกคนหยุดหัวเราะ “ยะ ยังไงก็ตามมันก็อาจจะมีความเป็นไปได้ ไม่ต้องมาขำฉันเลยนะ..”ผมชี้หน้าเลขาคนสนิทของเจมส์

 

“ครับๆ…ไม่ต้องห่วง ผมจะดูแลเจมส์เป็นอย่างดี แม้แต่ยุงกัดผมก็จะตบให้ตายเลย”ผมหรี่ตามองดูที่เลขาของเจมส์อย่างชั่งใจ อีกคนทำหน้านิ่งได้ไม่นานก็หลุดขำออกมา นั้นทำให้ผมขำออกมาด้วย

 

“ฉันกลับล่ะ…ดูแลเขาด้วย”ผมตบบาเลขาก่อนที่จะเดินไปตามทางเดิน

 

“เดินทางปลอดภัยครับคุณหญิง”ผมหันกลับไปยิ้มให้เล็กน้อยแล้วหันกลับไปเดินตามทางต่อ

 

เลขาตัวสูงใหญ่เดินกลับเข้ามาภายในห้องพยาบาล

 

“คุยอะไรกัน ดูสนุกสนานเชียว”เจมส์ว่าหลังจากเห็นเลขาคนสนิทตัวเองใบหน้าเข้มๆนั้นยังคงมีรอยยิ้มติดอยู่

 

“คุณหญิงแค่ห่วงนายท่านหน่ะครับ…เขาคิดว่าจะมีคนมาลอบทำร้ายคุณท่านก็เลยบอกว่าให้จัดเวรเฝ้าตลอด 24 ชั่วโมง เขาเป็นห่วงคุณมากเลยนะครับ”เจมส์ยิ้มขำออกมาเล็กน้อยหลังจากฟังที่เลขาคนสนิทพูด

 

“ฉันคิดว่าเขาสมควรได้รับมันนะ…ลูอีสหน่ะ”เลขาคนสนิทพยักหน้าเห็นด้วย “ธุรกิจทั้งสี่อย่างลูกชายฉันจะรับช่วงต่อเอง…ส่วนบ้านและเงินของฉันทั้งหมดจะเป็นของเขา ช่วยจัดการเรื่องนี้ให้ทีนะ”เลขาของเจมส์พยักหน้าเข้าใจ

 

“ฉันคงอยู่ได้ไม่นานแล้วคงจะอีกไม่ถึงปีเลยด้วยซ้ำ…หลังจากนี้นายก็จะได้เบี้ยเลี้ยงหลังฉันตายไป พวกนายจะได้พักผ่อนสักที”เจมส์ว่าอย่างสั่งเสีย เขาเป็นเนื้องอกในสมองระยะสุดท้าย เขาเพิ่งตัวเจอ นั้นเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาเครียดมาตลอด เขาไม่อยากจะบอกเรื่องนี้กับลูอีส เพราะรู้ว่าลูอีสจะต้องมาดูแลเขาแน่นอน แต่เขาไม่ได้ต้องการแบบนั้น เขาอยากให้ลูอีสดูแลเด็กๆมากกว่าคนแก่ใกล้ตายแบบเขา

 

“พวกเราไม่อยากจะพักเสียหน่อย…หากไม่ว่าอะไร พวกเราจะช่วยคุณดูแลบ้านและลูกๆของคุณอีกแรง”เลขาคนสนิทของเขาพูด เขาซาบซึ้งจริงๆ

 

“ฉันดีใจนะที่มีพวกนาย พวกนายซื่อสัตย์กับฉัน…”เจมส์ยิ้มให้ก่อนที่จะหลับตาลงเพื่อพักผ่อน เขายังคงจะต้องเหนื่อยอีกนิดหลังจากออกจากโรงพยาบาล หลังจากนั้นเขาคงได้พักยาวๆ

 

…..

 

ผมนั่งเครื่องบินกลับมาที่อังกฤษ ยอมรับว่าผมใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย ผมทั้งห่วงเจมส์และห่วงพวกหนุ่มๆด้วย ผมกลับมาบ้านในช่วงเย็นของอีกวัน ยอมรับว่าเหนื่อยล้ามากจริงๆ ผมก้าวเข้ามาในบ้านสิ่งแรกที่สัมผัสได้คือ ความเงียบ

 

“คุณหญิง!”คุณป้ารีบเดินเข้ามาจับเนื้อจับตัวผม จับผมหมุนตัวดูว่าผมไม่เป็นอะไร “ป้าจะเอาของไปเก็บให้นะค่ะ”ว่าแล้วคุณป้าก็เตรียมจะยกกระเป๋าเดินทางผมขึ้นไปชั้นบน ผมรีบห้ามทันที

 

“มันหนักนะครับป้า ผมจะยกขึ้นไปเอง…ว่าแต่เด็กไปไหนแล้วล่ะ?”สีหน้าดีใจของคุณป้าเปลี่ยนไปเป็นเศร้าลงทันที

 

“คะ คือว่า…ระหว่างที่คุณหญิงไม่อยู่ พวกเขาทะเลาะกันหน่ะค่ะ รุนแรงด้วย”ผมพยักหน้ารับรู้ทันที “พวกเขาอยู่ที่ห้องรับแขกกำลังคุยกันเรื่องคุณหญิงค่ะ”ผมพยักหน้าก่อนที่จะเดินเข้าไปภายในบ้านทันที เสียงของทุกคนกำลังขึ้นเสียงใส่กัน

 

“นายจะบอกว่านายไม่รู้ได้ยังไง! แม่ขึ้นไปตามนายลงมาทานข้าวนะเซน!”เสียงไนออลตะโกนเสยงดังอย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน

 

“จากนั้นนางผู้หญิงไร้มารยาทคนนั้นก็วิ่งหอบเสื้อผ้าลงมาด้านล่าง!”เลียมขึ้นเสียงเช่นกัน

 

“ฉันก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่รู้! ฉันตื่นขึ้นมาก็ไม่พบเขาแล้ว”เซนว่าอย่างหัวเสีย “แม่บ้านก็บอกแล้วไงว่าลูอีสเขาขับรถออกจากบ้านไปตอนตี 2 ตี 3 ใครจะไปตื่นกันเวลาแบบนั้น!”เซนพูดต่อ

 

“ลูอีสไม่ควรไปตามนาย! นายไม่สมควรได้รับ!”แฮร์รี่กัดฟันพูดอย่างเหลืออด ก่อนที่จะลุกขึ้นมาหมายที่จะเปิดมวยกัน โชคยังดีที่เลียมกับไนออลห้ามทั้งสองไว้ ผมควรจะรีบเข้าไปห้ามใช่ไหม?

 

“เฮ้ ไม่เอาหน่าเด็กๆโตๆกันแล้วนะ ทะเลาะกันแบบนี้ไม่ดีเลย”ผมว่า ทุกคนหันมามองผมเป็นตาเดียว แฮร์รี่พุ่งตรงเข้ามากอดผมทันที ผมยังคงยืนแข็งงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น แฮร์รี่กอดผม? ผมค่อยๆยกมือขึ้นกอดปลอบอีกคน ไนออลค่อยๆเดินมากอดผมรวมถึงเลียมด้วย พวกเรา 4 คนยืนกอดกันแน่น ยกเว้นแต่เซน ที่ยืนมองอยู่ด้านหลัง ผมผละจากทุกคน ก่อนจะตรงไปหาเซน

 

“นายไม่ผิดหรอก…เซนไม่ผิดนะ ผิดที่ฉันเองที่ไปไม่ยอมบอกฉันขอโทษ”ประโยคแรกผมพูดกับเซน ประโยคหลังผมพูดแก้ตัวให้เซน เซนยกยิ้มให้ผมเล็กน้อย

 

“ไม่สำคัญหรอก…นายกลับมาแล้ว”เซนว่า “ไม่สิ แม่กลับมาแล้ว”ร่างสูงกอดผมแน่น แค่ผมไม่อยู่สองวันเรื่องมันวุ่นวายขนาดนี้เลยเหรอเนี่ยะ!? จริงอย่างที่เจมส์ว่าหนุ่มๆพวกนี้ต้องมีคนดูแลตลอดจริงๆ

 

“เอาล่ะ…ฉันจะบอกว่าฉันไปไหนมา”พวกเราทุกคนเริ่มนั่งลง “ฉันไปหาเจมส์มา”และทุกคนก็ต่างทำตาโตกัน ก็ควรแปลกใจ ใครจะบ้าบินไปกลับอเมริกาเป็นว่าเล่น

 

“อะไรนะ? พ่อเป็นอะไรทำไมต้องรีบไปขนาดนั้นด้วย”ไนออลที่ดูจะตื่นตระหนกง่ายที่สุดรีบพูดออกมา

 

“เจมส์ถูกลูกหลงโดนยิงที่ธนาคาร…ตอนนี้เขาปลอดภัยแล้ว เขาโทรมาบอกฉัน ฉันเลยรีบเก็บของแล้วไปขึ้นเครื่องเลยหน่ะ”ผมว่ายิ้มๆ “แต่เขาไม่เป็นอะไร ฉันเลยกลับมา”ผมว่าพร้อมยักไหล่

 

“ทำไมพ่อไม่บอกพวกเราบ้างนะ”เลียมบ่นขึ้นมาเบาๆ

 

“เขาบอก…เขาบอกฉันให้มาบอกพวกนายไง”ทุกคนพยักหน้าเข้าใจกัน “เอาล่ะ นี้เย็นแล้วอยากจะทานอาหารของฉันหรือจะสั่งมาทานดีล่ะ? วันนี้ฉันแม่เหนื่อยมาก”ผมว่า

 

“ผมอาสาจะช่วยแม่ทำเองครับ”ไนออลยกมือ ผมพยักหน้ายิ้มๆรับก่อนที่จะเดินเข้าไปในครัวกับไนออล คนอื่นๆมองตามผมกับไนออลตาปริบๆ

 

“เซน…รู้อะไรไหมตอนนั้นฉันแค่โมโหนิดหน่อย ฉันขอโทษ”แฮร์รี่พูดกับพี่ชายตัวเองด้วยความรู้สึกผิด

 

“ไม่เป็นไร ฉันก็เคยเป็น…บ่อยเลยล่ะ”เซนเดินมาตบบ่าน้องชายเพื่อปลอบใจ “ฉันก็ขอโทษนายด้วย”

 

“อืม…ขอบใจนายนะ”แฮร์รี่ว่ากับพี่ชาย พวกเขาทั้งสองคนยิ้มให้กัน ส่วนเลียมที่มองอยู่ห่างๆก็ยิ้มอย่างยินดีที่สองคนนี้กลับมาถูกกันเหมือนเดิม คิดภาพไม่ออกเลยว่าสองคนนี้ทะเลาะกันจะเป็นยังไงจนกระทั่งสองวันนี้ เขาเห็นเซนและแฮร์รี่แตกคอกันอย่างที่ไม่เคยเป็น และต้นเหตุก็มาจาก

 

ลูอีส… ตั้งแต่คนๆนี้เข้ามาในบ้านตระกูลไดเรกชั่น อะไรๆก็เปลี่ยนไป และเขาคิดว่ามันจะเปลี่ยนไปในทางที่ดีกว่านี้แน่นอน

MOMMY STEP – [ All x Louis ] #9 NC

#09

 

“ชอบความรุนแรงงั้นสินะ!”ผมถูกเซนกระชากเข้าไปปะทะอกแกร่ง ร่างสูงกว่าตรงไปล็อคประตูอย่างแน่นหนา จากนั้นก็กระชากผมมาที่เตียง

 

“ฉันเจ็บนะ…”ผมตะโกนใส่อีกคน ร่างสูงตรงมากดตัวผมลงกับเตียง “อย่าคิดจะทำอะไรบ้าๆนะเซน!”ผมตะโกนอีกครั้ง แต่เหมือนร่างสูงไม่ฟังผมเลยแม้แต่น้อย

 

“ในเมื่อมาขัดอารมณ์ผมแล้ว…ก็ต้องรับผิดชอบสิครับ”กางเกงผมถูกถอดออกไปตอนไหนยังไม่รู้เลย ความรู้สึกเย็นเฉียบจากมืออีกคนทำให้ผมรู้ว่าไม่มีกางเกงอีกต่อไป อีกคนสอดนิ้วเข้ามาที่ช่องทางของผมทั้งสามนิ้ว จนผมจุกไปหมด มันหยาบคาบความรู้สึกแบบนี้มันไม่ทำให้ผมมีความสุขเลยสักนิด

 

“ขอร้องล่ะเซน…”ผมว่าเบาๆ ร่างสูงก้มลงมาซุกที่ซอกคอของผมพรมลูบไปทั่ว ฟันคมนั้นขบกัดเข้าที่คอผมอย่างไร้ความอ่อนโยน มันแตกต่างกับแฮร์รี่ เลียม และไนออลอย่างสิ้นเชิง สัมผัสแบบนี้มัน…น่ากลัว “ฉันขอร้อง…”เหมือนเขาจะไม่ได้ยินผมแทบหาเสียงตัวเองไม่เจอ นิ้วของเขายังคงขยับเข้าออกที่ช่องทางด้านล่าง ลิ้นร้อนเริ่มลากเลียมาที่ที่ยอดอกของผมเล็มเลียราวกับมันคือลูกอมแสนอร่อย “อึก อือ…งึก”ผมกัดฟันอย่างอดกลั้น ผมจะไม่ร้องผมจะไม่ให้เขาเห็นน้ำตาของผม

 

แต่ผมทำไม่ได้ ผมปล่อยน้ำตาตัวเองออกมาอาบแก้ม เซนหยุดการกระทำทุกอย่างลง อีกคนยกยิ้มและมองมาที่ผม ด้วยสายตาราวกับสมเพชผมอยู่ ผมยกมือตัวเองปาดน้ำตารัวๆ

 

“จะร้องไห้ก็ร้องออกมาเถอะ…ทำไมกัน? กลัวหรือไง?”น้ำเสียงนั้นไร้ความสงสาร ไร้ความรู้สึกใดๆ น้ำเสียงเรียบนิ่งจนน่ากลัว

 

“ฉันไม่มีวันกลัว…ฉันแค่ ไม่ชอบ”ผมพูดแต่เหมือนผมจะพูดอะไรผิดหูไป ร่างสูงกระโจนเข้ากดทับตัวผม มือแกร่งนั้นเอื้อมมากำรอบคอผม

 

“ทำไม? เพราะฉันไม่เหมือนเลียม…ไนออลหรือแฮร์รี่ล่ะ?!”เซนขึ้นเสียงดัง ผมสบตาเข้ากับดวงตาเข้มนั้น มันมีหลากหลายความรู้สึก…ผมคิดไปเองหรือเปล่าว่ามันมีความอิจฉาอยู่ในดวงตาคู่นั้น เซนอิจฉาพี่น้องอื่นงั้นเหรอ ผมแกะมืออีกคนออก เซนยอมอ่อนแรงให้ผม “บอกฉันมาสิ…ฉันต่างพวกเขาใช่ไหม?”ผมยันกายลุกขึ้นมองใบหน้าเข้มๆนั้น

 

“ไม่นายไม่ได้แตกต่าง…แค่นาย”ผมพยายามพูดแต่อีกคนพูดแทรกขึ้นก่อน

 

“ฉันรู้สิ่งที่นายทำ ทั้งกับเลียมและไนออล ฉันรู้พวกนายแอบมีอะไรกัน”ผมเบิกตาเล็กน้อยที่เซนรู้ถึงขนาดไนออล เพราะผมแน่ใจว่าไนออลไม่บอกใครแน่แต่เซนรู้ได้ยังไงกัน “ใครจะไม่รู้…เสียงครางดังส่ะขนาดนั้นแค่เดินผ่านก็ได้ยิน”เหมือนเซนจะรู้สิ่งที่อยู่ภายในใจผมเขาจึงพูดคำตอบออกมาชัดเจน “ทำไม…ฉันไม่ได้บ้าง”เซนพูดออกมาเบาๆ

 

“หึ…เด็กขี้อิจฉานี้เอง”ผมยกยิ้มให้กับเซน เซนแค่อิจฉางั้นเองหรือ? อิจฉาที่ผมไปนอนกับพี่น้องคนอื่นๆแต่ไม่ได้นอนกับเซนเนี่ยะนะ?

 

“ฉันไม่ได้อิจฉา”อีกคนพยายามเถียง

 

“ใช่สิ นายอิจฉา”ผมยกมือขึ้นลูบแก้มอีกคนที่เต็มไปด้วยหนวดเครา “มีใครเคยบอกไหมว่านายหล่อเข้มมากเลยนะ”ผมกระซิบด้วยน้ำเสียงเซ็กซี่ข้างใบหูอีกคน

 

“ไม่นะมีนายคนแรก…”เซนว่าก่อนที่จะก้มลงมาหมอบจูบให้ผม ความรู้สึกรุนแรงและป่าเถื่อนในตอนแรกตอนนี้มันถูกแทนที่ด้วยความเย้ายวนและร้อนแรง ท่าทางผมต้องมองเกมส์ของเซนใหม่ เพราะตอนนี้ผมแทบจะหลอมละลายเพราะรสจูบนี้แล้ว พวกเราจูบกันอยู่นานผละออกเพิ่มกอบโกยอากาศหายใจสักพักแล้วก็บดเบียดจูบลงไปใหม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

 

“อ่ะ…”ผมสะดุ้งทันทีเมื่อเซนสอดแก่นกายตัวเองเข้ามาโดยผมไม่ทันตั้งตัว มันชวนให้นึกถึงแฮร์รี่อย่างบอกไม่ถูก สองคนนี้มีอะไรที่คล้ายกันมากกว่าที่ผมคิด “อะ อ่าส์ เซน…”ผมเริ่มครางออกมาทันทีเมื่อเซนขยับกายเข้าออกเป็นจังหวะ

 

“ไม่สงสัยเลยว่าทำไมไนออลถึงครางเสียงดังขนาดนั้น…”เซนก้มลงมากระซิบผม พวกเราจูบกันอีกครั้งส่วนช่วงล่างนั้นยังคงขยับเข้าออกเช่นเดิม

 

“นายไม่ครางบ้างหรือไง?”ผมถามเพราะดูเหมือนเซนจะสบายและชิวมากเลยกับเรื่องแบบนี้ เซนเพียงแค่ยกยิ้มออกมา

 

“ถ้านายทำให้ฉันครางได้…แปลว่าฉันยอมแพ้นาย และมีไม่กี่คนหรอกที่ทำแบบนั้นได้”รอยยิ้มท้าทายนั้นทำให้ผมอยากจะเอาชนะได้ง่ายๆ อีกคนเริ่มกระแทกกายแรงขึ้นราวกับใกล้จะปลดปล่อยแต่ทุกอย่างก็ต้องหยุดลงเมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น ร่างสูงหยุดการกระทำลง

 

“มีอะไร!”เซนตะโกนติดจะอารมณ์เสียนิดหน่อย ผมยกยิ้มก่อนที่จะพลิกตัวให้เซนอยู่ใต้ร่างผม

 

“ฉันเองนะพี่…ไนออล แม่อยู่ในห้องหรือเปล่า?”เสียงไนออลตะโกนตอบกลับมา ผมลากลิ้นไปทั่วลอนกล้ามหน้าท้องน้อยๆของเซนอย่างหยอกเย้า ผมลากลิ้นต่ำลงมาก่อนที่จะครอบครองแก่นกายอีกคนด้วยปากรูดรั้งขึ้นลงด้วยความชำนาญของผม

 

“ซี๊ด…ลูอีส”เซนหลุดครางออกมา “มะ มีอะไรไนออล!”เซนตะโกนออกไปผมใช้ลิ้นเล่นกับส่วนปลายอีกคนจนเซนเชิดหน้าขึ้น ผมกระตุกยิ้มทันที

 

“แม่อยู่ไหน…หวังว่าพี่คงไม่ทำอะไรแม่ใช่ไหม?”ไนออลถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

 

“แม่กำลังทำฉันอยู่ไนออล”เซนกระซิบเบาๆให้ผมและเขาได้ยินแค่สองคน “เขาหลับไปแล้ว…นะ นายไม่ต้องห่วงหรอก”เซนพยายามตอบออกไปอย่างยากลำบาก

 

“พี่ห้ามทำอะไรแม่นะ…ฉันเป็นห่วง ฝันดีพี่”แล้วเสียงไนออลก็เงียบหายไป

 

“นายแพ้ฉันแล้วเซน…”ผมว่าพร้อมขยับตัวขึ้นไปจูบอีกคน

 

“ก็ได้…ฉันยอมแพ้”ผมยกยิ้มอย่างมีชัยก่อนที่จะคร่อมขาอีกคน ผมค่อยๆจับแก่นกายร่างสูงสอดเข้าช่องทางรักของตัวเอง ผมต้องเชิดหน้าขึ้นพร้อมกัดปากทันที “ฉันไม่เคยรู้สึกดีแบบนี้มาก่อนเลยนะ ลูอีส…อ่าส์”เซนครางออกมาเมื่อผมเริ่มขยับกายขึ้นลง

 

“ใครๆก็พูดแบบนี้…”ผมว่าพร้อมซี๊ดปากอย่างอดใจไม่ได้ “อ่ะ อื้อ อื้อ อื้อ!”เซนกระแทกตัวสวนขึ้นมานั้นทำให้มันลึกกว่าเดิมจนผมรู้สึกเจ็บปนเสียวไปหมด

 

“เบาหน่อยสิคุณแม่ เดี๋ยวน้องชายพี่ชายคนอื่นก็ตื่นกันหมดหรอก”เซนว่าก่อนที่ผมจะถูกพลิกตัวให้หันหลัง เซนกระแทกกายเข้ามารัวๆจนผมครางออกมาอย่างหยุดไม่ได้ ผมกัดผ้าห่มกลั้นเสียงครางตัวเองแน่น เซนเอื้อมมือมารูดรั้งแก่นกายผม ผมกำผ้าปูที่นอนแน่นด้วยความเสียวซ่าน

 

“อะ อื้อ…อะ  ไอ่ ไอว แอ้ว”ผมพูดออกมาทั้งๆที่ปากยังกัดผ้าห่มแน่น เซนเร่งกายเร็วขึ้นพร้อมกับรูดรั้งแก่นกายผมด้วย

 

“อ่าส์ ซี๊ด…จะเสร็จแล้ว”เซนครางต่ำพร้อมกระแทกกายเข้ามาแรงๆสองสามครั้งผมก็รู้สึกอุ่นวาบในช่องท้องทันที ผมรูดรั้งแก่นกายตัวเองไม่นานก็ปลดปล่อยออกมาเลอะที่นอนเซนไปหมด

 

“สงสัยว่าจะได้ซักใหม่แล้วแหละ…”ผมว่าพร้อมหันมายิ้มให้อีกคน เซนหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบอย่างสบายใจ อีกคนสูบได้สักพักผมก็แย่งมาสูบทันที

 

“ไม่คิดว่าจะสูบด้วย…”เซนมองผมด้วยใบหน้าประหลาดใจ

 

“ฉันก็เป็นผู้ชายและยังหนุ่ม เรื่องแบบนี้มันก็มีบ้าง”ผมพ่นควันบุหรี่ใส่หน้าอีกคน ก่อนที่จะลุกขึ้นเตรียมแต่งตัว แต่ก็ถูกกระชากเอาไว้ก่อน

 

“ใครบอกว่าจะให้ออกไป?”ผมเลิกคิ้วทันที เซนดึงผมกลับลงมานอนก่อนจะคร่อมผมไว้

 

“นี้จะต่อ?”ผมถามออกไป เซนพยักหน้างึกงัก ผมส่ายหน้าทันที “ไม่เซน…ฉันไม่มีแรงแล้ว”

 

แต่ก็อย่างว่า พวกเด็กๆส่วนใหญ่ไม่ค่อยฟังที่พ่อแม่พูดจริงไหม

 

—– MOMMY STEP —–

 

ผมตื่นเช้าขึ้นมาเพราะแสงแดดยามส่าย ผมคว้าหาร่างข้างกายแต่ก็ไม่พบ ผมรีบลุกทันที ทุกอย่างดูเรียบร้อย ผ้าปูที่นอนถูกเปลี่ยนใหม่ ห้องผมถูกจัดให้เป็นระเบียบและตอนนี้ผมก็ใส่เสื้อผ้าแล้ว ลูอีสจัดการทุกอย่างคนเดียวเหรอเนี่ยะ?

 

“เซน แม่ล่ะ?”ไนออลถาม ผมยักไหล่สบายๆ

 

“ก็คงลงมาทำอาหารเช้านะสิ ถามได้…”ผมตอบอย่างไม่ทุกข์ร้อน

 

“บ้า แม่บ้านบอกว่าลูอีสไม่ได้ลงมาทำอาหารเช้าเสียหน่อย…”ไนออลว่าด้วยท่าทีตกลง “ฉันไปดูที่ห้องแล้วก็ไม่ได้ล็อค แถมเสื้อผ้าเขายังหายไปส่วนหนึ่งด้วย”ไนออลว่า

 

“บอกมานะว่าเมื่อคืนแกทำอะไรลูอีส…”แฮร์รี่ตรงเข้ามาคว้าคอเสื้อผมอย่างเอาเรื่อง จนเลียมรีบวิ่งเข้ามาห้าม “เมื่อคืนแกทำอะไร!”แฮร์รี่ตวาดลั่น

 

“ใจเย็นๆค่ะคุณหนู…คุณหญิงขับรถออกจากบ้านไปตั้งแต่ราวๆตี 2 แล้วค่ะ”

 

“หึ…”ผมจัดคอเสื้อตัวเองให้เรียบร้อยก่อนที่จะเดินชนไหล่แฮร์รี่ นี้เป็นครั้งแรกเลยนะที่แฮร์รี่กับผมแตกคอกัน เพียงเพราะลูอีสคนเดียว เขาเข้ามาปั่นปวนทั้งความคิดและหัวใจของพวกเรา ผมคิดว่างั้นนะ…

 

แต่ตอนนี้นายกำลังไปไหนนะลูอีส…ผมรีบกดโทรศัพท์หาอีกคน แต่ก็ไม่ได้รับการตอบกลับเลยแม้แต่น้อย

 

เริ่มเป็นห่วงขึ้นมาแล้วสิ…

 

MOMMY STEP – [ All x Louis ] #8

#08

เช้านี้ทุกอย่างก็กลับมาปกติ ผมกับแฮร์รี่ไม่พูดอะไรกันอีกเลย วันนี้เลียมชวนผมไปเดินเล่นที่ห้าง ผมตอบตกลงทำให้ตอนนี้ผมและเลียมมาอยู่ที่ห่างกัน

“เฮ้…มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า วันนี้ไม่ร่าเริงเลยนะ”เลียมว่าเบาๆพร้อมจิ้มแก้มของผม ผมส่ายหน้า ความจริงผมยังคงไม่พอใจและคิดมากเรื่องเมื่อวาน ผมโกรธแฮร์รี่ ทั้งโกรธและน้อยใจไปพร้อมๆกัน

“ไม่มีอะไรหรอก…จริงสิ! ต้องไปเดินซื้อผักกับเนื้อมาทำมื้อเย็น มันใกล้จะหมดแล้วนี่หน่า”ผมเปลี่ยนเรื่องคุยและพยายามทำตัวให้ร่าเริง ผมลากเลียมให้เดินตามผมมาทันที

“ไนออลบอกฉันว่าเกิดเรื่องขึ้นเมื่อวาน นายโอเคใช่ไหม?”เลียมว่าขึ้นระหว่างที่ผมเลือกแอปเปิ้ลอยู่ ผมหันไปสบตาร่างสูงกว่า

“อืม…ฉันผิดเองแหละ”ผมตอบ เลียมขยับตัวเข้ามากอดปลอบผม “เฮ้ ฉันไม่เป็นไร ฉันโอเคแล้ว ไม่ต้องปลอบฉันนักหรอก”ผมว่าพร้อมยิ้มให้อีกคนเพื่อยืนยันว่าผมไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ แต่ความจริงมันตรงกันข้ามเลย ใจจริงผมอยากจะขอโทษแฮร์รี่ที่ตบหน้าเขา ผมควรมีสติและพูดให้ชัดเจน ผมไม่ควรประชดเขา ผมเป็นแม่เขานะ

“ลูอีส…ฮัลโหล”ผมรีบส่ายหน้าไล่ความคิดพวกนั้นทิ้งไป ผมและเลียมเดินซื้อของกันต่อ เลียมพยายามปลอบใจผมด้วยการเล่าเรื่องตลกและมันช่วยได้ดี ผมและเลียมเดินคุยกันจนมาถึงล็อกเครื่องดื่ม และผมก็เห็นเซน…เขากำลังควงกับผู้หญิงที่ดู…แรงๆ เธอใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้น สั้นและเกือบจะเห็นหมดทุกส่วนแล้ว เธอเซ็กซี่นะแต่ดูไม่เรียบร้อยเอาเสียเลย

“บังเอิญจังเลย…โลกกลมส่ะเหมือนลูกบอลเลยนะ ฮ่าๆ”เซนว่าพร้อมมองมาที่ผม “ซาร่านี้แม่เลี้ยงฉัน”เซนหันไปพูดกับผู้หญิงที่เขาควงแขนมาด้วย

“แม่เลี้ยงเป็นผู้ชายงั้นเหรอ?”เธอมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างเสียมารยาท “ดูไม่คู่ควรเลยนะ”เธอพูดพร้อมทำลอยหน้าลอยตา

“หึ…มาด้วยกันสองคน พี่คนโตและแม่เลี้ยง มาเดินซื้อของคุยกันดี้ด้าราวกับ…เป็นแฟนกัน”เซนพูด ผมมองอีกคนไม่วางตา

“ถ้าพวกเราเป็นแล้วจะทำไม?”ผมตอบออกไป ร่างสูงกว่าของเซนเดินมาใกล้ผมและก้มลงมากระซิบเบาๆ

“อย่าร่านให้มันมากนัก…อย่าหาว่าฉันไม่เตือนนะ”ผมผลักเซนออกก่อนที่จะเดินหนีอีกคนมา

“นายอย่าทำแบบนี้อีกนะเซน…แล้วก็อย่ากล้าเอาผู้หญิงคนนี้เข้ามาในบ้านพ่อนะ”เลียมพูดกับน้องชายตัวเองสลับกับมองผู้หญิงที่ดูไม่มีมารยาทข้างกายเซนด้วย จากนั้นก็รีบก้าวยาวๆเข็นรถไปตามคุณแม่เลี้ยง

“เหอะ…ปกป้องกันเข้าไปเหอะ”เซนว่าตามหลังก่อนที่จะพาแฟนสาวเดินไปอีกทาง

“ฉันได้ยินที่เซนพูด…มันคงดูไม่ดีที่ฉันทำตัวสนิทกับนายเกินไป ฉันขอโทษ”เลียมพูดกับผมระหว่างที่พวกเรากำลังจ่ายเงิน

“ไม่ใช่ความผิดนายหรอก…ไม่ต้องคิดมาก”ผมหันไปยิ้มให้เลียม อีกคนยิ้มให้ผมเช่นกัน ใช้เวลาไม่นานพวกเราก็เดินออกจากห่างเตรียมกลับบ้าน ระหว่างนั้นผมก็เห็นแฮร์รี่และพวกเพื่อนๆเขาเดินมาทางผม

“รุ่นพี่!”หนึ่งในเพื่อนของแฮร์รี่วิ่งตรงมาทางผม รุ่นน้องตัวสูงดึงผมเข้าไปกอดแน่น “ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอรุ่นพี่อีก”ผมผละจากเพื่อนแฮร์รี่ดูหน้าอีกคนชัดๆก็พบว่าเขาคือ

“เฟดดี้! ไม่คิดเหมือนกันว่าจะเจอนายอีก”ผมอุทานออกมาด้วยความดีใจ เฟดดี้เป็นรุ่นน้องของผมตอนผมเรียนอยู่ที่อเมริกา พวกเราแชร์ห้องกันเฟดดี้เป็นเด็กฉลาดมากๆผมยอมรับเลย พวกเรากอดกันอีกครั้ง “นายรู้จักกับแฮร์รี่ งั้นเหรอ?”ผมถามเบาๆ

“ใช่…คือจะว่าไงดี ผมไม่ได้อยากจะเรียนแค่คณะเดียว ผมก็เลยอยากจะได้ใบปริญญาอีกสักใบ ก็เลย…มาเรียนที่อังกฤษอีกที”เฟดดี้ว่า ผมยิ้มก่อนที่จะยกมือขึ้นขยี้หัวอีกคนด้วยความเอ็นดู

“เลียมนี้เฟดดี้ รุ่นน้องที่เคยรู้จักกันที่อเมริกา…”เลียมและเฟดดี้ขยับเข้าจับมือกัน “ส่วนเฟดดี้นี้เลียม ลูกชายคนโตของไดเรกชั่น…ลูกชายฉันเอง”เฟดดี้ขมวดคิ้วเบิกตามองผมอึ้งๆ สงสัยจะฉลาดจัดจนคิดไม่ออกว่า “ลูกเลี้ยงหน่ะ…เรื่องมันยาว ไว้เดี๋ยวเล่าให้ฟังนะ”

“โอ้ โอเคได้…ไว้ฉันจะติดต่อนายนะ ดีใจที่ได้เจอนายอีก”เฟดดี้กอดผมอีกรอบ

“เฮ้…เห็นแก่ฉัน ฉันฝากแฮร์รี่ด้วยนะ”ผมตบหลังเฟดดี้ ก่อนที่พวกเราจะผละจากกัน

“จะดูแลอย่างดีเลย”ผมยิ้มใฟ้เฟดดี้ โบกมือลาก่อนที่จะเดินไปหาเลียม แล้วพวกเราก็เดินทางกลับบ้าน ก่อนกลับผมก็มองไปที่แฮร์รี่ ร่างสูงดูจะไม่สนใจผมเลยสักนิด ผมลอบถอนหายใจเบาๆ

“ดูสนิทกันจังเลยนะนายกับแม่ฉัน คู่รักเก่าหรือว่าอะไร?”แฮร์รี่พูดกับเฟดดี้หลังจากที่แม่เลี้ยงและพี่ชายเดินจากไป

“ว้าว แฮร์รี่นั้นแม่เลี้ยงที่นายเล่าให้ฟังเหรอ”หนึ่งในกลุ่มเพื่อนแฮร์รี่พูดขึ้นด้วยความประหลาดใจ

“น่ารักชะมัดเลย…แถมเซ็กซี่ด้วย ดูก้นนางสิเอ็กส์ชะมัดเลย”เพื่อนอีกคนพูดจาลามก ทำให้แฮร์รี่รู้สึกไม่พอใจเอามากๆ

“ถ้าพวกนายยังไม่หยุดพูดฉันจะอัดปากพวกนายเรียงตัวเลย”แฮร์รี่ชี้หน้าเพื่อนตัวเองด้วยความโมโห

“ฉันขอโทษ ไม่คิดว่านายจะโกรธ เห็นตอนแรกนายบอกว่าไม่ชอบแม่เลี้ยง ฉันเลย…”

“พอๆ ไม่ต้องพูด…ฉันขอโทษฉันแค่โมโหนิดหน่อย ฉันผิดเอง”แล้วร่างสูงก็เดินหนีกลุ่มเพื่อนตัวเองไป ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องโมโหขนาดนี้ด้วยเมื่อรู้ว่าเพื่อนตัวเองแอบมองก้นของลูอีส เขาไม่ควรจะโกรธแต่เขากับโกรธและตะโกนด่าเพื่อนตัวเองแบบนั้น

……

“นั้นกำลังทำอาหารอยู่เหรอ”ผมเดินเข้าไปสวมกอดจากด้านหลังของไนออล ร่างอวบนั้นสะดุ้งเล็กน้อยผมจึงขำออกมา “ไหนดูสิ ทำอะไรอยู่?”ผมผละจากแผ่นหลังอีกคนมาดูของในครัวที่อีกคนกำลังทำอยู่

“ผมพยายามจะหมักไก่อยู่”ผมพยักหน้าเข้าใจก่อนที่พวกเราจะช่วยกันลงมือทำอาหาร ไนออลทำได้ดีทีเดียว และตอนนี้มื้อเย็นก็พร้อมแล้ว

“อกไก่หมักผงปาปิก้า”ผมว่าพร้อมตักขึ้นมาชิม ผมต้องยกนิ้วให้อีกคนทันที “ถือว่าทำได้ดีสำหรับอาหารง่ายๆ”ไนออลและผมยิ้มให้ก่อนก่อนที่จะยกมื้อเย็นไปเสริฟ

ทุกคนพร้อมหน้ากันที่โต๊ะอาหารยกเว้นเสียแต่เซน แฮร์รี่ยังไงเงียบเช่นเดิม เขาไม่มองผมแม้แต่น้อย

“มีคนขึ้นไปตามเซนหรือยัง?”ผมถาม ทุกคนเงียบกันหมด “ฉันจะไปตามเขาเอง”ผมยืนขึ้นทันที

“คุณหนูเซนบอกว่าไม่ให้ใครไปรบกวนค่ะ”คนรับใช้คนเดิมว่าอย่างหวาดกลัว ผมพอเดาออกว่าอีกคนทำอะไร

“เซนพาผู้หญิงเข้ามาในบ้านใช่ไหม!”ผมขึ้นเสียงพร้อมทุบโต๊ะอาการด้วยความโมโห พานางผู้หญิงไม่มีมารยาทคนนั้นมาสินะ เขาไม่ยอมหรอก

“คุณไม่ควรไปกวนเซนนะ”ไนออลพูด ผมหันไปขมวดคิ้วใส่ไนออลทันที พร้อมทำหน้าเชิงถามว่าทำไมและไนออลก็ให้คำตอบผม “คะ คือเซนจะโมโหมากถ้ามีคนไปกวนเขาในเวลาแบบนี้”

ฟังจบผมก็เดินขึ้นไปที่ชั้น 2 ของบ้านทันที แปลว่านี้ไม่ใช่ครั้งแรกสินะ

ปังๆๆ!!!

“ใคร!”เสียงตะโกนจากด้านในตะโกรด้วยอารมณ์เสียสุดๆแต่ผมไม่สนและผมยังคงเคาะประตูห้องรัวๆ

“ฉันเอง เปิดประตูเดี๋ยวนี้!”ผมตะโกนบอกคนด้านใน ผมเปิดประตูดูก็พบว่ามันไม่ได้ล็อค ผมจึงเดินเข้าไปในห้อง เซนกับผู้หญิงคนเดิมที่เจอในห้างวันนี้กำลังนอนอยู่บนเตียงด้วยกัน

“เธอออกไปจากห้องลูกชายฉัน…”ผมว่าเบาๆกดเสียงให้ต่ำที่สุดและดูข่มขู่

“ตะ แต่เซนบอกว่า…”เธอพยายามจะพูดแต่ผมพูดแทรกขึ้นมาก่อน

“ออก-ไป”ผมเน้นย้ำทีละคำ เธอรีบคว้าเสื้อผ้าแล้วออกจากห้องไปทันที เธอรีบแต่งตัวแล้ววิ่งออกจากบ้านไป

“นายไม่ใช่แม่ฉัน”ร่างสูงที่อยู่บนเตียงลุกขึ้นมามองผมนิ่งๆด้วยสายตาดูไม่เป็นมิตร “แล้วนายไม่ควรที่จะไล่ผู้หญิงของฉัน”เซนว่าด้วยน้ำเสียงข่มขู่ผม

“เหอะ…ตามกฎหมายฉันแต่งงานกับพ่อนายและเป็นภรรยาเขา พูดง่ายๆคือฉันเป็นแม่นายแล้ว ทำไมฉันจะทำไม่ได้”ร่างสูงก้าวเข้ามาใกล้ผมเรื่องๆจนประชิดตัวผม

“เพราะฉันไม่ยอมรับนายยังไงล่ะ…”ผมมองคนที่เข้าประชิดตัวผม เซนไม่ได้ใส่อะไรเลยสักชิ้น แถมตอนนี้มือแกร่งยังยกขึ้นมากำรอบคอผมแน่น

“ทำไมล่ะ?”ผมพยายามถามออกไป แรงบีบที่คอเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ นี้เขากำลังจะฆ่าผมหรือเปล่า!

“เพราะนายทำตัวสำส่อนยังไงล่ะ…ฉันเห็นนายกับเลียม อ่อยพี่ฉันท่าไหนล่ะถึงได้พี่ฉันมาหน่ะ หื้ม”ผมทนไม่ไหวกับคำดูถูกและสายตาอีกคน ผมผลักอีกคนออกจากตัวก่อนที่จะตบใบหน้าหล่อเข้มนั้นอย่างแรง จนผมได้กลิ่นคาวเลือดจากปากอีกคน “หึ…แรงเยอะดีนิ”ร่างสูงยกมือเช็ดเลือดที่มุมปาก

“ชอบความรุนแรงงั้นสินะ!”

B
E
R
L
I
N
❀