เด็กชายขายไม้ขีดไฟ
Paring : Harry x Louis [ Larry ]
Type : AU,Drama,NC
>คำเตือน&คำแนะนำ<
ฟิคเรื่องนี้ดัดแปลงมาจากนิทานก่อนนอนเรื่อง “เลี้ยงเด็กหญิงขายไม้ขีดไฟ” ดัดแปลงจากนิทานสำหรับเด็กมาเป็นนิทานผู้ใหญ่(?) เรื่องนี้คุณชายแฮร์รี่มาดแมนสุดเมะ ส่วนเฮียลูเราเป็นเคะตัวน้อย เพราะไรท์เตอร์จิ้นเฮียลูเป็นเคะค่ะ เนื้อหานี้ไม่เกี่ยวข้องกับความจริงใดๆทั้งสิ้น ตัวละครที่ยืมมาก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับนิยายเรื่องนี้ สามารถติชมกันได้ค่ะ รักรีดเดอร์ทุกคน ❤
#3
เป็นดังคาดไนออลต้องดูแลเด็กชายตัวน้อยทั้งวันในวันนั้นสองวันหลังจากนั้นลูอีสก็ได้รับจดหมายจากแฮร์รี่ว่าต้องดูงานอีกเป็นเดือนและยังบอกให้เขาเขียนจดหมายตอบด้วย
ถึง ลูอีส…ที่รัก
ต้องขอโทษจริงๆเนื่องจากมีเอกสารมากมายที่ต้องจัดการ ทำให้ฉันต้องอยู่ต่อไปอีกเป็นเดือน อดทนรอฉันหน่อยนะ หลังจากเรื่องทุกอย่างลงตัว ฉันจะรีบกลับไปหาเธอทันที
ด้วยรักและคิดถึง Harry S.
ลูอีสยังคงดำเนินชีวิตต่อไป เขาช่วยงานบ้านของเลียมและไนออลด้วยความขยันจนเป็นที่รักของคนในบ้าน และทุกคืนเขายังเฝ้ารอเจ้านายของบ้าน พวกเขาเขียนจดหมายตอบกันสัปดาห์ละครั้งถึงสองครั้ง
จากเดือนเริ่มกลายเป็นปี ซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่แฮร์รี่ผิดคำสัญญาเพียงแค่ด้วยความว่า ขอโทษนะ ทุกอย่างยังไม่ลงตัว ทุกอย่างมันไม่เป็นไปตามแผน เขาอยากจะรู้เสียจริงว่าอะไรที่ทำให้แฮร์รี่ดูยุ่งจนไม่มีเวลากลับบ้านเสียขนาดนั้น
“วันนี้ผมจะไปจ่ายตลาดให้นะครับ”ลูอีสว่ากับไนออลพร้อมรอยยิ้มสดใส ก่อนที่เจ้าตัวเล็กที่ตอนนี้เริ่มสูงขึ้นมาพอสมควรแถมหุ่นยังเข้ารูปกว่าเดิม จากตัวเล็กๆตอนนี้กลายมาเป็นหนุ่มหน้าหวานที่ชอบแจกรอยยิ้มไปทั่วเมือง เจ้าตัวเล็กกลายเป็นที่รู้จักเนื่องจากเขามักจะช่วยเหลือคนในเมืองบ่อยๆ
“จริงสิ…ลูอีสเดือนนี้ไม่มีจดหมายนะ คนส่งจดหมายมาบอกเมื่อเช้า”ไนออลบอก ลูอีสยิ้มรับก่อนที่จะพยักหน้าแล้วเดินจากไป แม้จะยิ้มแต่ภายในใจเขากำลังร้องไห้อย่างหนัก มันเป็นแบบนี้มาสามสี่เดือนแล้วที่แฮร์รี่ไม่ตอบจดหมายเขา เขาส่งไปหาอีกคนทุกอาทิตย์แต่ก็ไม่ได้รับจดหมายกลับมาเลย
ผมคิดถึงเขามาก ผมคิดถึงแฮร์รี่ ผ่านไปสองปีกว่าๆแล้วในวันพรุ่งนี้ก็จะครบสามปีที่แฮร์รี่จากไป เขาได้เรียนรู้อะไรต่างๆมากมายจากไนออลและเลียม ทั้งการทำอาหาร การเย็บเสื้อผ้า การทำสวน เขาทำได้ทุกอย่างเลย เขาต้องหาอะไรทำที่ทำให้ไม่ต้องคิดถึงแฮร์รี่ ทุกวันมันยากลำบากที่จะผ่านไป มันทรมานเหลือเกิน
“เฮ้…คุณครับ ผ้าเช็ดหน้าของคุณตก”ชายหนุ่มคิ้วดกหน้าตาแปลกๆเดินเข้ามาทักเขา ทำให้เขาเลิกเหม่อได้ ชายคนนั้นท่าทางเป็นมิตร ดูไม่คุ้นหน้าเลย เดาว่าคงมาจากต่างเมืองแน่นอนเพราะคนในเมืองนี้เขารู้จักหมดเกือบทุกคนแล้ว ชายคนนั้นยื่นผ้าเช็ดหน้าส่งคืนให้ผม
“ขอบคุณครับ…คุณคงมาใหม่สินะ ผมไม่คุ้นหน้าคุณเลย”ลูอีสว่าตามมารยาท เขาชอบที่จะพูดคุยกับชาวเมืองเป็นอย่างมาก และมันก็เป็นสิ่งที่ดีหากจะผูกมิตรกับเพื่อนบ้านจริงไหม? พวกเขาทั้งสองเดินคุยกันไปเรื่อยๆ
“พูดเหมือนคุณรู้จักคนในเมืองนี้เกือบทุกคนเลยสินะ”ชายคนนั้นว่าก่อนที่จะหันมาสบตากับใบหน้าหวาน “ผมเซน มาลิค มาจากเมืองทางเหนือ”ชายคนนั้นว่าพร้อมยื่นมือมาตรงหน้าเขา เมืองทางเหนืองั้นหรือ? นั้นมันที่ที่แฮร์รี่ไปอยู่
“หากคุณมาจากเมืองทางเหนือ คุณอาจจะรู้จัก แฮร์รี่ สไตล์ใช่ไหม?”ลูอีสถามอีกคน อีกคนยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะตอบ
“รู้จักสิ ผู้ชายที่หน้าอิจฉาคนนั้นเพิ่งจะแต่งงานไปเมื่อสามเดือนที่แล้วนี้เอง เขาแต่งงานกับลูกพ่อค้าพลอย ช่างเหมาะสมกันเสียจริงนะทั้งคู่รวยมาก แถวเธอคนนั้นยังสวยที่สุดในเมืองด้วย”ราวกับถูกหิมะแช่แข็ง สิ่งที่เขาได้ฟังทำให้เขาชะงักนิ่ง ราวกับพลังงานในร่างกายที่มีมันหายไปหมด มันหายไปกับหัวใจที่ถูกกระชากออกอย่างรุนแรง นี้สินะคือเหตุผลของคุณแฮร์รี่ เขาหลอกให้ผมรอเขา การรอที่ไร้ประโยชน์
“ผมต้องไปแล้วนะครับ…”ว่าจบลูอีสก็รีบเดินกลับบ้านให้เร็วที่สุด ทุกอย่างมันหลอกลวง เขาไม่อยากจะอยู่ที่นี้อีกต่อไป
“ลูอีสกลับมาเร็วจังเลยนะ…”ไนออลที่เอยทักถึงกับตกใจที่เห็นคุณหนูของบ้านกำลังร้องไห้ แล้ววิ่งหนีเข้าห้องนอนไป “ลูอีส! เป็นอะไรไป ลูอีสๆ!”ไนออลตามไปเคาะประตูห้อง
“เกิดอะไรขึ้น?”เลียมเข้ามาไนออลทันทีที่ได้ยินเสียงโวยวาย
“ลูอีส…เขาร้องไห้”
…..
หลังจากที่ไม่ออกจากห้องหนึ่งวันเต็มๆเขาก็เริ่มทำใจได้ เขาตัดสินใจแล้วว่าเขาจะกลับบ้าน เขาทนอยู่ที่นี้ต่อไปไม่ได้เสียแล้ว เขาตั้งใจจะกลับบ้าน
“ลูอีส!”หลังจากที่เขาเปิดประตูมาเขาก็พบกับไนออลที่ลุกขึ้นมากอดเขาทันที ใต้ตาของไนออลช้ำบ่งบอกเลยว่าอีกคนคงไม่ได้นอนทั้งคืน
“ไนออล คุณเฝ้าผมทั้งคืนงั้นหรือ?”ความรู้สึกผิดเข้าเล่นงานลูอีสทันทีเขาทำให้ไนออลเป็นห่วงเขาถึงเพียงนี้
“ฉันเป็นห่วง…นายเล่าให้ฉันฟังได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น?”อ้อมกอดของไนออลค่อยทำให้ลูอีสรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง ลูอีสยอมเล่าทุกอย่างให้ไนออลฟัง และบอกด้วยว่าเขาจะกลับบ้าน “ถ้านั้นคือสิ่งที่นายเลือก ฉันก็จะไม่ห้ามหรอกนะ…ฉันจงเชื่อไว้ว่าแฮร์รี่ไม่ได้หลอกนาย ที่เขาทำต้องมีเหตุผลแน่นอน”ไนออลว่าด้วยเสียงหนักแน่น ไนออลเชื่อสุดใจว่าเจ้านายของเขาเป็นคนดี เขาจะไม่หลอกเด็กชายตัวน้อยนี้แน่นอน
“ผมแค่อยากจะกลับไปทำใจเท่านั้น…ผมสัญญาว่าจะกลับมาหาคุณและเลียมแน่นอน”ลูอีสว่าก่อนที่จะกอดไนออลกลับบ้าง
“ห้ามผิดสัญญานะ เด็กดี…”ไนอลลลูบกลุ่มผมนิ่มนั้นด้วยความเอ็นดู ลูอีสบอกลาเลียมและไนออก่อนที่จะเดินออกจากบ้านไปพร้อมกับเงินของไนออลและเลียมที่ให้เขา เขานึกเกรงใจที่ต้องรับเงินจากพวกเขาทั้งสอง แต่ทั้งสองยืนยันว่าจะให้เขารับไว้ แต่ราวกับฟ้าแกล้งเขา อยู่ๆหิมะก็ตกลงมาจนเขาหนาวสั่น
มันทำให้นึกย้อนถึงวันนั้น วันแรที่เขาพบกับแฮร์รี่ มันช่างเหน็บหนาว ราวกับวันนี้ หิมะนั้นเริ่มตกแรงขึ้นเรื่อยๆจนเขามองไม่เห็นทาง เขาควรทำอย่างไรต่อไปดี นึกสมเพชตัวเองที่ออกมาในวันนี้
หนาว ช่างหนาวเหลือเกิน หนาวเกินไป ในที่สุดเขาก็ทนความหนาวเหน็บนี้ไม่ไหว ร่างเล็กคุกเข่าลงกับพื้นสองแขนยกขึ้นมากอดตัวเองแน่น ร่างกายสั่นเทาไปหมด หนาวเหลือเกิน หากเขาจะขอ ขออีกสักครั้ง ขอเป็นแฮร์รี่ที่มาช่วยเขา มาช่วยเขาเหมือนครั้งแรก เหมือนในวันนั้น วันที่เขาหนาวเจียนตายเฉกเช่นวันนี้ เขาอยากจะเข้าไปซุกแผงอกอบอุ่นนั้น
“แฮร์รี่…”เขาทนไม่ไหวแล้ว “ผมอยากพบคุณอีกครั้ง”แล้วเขาก็ได้ยินเพียงเสียงลมและหิมะที่ตกลงมากระทบกาย ก่อนที่ร่างเล็กจะนอนแนบนิ่งไป
.
.
.
.
.
“อีส…ลูอีส…ลูอีส!!!”เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นก่อนที่ร่างกายเขาจะถูกดึงเข้าไปกอดแน่น เสียงนี้…เสียงของคนที่เขาเฝ้ารอมาเป็นปีๆ
“แฮร์รี่!!”ลูอีสตะโกนเสียงดังก่อนที่จะกอดตอบอีกคนแน่น “แฮร์รี่…”ลูอีสค่อยๆผละออกจากอ้อมกอดอบอุ่นนั้น
“ลูอีสฉันขอโทษ…ฉันไม่ได้บอกเธอ ฉะ..”ยังไม่ทันจะพูดจบร่างเล็กก็รีบประกบจูบกับคนรักที่แสนคิดถึง คิดถึงเหลือเกิน คิดถึงจนแทบจะขาดใจอยู่แล้ว จากจูบแสนหวานค่อยๆทวีความร้อนแรงขึ้น ร่างเล็กรุกจูบแฮร์รี่อย่างไม่ยอม ลิ้นเล็กๆสอดแทรกเข้ามาในปากของแฮร์รี่ ตักตวงความหอมหวานที่แสนคิดถึงยามที่จูบกับผู้ชายคนนี้ จูบเนินนานจนพอใจร่างเล็กก็ผละออกมา “เดี๋ยวนี้จูบเก่งขึ้นเป็นไหนๆ”แฮร์รี่เอยชมใบหน้าทั้งสองยังคงแนบชิดใกล้กัน
“เหอะ…ก็คุณสอนผมดีนี้”น้ำตาสีใสไหลลงอาบแก้มของลูอีสอย่างช่วยไม่ได้ มันดีใจ มันอธิบายไม่ถูก ความรู้สึกที่ขาดหายไป ตอนนี้มันถูกเติมเต็ม มันดีใจ ดีใจที่สุดเลย มือหนายกขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้เขา ทั้งคู่จ้องหน้ากันอยู่แบบนั้น ไม่ได้มีใครพูดอะไรออกมา
“ฉันกลับมาหานายแล้ว…อย่าพยายามหนีจากฉันไปอีกเลยนะ หนูน้อยของฉัน”น้ำเสียงแหบว่ากระซิบ พร้อมจูบซับน้ำตาที่ยังคงไหลไม่หยุด
“ผมไม่หนีแล้ว…แค่คุณอยู่กับผม ผมจะไม่ให้คุณจากผมไปไหนอีกแล้ว”ลูอีสกอดอีกคนแน่นใบหน้าหวานซุกเข้ากับแผงอกนั้น
“ฉันจะไม่ไปไหนอีกแล้ว…พวกเราจะได้อยู่ด้วยกัน ทีนี้เลิกร้องไห้ แล้วเราไปหาที่คุยกันเสียหน่อย”แฮร์รี่ลุกขึ้นก่อนที่จะดึงร่างเล็กบนเตียงให้ลุกขึ้นมาตาม เขากลับจากต่างเมื่อคืนก็พบร่างของชายคนหนึ่งสลบอยู่ท่ามกลางหิมะที่กำลังตกอย่างแรง และเขาต้องตกใจมากที่พบว่าคนๆนั้นคือลูอีส หนูน้อยที่เขาคิดถึงมาตลอดสามปี และวันนี้เขากำลังจะกลับไปหาอีกฝ่าย หลังจากเรื่องทุกอย่างมันจบ
เรื่องมีอยู่ว่าเขาได้รับจดหมายไปงานเลี้ยงต่างเมือง คุณปู่ของเขาบอกว่าอยากจะให้เขาได้แต่งงานเสียที เขาไม่เต็มใจเลยสักนิด ผ่านไปเป็นปีคุณปู่ไม่ยอมให้เขากลับบ้าน จนเมื่อสามเดือนก่อนเขาได้แต่งงานตามที่คุณปู่ขอ เขาและเธอคนนั้นไม่ได้รักกันเลย พวกเราแยกกันอยู่ ไม่นานนักคุณปู่ก็ล้มป่วยลง คุณปู่พยายามบอกให้เขาดูแลเธอ แต่ผมบอกไปว่าหัวใจของผมไม่ได้อยู่กับเธอ มันไม่เคยอยู่กับใคร นอกจากหนูน้อยที่ชื่อว่า ลูอีส
เขาพาคนตัวเล็กขี่ม้าออกมาห่างจากตัวเมืองพอสมควร พวกเขามาถึงทุ่งหญ้าที่เงียบสงบ สายลมเย็นๆพัดผ่านกายชวนให้ผ่อนคลาย คนตัวเล็กนั่งอยู่ข้างหน้าเขา ผมกอดคนตัวเล็กไว้หลวมๆ
“ฉันหย่ากับเธอแล้ว…ตอนนี้มีแค่เธอฉัน พวกเราจะอยู่ด้วยกันหนูน้อย”ว่าจบก็ก้มลงไปหอมแก้มคนตัวเล็กด้วยความคิดถึง “ฉันได้ฟังที่ไนออลและเลียมพูด เธอพยายามจะหนีฉันงั้นหรือ?”ผมถามคนตัวเล็ก
“กะ ก็ผม…ผมเสียใจที่คุณผิดสัญญา คุณบอกว่าจะไปแค่สองอาทิตย์แต่คุณกลับหายไปเป็นปี ไม่สิ สามปีเลยด้วยซ้ำ”คนตัวเล็กไม่ว่าเปล่าใบหน้าหวานนั้นบึ้งเล็กน้อย และมันน่ารักมาก…
“ฉันไม่มีวันผิดสัญญากับเธอหรอก แค่อาจจะช้าไปเล็กน้อยเท่านั้น”แล้วแฮร์รี่ก็หัวเราะออกมา คนตัวเล็กหันมาตีเข้าที่แขนเขาเล็กน้อย “เดี๋ยวนี้ เธอโตขึ้นเยอะเลยนะ…ยิ่งตรงนี้ โตขึ้นเยอะเลย”ไม่ว่าเปล่ามือหนาเอื้อมมือมาจับเข้าที่ก้นของลูอีส
“คุณมัน! ทะลึ่ง!”ลูอีสว่าก่อนที่จะหน้าแดงขึ้นมาทันที
“อ่า…ฉันคิดถึงวันสุดท้ายที่เราจากกันจังเลย เรามาย้อนอดีตกันเสียหน่อยไหมหนูน้อย”จมูกโด่งเริ่มซุกลงมาพรมจูบที่ลำคอของลูอีส ไม่วายมือหน้ายังล้วงหายเข้าไปภายใต้เสื้อที่คนตัวเล็กใสอยู่
“มะ ไม่นะ แฮร์รี่…นี้มันข้างนอกบ้านนะ เดี๋ยวมีคนมาเห็น…แฮร์รี่!!”
.
.
.
.
.
“อ่าส์ แฮร์รี่…”
เด็กชายขายไม้ขีดไฟ THE END
Chickenfried 